Το σχόλασμα του Ιούνη

"Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν' καλοκαιράκι" . Προσμένοντας λοιπόν το τραγούδι του τζίτζικα, απολαμβάνουμε τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού με τη χαρά μικρού παιδιού που τέλειωσε το σχολείο. 

Ιούνης, ο μήνας που το σχολικό κουδούνι σιγεί και σηματοδοτεί τα καλοκαιρινά ραντεβού σε πόλεις και χωριά, ανοιχτές θάλασσες και ψηλά βουνά.

Ιούνης Θεριστής και Κερασάρης. Ο μήνας των κερασιών που δυστυχώς φέτος μας τα σάπισαν οι βροχές…  Λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων των τελευταίων σχεδόν δύο μηνών χιλιάδες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης στη Ροδόπη έγιναν λίμνες. Τα νερά της βροχής κάλυψαν και τα όνειρα των παραγωγών της περιοχής για καλύτερες μέρες…

Την τελευταία ωστόσο εβδομάδα –με εξαίρεση την ισχυρή νεροποντή το βράδυ της Κυριακής, ο καιρός άρχισε να μας κάνει τη χάρη και να θυμίζει καλοκαίρι…

Ήταν το πρώτο θερμό σαββατοκύριακο του Ιούνη αυτό που μας πέρασε και οι παραλίες του Φαναρίου και της Αρωγής έζησαν «στιγμές δόξας». Αθρόα ήταν και η έλευση βούλγαρων τουριστών καθώς η κίνηση στον μεθοριακό σταθμό της Μακάζα ήταν ιδιαίτερα αυξημένη το τριήμερο που μας πέρασε.

Πλησιάζει το θερινό ηλιοστάσιο κι «ο ήλιος τρέμει, γυρίζει σαν τροχός».

Η επιστροφή της Νίκης στη Σαμοθράκη

" ... το νησί αυτό... το δέρνουν απαλά ο θαλασσινός αέρας και τα νερά, το λούζει ο ήλιος και στο λιόγερμα ισκιώνονται οι ρεματιές και φωτίζονται οι ξερές οι ράχες μενεξεδένιες. Λαχταρά πάλε η ψυχή μου να πάει κοντά στο νησί και να το χαϊδέψει...” *

Εκείνο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ύπνος δεν την έπιανε. Το πρωί πετούσε για το νησί της. Στο νησί του παππούδων της. Το νησί των παιδικών της χρόνων, της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς. Το δικό της νησί. Την Σαμοθράκη.

Ξημέρωνε η μεγάλη μέρα της επιστροφής. Δε μπορούσε να κλείσει μάτι. Ο νους της έτρεχε στο Νησί της που ακριτικό και μοναχικό αγναντεύει τη θάλασσα και το Αιγαίο. Ένα νησί εξόριστο για αιώνες μέσα στην ομορφιά του. Όπου νιώθεις το χρόνο να διαστέλλεται και να εξανθρωπίζεται… Στο νησί των Μεγάλων Θεών όπου οι κίονες του ναού και το Αρσινόειο θαρρείς κρατούν αγέρωχα κρυμμένο το κλειδί των Μυστηρίων…

Ξαπλωμένη καθώς ήταν στο κρεβάτι της διάβαζε ξανά το βιβλίο που είχε γράψει για τη Σαμοθράκη, ο Ίων Δραγούμης *. «Η Νίκη, που κάποιος νικηφόρος την είχε στήσει στην ψηλή ακροθαλασσιά, σ’ ένα βράχο στη Σαμοθράκη, κατάντικρα στη Θράκη και στη Μακεδονία, ανέβηκε και στάθηκε στην πλώρη ενός καραβιού πολεμικού και πήρε τις θάλασσες.  Άφησε το νησί της και πάει αλλού μα φεύγοντας έκρυψε το κεφάλι της για να μην την αναγνωρίσουν οι άνθρωποι γιατί το πρόσωπο της ήταν παράξενο λυπημένο, που άφηνε το νησί της και τον όμορφο λαό, που δεν ήταν άξιος πια να την κρατήση. Πρώτη φορά της συνέβηκε τέτοιο πράμα, μα ήτανε σα να μην ήθελε να πάγη σ’ άλλους νικητές ή σα να πήγαινε άθελα. Ξέχασε όμως να κρύψη και τα φτερά της, λησμόνησε πως τα φορούσε φεύγοντας από το νησί της για πάντα σε ξένους τόπους. Και από τα φτερά της την εγνώρισαν».

Χαμένη μέσα στις γραμμές του βιβλίου ονειρεύτηκε πως θα έβγαζε φτερά για να πετάξει. Με τα φτερά της Νίκης θα πετούσε στη Σαμοθράκη…