Η Ξάνθη του Μάνου Χατζιδάκι

Με επιτυχία έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ που διοργάνωσε η Φιλοπρόοδος Ένωση Ξάνθης

ΦΕΞ: 1952-2012 Σταθμός στον πολιτισμό

Με ιδιαίτερη επιτυχία έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ για τον Μεγάλο Ερωτικό, Μάνο Χατζιδάκι. Στη Ξάνθη, την πόλη που γεννήθηκε ο Μεγάλος Δημιουργός, εδώ και 5 χρόνια η Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης (ΦΕΞ) έχει αναλάβει και πραγματοποιεί το Φεστιβάλ με τίτλο «Η Ξάνθη του Μάνου Χατζιδάκι».

Ταξιδεύοντας με τη μουσική του Μάνου, το Φεστιβάλ είχε ως στόχο τόσο την γνωριμία με το μεγάλο αυτό συνθέτη και άνθρωπο, αλλά και με την ίδια την πόλη. Μουσικά σχολεία, σχολές και ωδεία αλλά και μουσικοί συζήτησαν και για το μέλλον του φεστιβάλ καθώς και την αξιοποίηση των υποδομών που έχουν δημιουργηθεί στην πόλη.

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη, τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες», συνήθιζε να λέει ο Μάνος Χατζιδάκις για την αγαπημένη του Παλιά Πόλη.

10 χρόνια Εθνολογικό Μουσείο Θράκης

Ένα μουσείο-πρότυπο και ζωντανό κύτταρο πολιτισμού που δεν περιορίζεται στην παρελθοντολογία και στο ντεκόρ 

Δέκα χρόνια ενεργούς πολιτιστικής προσφοράς συμπληρώνει φέτος το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, ένα έργο εξ ολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενο, ένα λαμπρό παράδειγμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο του πολιτισμού. Λειτουργεί στην Αλεξανδρούπολη με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπική εταιρείας και στεγάζεται σε ένα μισθωμένο πέτρινο νεοκλασικό κτίριο του 1899.

Το Μουσείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2002, από την Αγγέλα Γιαννακίδου, για να διατηρήσει την ιστορική μνήμη του ευρύτερου ιστορικού χώρου της Θράκης. Μάλιστα, είχε προταθεί για το Πανευρωπαϊκό βραβείο των Μουσείων το 2005, ενώ είναι μέλος του ICOM και του δικτύου ΝΑ Ευρώπης και Unesco για την προστασία της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

“Ένα μουσείο που δεν ενδιαφέρεται για «μουσειακή σκόνη» ,όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Αλεξανδρουπολίτης συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, αλλά παραμένει επίκαιρο, ζωντανό και αποτελεσματικό. Αποτελεί ένα μικρό θαύμα σε εποχές που αυτά σπανίζουν”.

Street Art: Όταν η Κομοτηνή αποκτά χρώμα και άποψη

Ο Στάθης Γκεβρέκης έφερε την επανάσταση του χρώματος στους τοίχους της πόλης 

Ο Στάθης Γκεβρέκης είναι ένας νέος εικαστικός καλλιτέχνης, street artist που διαμορφώνει χώρους κι έχει μετατρέψει την Κομοτηνή σε μια υπαίθρια γκαλερί με έργα του στους τοίχους της.

Στις γωνιές του γκρίζου κέντρου της Κομοτηνής, σε τοίχους και σοκάκια που ο κόσμος προσπερνάει βιαστικά, εκεί τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει τη δική του «επανάσταση» του χρώματος κι έχει βάλει σκοπό να αναδείξει τη ψυχή της πόλης.

Τα έργα του είναι τόσο πολλά και διάσπαρτα που χρειάζεται να ψάξεις καλά για να τα βρεις. Ξεπροβάλουν μπροστά σου εκεί που δεν τα περιμένεις! Σε σημεία της πόλης που φωτίζουν το τοπίο και παρουσιάζουν ένα άλλο, πιο χαρούμενο πρόσωπο της Κομοτηνής. Αποτελούν μια τονωτική ένεση γεμάτη χρώμα, τόλμη και ζωή. Ο Στάθης δημιουργεί ολόκληρους κόσμους και ιστορίες και σε καλεί να χαθείς μέσα τους, να ξεχαστείς, να στοχαστείς.

Οι εικαστικές παρεμβάσεις του στους τοίχους, δίνουν μια δυναμική κι όλο ζωντάνια όψη στη γκρίζα, μονότονη ακόμη και λουστραρισμένη σαν ψεύτικη πόλη. Και μάλιστα σε μια ανοιχτή γκαλερί, όχι απλώς υπαίθρια, αλλά χωρίς εισιτήριο εισόδου.

Αντιμετωπίζει το αστικό τοπίο σαν καμβά ώστε να εκφράσει τις ανησυχίες του και  δεν έχει την ψευδαίσθηση πως θα γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλά πως θα φαίνεται καλύτερος. Κι αυτό θα το "απολαμβάνει" ο καθένας.

Σε μια εποχή που η τέχνη έχει γίνει business, που είναι μακριά από την αληθινή ζωή, κλεισμένη σε μουσεία και γκαλερί, που κοστίζει για τους μη προνομιούχους, έρχεται η νέα τάση της street art να ξαναθυμίσει πως η τέχνη είναι ελεύθερη, επικοινωνιακή κι ανοιχτή σε όλους.

«Γράμμα στον Ορέστη»

Μέθεξη η παράσταση με την εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιό Ελένη Ουζουνίδου

Μια σπουδαία στιγμή για το ΔΗΠΕΘΕ της Κομοτηνής

Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του Απριλίου και τη θερμή ανταπόκριση από το κοινό της πόλης επιστρέφει στη σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής η παράσταση «Γράμμα στον Ορέστη». Μια παράσταση που δικαίως επαναλαμβάνεται στο θέατρο της Κομοτηνής. Μια παράσταση που- λόγω της εξαιρετικής ερμηνείας της ηθοποιού Ελένης Ουζουνίδου στον σπαραχτικό μονόλογο της Κλυταιμνήστρας- έχει "γράψει" στον νου και στην καρδιά μας. 

Βασισμένο στον τραγικό κύκλο της οικογένειας των Ατρειδών, το «Γράμμα στον Ορέστη» - το πρώτο μέρος της τριλογίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη με γενικό τίτλο «Ο Δείπνος» - είναι ένας θεατρικός μονόλογος, στον οποίο η Κλυταιμνήστρα ξεδιπλώνει όλη της την ανθρώπινη ανησυχία για τις συνέπειες της δολοφονίας του Αγαμέμνονα, τους λόγους που την έσπρωξαν στο έγκλημα και τη μητρική της αγωνία για τα παιδιά της. Ένα ανθρώπινο κείμενο, στο οποίο η γυναικεία ψυχοσύνθεση στέκεται συνεχώς στο κέντρο της θεατρικής αφήγησης.

Ο σύγχρονος, βαθύς, καίριος θεατρικός λόγος του Ιάκωβου Καμπανέλλη (του πατριάρχη του νεοελληνικού μας θεάτρου), ξεχύνεται και μας πλημμυρίζει, καθώς ανασκευάζει το Μύθο της Κλυταιμνήστρας, μιας αμφιλεγόμενης γυναίκας, ωστόσο γυναίκας-σύμβολο.

«Το ντέρτι δύο λαών» : Προσεγγίζοντας τον γείτονα με όχημα τη λογοτεχνία

« Hediye-Ευδοξία» του Ismail Keskin: μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα

Η γιαγιά μου Hediye γεννήθηκε στο Ortaköy, κωμόπολη της Βιθυνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο 1650 – 1920. Το όνομα της ήταν Ευδοξία.  Ο πατέρας της Βασίλης, διεύθυνε ένα ορυχείο και επίσης έναν αμπελώνα αλλά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τσέτης ( κλέφτης) υποκινούμενος όχι τόσο από εθνικιστικά κίνητρα αλλά για πιο πρακτικούς λόγους, για να προστατέψει την περιουσία του και την οικογένειά του. Μέχρι την κατάληψή της από τον ελληνικό στρατό, η κωμόπολή τους ήταν αρκετά ασφαλής από τη στιγμή που όλοι οι άντρες της πόλης έφεραν οπλισμό και προστάτευαν την πόλη τους. Όμως όταν ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την γη και οι Έλληνες δεν μπορούσαν να παράσχουν προστασία, η πόλη δεν ήταν πλέον ένα ασφαλές μέρος και παρέμενε εκτεθειμένη στις επιδρομές των Κιρκασίων και των Αμπχαζίων κλεφτών- τσέτηδων.

Έτσι, ο πατέρας της δεν ήταν σε θέση να προστατέψει την οικογένειά του και έπρεπε να φυγαδευτούν εκείνος, η κόρη του, η γυναίκα του και ο δέκα μηνών γιος του σε ένα ασφαλέστερο μέρος. Η φιλική τους τουρκική οικογένεια ήταν μισή μέρα απόσταση με τα πόδι. Έτσι,  επειδή δεν ήξεραν τους δρόμους τότε και χρησιμοποιούσαν μόνο τρένο, χάθηκαν. Στο δρόμο συνάντησαν μια ομάδα από περιπλανώμενες γυναίκες που έφυγαν από τα κατεστραμμένα χωριά τους και κρύβονταν . Το κλάμα όμως του μωρού ήταν πρόβλημα γιατί μπορούσε να προδώσει την παρουσία τους στους τσέτες, οπότε έμειναν πίσω και δεν ακολούθησαν την ομάδα των γυναικών. Στη διαδρομή, συνάντησαν ένα άλλο καμένο μικρό χωριό όπου ξεκουράστηκαν και μετά ακολούθησαν μια άλλη ομάδα περιπλανώμενων γυναικών. Στο τέλος, παγιδεύτηκαν εκεί που κρύβονταν και όταν το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει, η μητέρα του αναγκάστηκε να το σκοτώσει μαζί με άλλες γυναίκες για να μην τους αντιληφθούν και τους πιάσουν. Δεν άργησαν όμως να τους ανακαλύψουν. Στο τέλος της ημέρας τούς έπιασαν Τούρκοι τσέτες και από τη στιγμή που η κόρη τους Ευδοξία ήταν ένα πολύ όμορφο εννιάχρονο κορίτσι, με μακριά μαλλιά, ένας από τους τσέτες θέλησε να την υιοθετήσει γιατί η γυναίκα του δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Έτσι η Ευδοξία δέχεται να υιοθετηθεί με αντάλλαγμα να σωθεί η μητέρα της. Ο τσέτης δέχεται τη συμφωνία και την παίρνει μαζί του. Η Ευδοξία έτσι γίνεται μουσουλμάνα και ο νέος της πατέρας τής δίνει το όνομα « Hediye» που στα τούρκικα σημαίνει «δώρο»...