Η χρονοκάψουλα των Χριστουγέννων

Ένα παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά

Η μικρή ήταν ανήσυχη εκείνο το βράδυ. Το χιόνι έπεφτε πυκνό έξω από το παράθυρο και η πόλη έλαμπε μέσα στη σιγαλιά της νύχτας. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων. Κι εκείνη ήταν κολλημένη στο παράθυρο να κοιτά επίμονα. Όλοι στο σπίτι είχαν τη δική τους ασχολία. Κανείς δεν έβρισκε χρόνο να ασχοληθεί μαζί της. Ο ερχομός του παππού στο σπίτι για τις μέρες των γιορτών ήταν το καλύτερο δώρο για εκείνη! Επιτέλους θα είχε κάποιον που θα της έδινε περισσότερη σημασία.  Θα έπαιζε μαζί του, θα του έλεγε όσα είχε μάθει στο σχολείο και το κυριότερο: περίμενε πώς και πώς να της πει εκείνα τα ωραία παραμύθια που της διηγούνταν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με τον δικό του ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο. Στο χτύπημα του κουδουνιού, οι χτύποι της καρδιάς της έγιναν πιο έντονοι από τη λαχτάρα της αναμονής. «Ήρθε ο παππούς!» φώναξε ο μεγάλος αδερφός. Αμέσως έτρεξε εκείνη να τον προϋπαντήσει και χώθηκε μέσα στη ζεστή αγκαλιά του. Πριν καλά καλά προλάβει να βγάλει το παλτό του, η μικρή του έδωσε δυο ρουφηχτά ζεστά φιλιά και χωρίς να χάσει χρόνο, οδήγησε τον παππού στο δωμάτιό της ζητώντας τον να της διηγηθεί μια ιστορία.

Ο παππούς θέλοντας να πάρει μια ανάσα πρώτα, της ζήτησε ένα ποτήρι νερό, προσπαθώντας να το αποφύγει. Το κοριτσάκι όμως ήταν φοβερά επίμονο και ο παππούς μην έχοντας άλλη λύση, ξεκίνησε αμέσως, τη διήγηση:

«Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μέρος μαγικό ζούσε μια πριγκιποπούλα…»

Η μικρούλα τότε τον διέκοψε πριν προλάβει να αρθρώσει άλλη λέξη. Παραπονέθηκε πως είχε ακούσει χιλιάδες φορές όσες ιστορίες είχαν σχέση με κάποια μαγεμένη πριγκιποπούλα.

«Τι είδους ιστορία θα ‘θελες να σου πω τότε;»

«Κάποια ιστορία χαρούμενη για τα Χριστούγεννα. Έρχονται γιορτές».

«Μάλιστα!» είπε ο παππούς και τεντώθηκε. «Θα σου διηγηθώ τότε την ιστορία της μαγικής χρονοκάψουλας που έκρυβε το νόημα της γιορτής των Χριστουγέννων. Πως σου φαίνεται αυτή η ιδέα;»

Δεκέμβρης αδέσποτος

Ο Δεκέμβρης της απολογίας μοιάζει αδέσποτος… Ψάχνοντας να βρούμε καινούργια συνθήματα… Ψάχνοντας να βγούμε στο φως από το τούνελ που θα μας αποδεσμεύσει από την πνευματική φθορά των κυττάρων.

Η τελευταία εβδομάδα του Νοέμβρη μου επεφύλασσε μια διαφορετική εφεδρεία από εκείνη, την εργασιακή, των Μνημονίων. Η δική μου ήταν στρατιωτική καθώς κλήθηκα να ξαναντυθώ στα χακί ως έφεδρος ή επίστρατος (sic) όπως συνηθίζεται να λέγεται παρόλο που είναι αδόκιμος όρος. Μια εβδομάδα επανεκπαίδευσης στον στρατό για τους τύπους. Μια μιζέρια με ημερομηνία λήξης, όπως έλεγε και μια παλιοσειρά. Κάποιοι έδειχναν να το διασκεδάζουν. Μου θύμιζαν όλους εκείνους που παρά τα όσα περνάμε τα τελευταία χρόνια σα χώρα κάποιοι θα συνεχίζουν του νταλκά τους τον χαβά! Ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου με δόσεις υπέρτατου (!) σουρεαλισμού. Κι αφού φάγαμε κρύο κάνοντας άσκηση μες στη βροχή και το αγιάζι απολυθήκαμε μετ’ επαίνων και κατά 8,60 ευρώ πλουσιότεροι, διότι ούτος έστιν ο μισθός -και των κληρωτών-στρατιωτών. Η μαμά πατρίδα σε αποζημιώνει με το πάλαι ποτέ επίκαιρο- έμεινα με 3.60-προσαυξημένο κατά 8 ολόκληρα ευρά.

Πίσω όμως στην πολιτική ζωή ο Δεκέμβρης μπήκε φορτσάτος σε όρια ασφυκτικής πίεσης…

Παιδιά 13 χρονών που πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιού σε σπίτι με κομμένο ρεύμα. Μία νεκρή από τις πλημμύρες στο Άργος. Έλληνες άνεργοι κλέβουν ρεύμα για να επιβιώσουν, γράφει το Bloomberg.  Στο σφυρί δεκάδες σπίτια λόγω χρεών. Κόκκινα δάνεια και πλειστηριασμοί.  Η αναξιοπρέπεια σημαία της μάζας. Νοσοκομεία χωρίς γιατρούς και αναλώσιμα, ανασφάλιστους στη ζητιανιά για ένα φάρμακο. Σχολεία χωρίς δασκάλους.  Μεγάλες ελλείψεις στα γυμνάσια και λύκεια καταγγέλλουν οι καθηγητές. Στο Πειθαρχικό ο Πελεγρίνης παρά την απόφαση της Συγκλήτου. Σύσκεψη Σαμαροβενιζέλου για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Στα 6,57 δισ. ευρώ τα φέσια του Δημοσίου στο δεκάμηνο. Μικρό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει δημοσκόπηση της GPO.

ένα κομμάτι νύχτας

Για ακόμη ένα βράδυ σε καληνυχτώ. Η ώρα, όπως κάθε φορά, προχωρημένη. Μετά τα μεσάνυχτα. Κλείνουμε το τηλέφωνο με την παράκληση σου να γράψω κάτι θετικό. «Μη γράψεις πάλι για τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης! Με πιάνει η καρδιά μου να τα διαβάζω και στα δικά σου κείμενα. Γράψε κάτι αισιόδοξο!», μού λες και κλείνεις.

Μ αφήνεις μόνο στις σιωπές της νύχτας. Προσπαθώ να ακούσω τη συμβουλή σου. Το μυαλό μου είναι κουρκούτι. Δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είναι φορές που ο νους σταματάει και οι λέξεις δεν έχουν ήχο ούτε σημασία.

Βρέχει έξω. Πάλι! Ανοίγω το παράθυρο να μυρίσω τη βροχή. Ο βασιλικός που στέκει εκεί απ’ έξω αντέχει ακόμη παρά το κρύο. Αντιστέκεται παρέα με τους βελούδινους κίτρινους καντιφέδες, με ή χωρίς το «ν» .  Όπως εκείνο το παλιό νανούρισμα της γιαγιάς «Έλα ύπνε και πάρε το/και πάντο στους μπαξέδες/και γέμισε τις τσέπες του/ρόδα και καντιφέδες». Το ψιθυρίζω για να κοιμηθείς ήσυχη κι απόψε.

Χειμώνιασε απότομα στην Κομοτηνή. Κι έβ(γ)αλε κρύο τσουχτερό. Ατμόσφαιρα κεντρικής Ευρώπης. Σύννεφα μαύρα και πυκνά απλώνονται.  Καταχνιά –υγρή κι ασπριδερή σαν σε ταινία θρίλερ. Φιγούρες μακρουλές και άυλες. Σκέψεις θολές. Καράβια οι μνήμες που μας ταξιδεύουν.

Θυμός-λύπη, απάθεια-κατάπληξη, αγωνία-παραίτηση, μανία-κατάθλιψη. Πώς να βρω το κουράγιο να γράψω κάτι αισιόδοξο τη στιγμή που όλα τα δίπολα περιγράφουν την παρούσα Ελλάδα; Κυρίως κατάπληξη και παγωνιά, κατάπληκτος μετεωρισμός.

Μέρες προβλέψιμες και ανέλπιδες. Μπορείς να μού εξηγήσεις από πού ακριβώς θα αρμέξω ελπίδα;

Κοινότητα Νέων Κομοτηνής:

 «γιατί κάποιοι δε σταμάτησαν να παίζουν ποτέ με τα χρώματα του πολιτισμού»

28 χρόνια ιστορίας και δράσης στα πολιτιστικά πράγματα της Κομοτηνής μετρά η Κοινότητα Νέων, ο μοναδικός φοιτητικός, πολιτιστικός σύλλογος στην πόλη. Ιδρύθηκε από μια ομάδα φοιτητών του Δ.Π.Θ. το 1985 και συνεχίζει να συνθέτει τη δική της ιστορία ζεσταίνοντας την πραγματικότητα του πολιτισμού της Θράκης , με τη δημιουργική κατάθεση και την πολυχρωμία της έκφρασής των μελών της.  

Τα χρώματα της ξεχειλίζουν στους δρόμους της πόλης κάθε που τα μέλη της δημιουργούν παστέλ πολύχρωμα όνειρα, συνθέτοντας μιαν άλλη πραγματικότητα κόντρα στην κατήφεια και την απαισιοδοξία.

Είναι πολύ εύκολο να την ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται απλά λίγη θέληση. Αν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με τον πολιτισμό θα συναντήσεις μπροστά σου τα παιδιά στην πόλη μέσα, και όχι τυχαία, θα τα δεις να διοργανώνουν πράγματα και αν προθυμοποιηθείς ο ίδιος θα ρωτήσεις.

Μπορεί τίποτα να μη θυμίζει τον παλιό καιρό για κάποιον που υπήρξε στο παρελθόν «Κοινοτικός».  Άλλωστε αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Τίποτα δε μένει ίδιο. Μόνο κύκλοι που κλείνουν και άλλοι που ανοίγουν. Πάντα όμως η αίσθηση που σου μένει στο τέλος είναι η ίδια: ενότητα, αγάπη, ανταλλαγή ιδεών μέσα από συνθέσεις- αντιθέσεις και πολύ κέφι.

Το μυστικό του Νοέμβρη

Με τη μελαγχολία του φθινοπώρου να συνεχίζεται φαίνεται ότι ο Νοέμβρης κρύβει πολλά μυστικά. Σαν να μας καλεί σε προσαρμογή. Άλλωστε και το φθινόπωρο μια εποχή προσαρμογής δεν είναι; Σε τι; Μια προετοιμασία μόνο για το άγνωστο που θα επακολουθήσει.

Ισχυρές βροχές και καταιγίδες μας επεφύλασσε τις πρώτες μέρες του ο Νοέμβρης! Στο Θρακικό Πέλαγος επικράτησαν νότιοι άνεμοι 9 μποφόρ. Μαζί όμως με τον καιρό επιδεινώνεται ολοένα και η κατάσταση της χώρας.

Στην Κομοτηνή οι χοντρές ψύχρες έχουν αρχίσει, ωστόσο η υγρασία δεν είναι ακόμα ανυπόφορη και οι ομίχλες είναι ελεγχόμενες. Στιγμές φθινοπωρινές...Με λιακάδα στο μυαλό, με την αγάπη μου στο νου και με κίτρινα φύλλα στην αυλή… Με τις ελιές να χύνονται σαν τα καλοκαιρινά σταφύλια...Με τον παππού να αγωνιά για τους καρπούς ... Με καταπράσινα βλαστάρια στην καρδιά, με ζουμερά χαμόγελα σα ρόδα και μυρωδάτες αγκαλιές σα φθινοπωρινά κυδώνια...

Σκέφτομαι τη Θεσσαλονίκη όπου τώρα είναι η ωραία εποχή της. Με το φεστιβάλ που δημιουργεί ωραίες ψευδαισθήσεις. Πόσο θα ΄θελα να χωθώ μέσα στις αίθουσες και να «ταξιδέψω» στον μαγικό κόσμο του σινεμά! Τυχεροί όσοι βρίσκονται εκεί. Πάντα το Φεστιβάλ προσφέρει μια ανάσα στην πόλη, μια βαθιά τζούρα οξυγόνου για να βγάλουμε τον χειμώνα που καραδοκεί.

Τα παραγγέλματα μιας επετείου κι ένα μπαλόνι

“Στοιχηθείτε, ατενώς, ανάπαυση, προσοχή”. Άλλη μια εθνική επέτειος πέρασε με τα ίδια άφθαρτα παραγγέλματα. Σε παράταξη μαθητές, σώματα ασφαλείας και μέλη συλλόγων τίμησαν άλλη μια επέτειο του «ΟΧΙ» με την καθιερωμένη παρέλαση. Ένας θεσμός από το παρελθόν που επιμένει με προσπάθειες για σωστό βηματισμό σε μια λοξή και γεμάτη «λακκούβες» ζωή.

«Μαμά θέλω μπαλόνι» παρακαλά η μικρή τη μητέρα της. «Σώπα! Σου πήρα σημαία» αποκρίνεται εκείνη. «Δεν τη θέλω τη σημαία, εγώ μπαλόνι σου ζήτησα» , επιμένει η μικρή.

Μπάντες και σφυρίγματα. Φέτος δεν έγινε ντόρος για τις γόβες. «Να μία μόνο φοράει ψηλοτάκουνα» σπεύδει μια φωνή δίπλα μας καθώς δείχνει τη μοναδική γοβοφόρο της παράταξης που ξεχωρίζει. Επίπεδα παπούτσια παντού... Ίσως γιατί και οι ζωές μας έχουν γίνει flat;

Η βία του φθινοπώρου

Πώς κύλησε ο καιρός και φτάσαμε να αποχαιρετούμε τον κατ’ εξοχήν μήνα του φθινοπώρου, τον γλυκύτατο Οκτώβριο! Πώς να μιλήσεις με λέξεις στα όμορφα γλυκά δειλινά του Οκτώβρη που μυρίζουν επαναστάσεις; Πώς να αναφερθείς  με λέξεις στα φύλλα των δέντρων που λυγίζουν στο διάβα του καιρού; Πώς να μιλήσεις με λέξεις σ’ αυτή την περίεργη εξουσία- με την ψευδή και απατηλή υπόσχεση της σωτηρίας- που καταλαμβάνει τις μέρες μας;

Στην μνημονιακή Ελλάδα κι ενώ η Χρυσαυγιάδα καλά κρατεί, συνεχίζουμε να παλεύουμε με τα κύματα της κρίσης. Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε σόσιαλ μ(ύ)δια. Και δεν ξέραμε πολλά πράγματα για τους "ανθρώπους των γραμμάτων", εκείνους  που φορούν  τον μανδύα του πνευματικού ανθρώπου.

Το φάντασμα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και της κοινωνικής δικαιοσύνης πλανιέται και πάλι πάνω από τα κεφάλια των εκμεταλλευτών του λαού, μετά το μικρό διάλλειμα της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης… Φουρτούνες και μποφόρ κόντρα στα έλη της καθημερινότητας μας, κόντρα στα λιμνάζοντα ύδατα της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της παραπαίουσας παιδείας και της επίκαιρης… δημαγωγίας με προπαγανδιστικά ερωτήματα τύπου «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

ΔΙΟΝΥΣΟΣ εκ Θράκης ορμώμενος με πάθος για το θέατρο

Στην πόλη της Νέας Ορεστιάδας, την ακριτική πόλη του βόρειου Έβρου σε απόσταση αναπνοής από τα σύνορα, εκεί που, όπως λέγανε, για να σε τιμωρήσουν με μια μη ευνοϊκή μετάθεση "θα σε στείλω στο τρίγωνο του Έβρου", συντελείται εδώ 10 χρόνια ένα πολιτιστικό θαύμα που ακούει στο όνομα “ΔΙΟΝΥΣΟΣ”.

Ένας σύγχρονος, δυναμικός και δραστήριος πολιτιστικός φορέας, Μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Εμπνευστές του: τα μέλη του Θεατρικού Εργαστηρίου Νέας Ορεστιάδας με εικοσιπενταετή παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και όχι μόνο. Δημιούργησαν με ιδιωτικά –κυρίως- κεφάλαια,  έναν υπέροχο χώρο, μια κυψέλη για όλα τα είδη της τέχνης. Με θέατρο, κινηματογραφική λέσχη, βιβλιοπαρουσιάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, εκθέσεις κ.α. Με την αδιάκοπη, πολύπλευρη και δυναμική παρουσία του ΔΙΟΝΥΣΟΥ και των ανθρώπων του στα πολιτιστικά του ακριτικού νομού και  με την αποδεδειγμένη εθελοντική προσφορά στο θέατρο ειδικά και στον πολιτισμό γενικότερα. Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ είναι το καλύτερο παράδειγμα για το τι μπορεί να καταφέρει ο εθελοντισμός. Το καφέ, η υποδοχή, το βεστιάριο, η διανομή του υλικού, η κατασκευή των σκηνικών, το στήσιμό τους, τα πάντα λειτουργούν εθελοντικά.

Ο Διόνυσος συνεχίζει να μας «μεθάει» με τις προσεγμένες και καλοστημένες παραστάσεις του που ξεπερνούν κάθε έννοια ερασιτεχνισμού.

Η Μποφίλιου μάγεψε την Κομοτηνή στην έναρξη του πολιτιστικού καλοκαιριού

Με τη συναυλία της μοναδικής Νατάσσας Μποφίλιου εγκαινιάστηκε το βράδυ της Κυριακής το πρόγραμμα των φετινών καλοκαιρινών εκδηλώσεων που διοργανώνει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής.

Οι τρεις «μάγοι» της ελληνικής δισκογραφίας, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος παρουσίασαν μια παράσταση γεμάτη Φως, συγκίνηση, δύναμη, εκρηκτικές διασκευές και σημαντικές στιγμές από το ρεπερτόριο που καθόρισε την πορεία της ερμηνεύτριας έως σήμερα.

Ένα υπέροχο πρόγραμμα- πρόταση από τους Μάγους της ελληνικής δισκογραφίας

Κόντρα στην πεπατημένη η ερμηνεύτρια ανοίγει το πρόγραμμα όχι με δικά της τραγούδια αλλά με τραγούδια “σταθμούς” για εκείνη όπως τα χαρακτήρισε που μαρτυρούν τις μουσικές της καταβολές. Μας χάρισε για αρχή δυο ιστορίες,  τον «Γέρο Νέγρο Τζιμ» των Μάνου Λοΐζου και Γιάννη Νεγρεπόντη με στίχους τόσο επίκαιρους και την «Μαριάνθη των ανέμων», σε στίχους και μουσική Μάνου Χατζιδάκη.  

Το Πομπιντού της Κομοτηνής βρίσκεται στην Αγησιλάου 1

Η εικαστικός Άννα Παπαλεξάνδρου και οι μαθητές της χρωματίζουν τα όνειρά μας

Η Κομοτηνή μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει το δικό της Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, το οποίο δεν βρίσκεται στην Μπομπούρ (Beaubourg) αλλά στο πάρκο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και συγκεκριμένα στην Αγησιλάου 1. Εκεί συναντάμε το εργαστήρι ζωγραφικής της εικαστικού Άννας Παπαλεξάνδρου, ένας υπέροχος χώρος που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις γκαλερί και τους εκθεσιακούς χώρους του εξωτερικού,  όπου η τέχνη λαμβάνει την έννοια της πρωτοτυπίας στην ιδέα.

Το εργαστήρι της αποτελεί μια κυψέλη ταλέντων χάρη στην αγάπη, τη φαντασία, την έμπνευση και την κατάθεση ψυχής της πολυτάλαντης εικαστικού. Με το πάθος της και τη δουλειά της αποδεικνύει καθημερινά στην πόλη της Κομοτηνής πως η τέχνη, η έμπνευση και η δημιουργία αποτελεί κινητήριο δύναμη και σ’ ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς αποτελεί τόσο εκείνη όσο και οι μαθητές του εργαστηρίου της, σταθερή ελπίδα για το μέλλον.

Αυτές τις μέρες το εργαστήρι της Άννας άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό της πόλης για να θαυμάσει τα έργα των μαθητών της,  όπου παρουσιάζεται η δουλειά που έγινε κατά τη διάρκεια της χρονιάς.  Εκτός  από πίνακες ζωγραφικής υπάρχουν και δημιουργίες-κατασκευές όπως κάποια μικρά γλυπτά με γουρουνάκια, τα οποία είναι φτιαγμένα από μπαλόνια και χαρτοταινία βαμμένη με τέμπερες και φωτιστικά από χαρτόνια.

Έκθεση- Γνωριμία με τον μουσουλμανικό κόσμο της Θράκης

«ΘΡΑΚΗ: Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Ο μουσουλμανικός κόσμος της»

Έκθεση της φωτογράφου Πέπης Λουλακάκη στο Μουσείο Μπενάκη  έως 28 Απριλίου

Τι γνωρίζει άραγε ο σύγχρονος Έλληνας από τον επτασφράγιστο κόσμο της μουσουλμανικής Θράκης; Η αθέατη πλευρά της συνοριακής Ελλάδας αποκαλύπτεται μέσα από την έκθεση «Θράκη. Τόσο κοντά τόσο μακριά», στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, η οποία διαρκεί έως και τις 24 Απριλίου.

Η φωτογράφος Πέπη Λουλακάκη σπάζοντας το άβατο της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης, αποτυπώνει στις φωτογραφίες της ένα μέρος της Ελλάδας που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Πομάκοι, Τουρκογενείς, Ρομά και Σουδανοί γίνονται η έμπνευση για τη φωτογράφο, η οποία κατορθώνει με το φακό της να εστιάσει για πρώτη φορά σε στιγμές της καθημερινότητας της σύγχρονης μουσουλμάνας γυναίκας, των παιδιών σε ώρα διδασκαλίας στα μειονοτικά σχολεία, καθώς και των νέων στη διασκέδασή τους.

Μέσα από ένα φωτογραφικό μωσαϊκό διαφορετικών πολιτισμών, ο επισκέπτης της έκθεσης έρχεται πιο κοντά στους «άγνωστους» συμπολίτες. Έτσι, το «μειονοτικό» ζήτημα της Θράκης αποκαλύπτεται στην ουσία του, ως ένα ζήτημα ζωής και ανθρώπων, που συνυπάρχουν μέσα στα χρόνια.

Γιοι και κόρες: Ιστορία είναι οι ιστορίες των ανθρώπων

Μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

Ήταν αρχές της περσινής άνοιξης όταν ο Γιάννης Καλαβριανός και η ομάδα του Sforaris, προσκεκλημένοι του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής Θοδωρή Γκόνη, βρέθηκαν στην ακριτική μας πόλη και παρουσίασαν εδώ για πρώτη φορά την παράσταση τους «Γιοι και κόρες».

Η δεύτερη εκδοχή της παράστασης, μετά την παρουσίασή της πρώτης στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2012 και παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στους χώρους της Πειραιώς 260. Έκτοτε το ταξίδι της συνεχίστηκε με μια τρίτη εκδοχή της στο Bios της Αθήνας κατόπιν  μια τέταρτη στο εξωτερικό (πριν λίγο καιρό στο Udine της Ιταλίας) και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με επόμενο σταθμό της, την πόλη της Θεσσαλονίκης από τις 3 Απριλίου στο θέατρο Αυλαία.

Η πρώτη εκδοχή είχε 4 ηθοποιούς (πλέον 5), διαφορετικά σκηνικά και κοστούμια, ενώ στο αρχικό κείμενο έχει συμπεριληφθεί υλικό 15 περίπου νέων συνεντεύξεων. Στις παραστάσεις της Κομοτηνής είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε και το υποκριτικό ταλέντο- πέρα από το σκηνοθετικό και συγγραφικό- του Γιάννη Καλαβριανού, καθώς έπαιζε και ο ίδιος μαζί με τους Κωνσταντίνο Ντέλλα, Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη.

Βραβείο ποίησης στην Αλεξανδρουπολίτισσα Βάγια Κάλφα

Στην πρωτοεμφανιζόμενη ποιήτρια από την Αλεξανδρούπολη Βάγια Κάλφα για το βιβλίο της «Απλά Πράγματα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης) θα απονεμηθεί το νεοσύστατο «Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη» που θέσπισε η Εταιρεία Συγγραφέων το 2011, για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα.

Πρόκειται για ένα καινούργιο ετήσιο βραβείο το οποίο θεσπίστηκε στη μνήμη του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη [1955-2011] και σκοπό έχει να αναδείξει τις σημαντικότερες νέες ποιητικές φωνές της χώρας.

Το βραβείο που θα απονεμηθεί φέτος για πρώτη φορά επιλέχτηκε ανάμεσα στα έργα ποιητών/τριών που εμφανίστηκαν το 2012. Το Βραβείο θα απονεμηθεί στις 20 Μαρτίου, στο πλαίσιο της «Διεθνούς Ημέρας Ποίησης», στο Θέατρο Εξαρχείων.

Αν και ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, μια εποχή εξευτελισμού των πάντων, ίσως πολλοί θα έλεγαν μια «αντιποιητική» εποχή, ωστόσο υπάρχουν αρκετοί νέοι δημιουργοί που αντιστέκονται με τους στίχους τους και συνεχίζουν έντιμα και με οξεία άποψη να μεταφέρουν την αποτύπωση των συναισθημάτων, των σκέψεων και των στοχασμών τους στο χαρτί.

Μια τέτοια ελπιδοφόρα φωνή είναι και η ποιήτρια Βάγια Κάλφα, που στην ηλικία των 28 ετών κατάφερε να μας εκπλήξει ευχάριστα για την ωριμότητά της, την οπτική της και την ειλικρίνεια της ποίησής της. Μιας ποίησης ικανής να συνδυάσει το λυρισμό με τον ερωτισμό σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα, διατηρώντας την οικονομία του λόγου.

Στην πρώτη της ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο «Απλά πράγματα», η Βάγια Κάλφα συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό πείθοντας μας ότι έχει μέλλον. Ποιήματα με ερωτική θεματική κατά βάση αλλά και ποιήματα αυτοαναφορικά, ως επί το πλείστον ολιγόστιχα. Ποιήματα που συνομιλούν με άλλες τέχνες όπως τη ζωγραφική, τη σκηνοθεσία αλλά και με ποιήματα άλλων μεγάλων ποιητών.

Λόγος μεστός νοημάτων, προσφέρει στον αναγνώστη όχι μόνο εικόνες, αλλά ιδέες που απευθύνονται περισσότερο στον νου παρά στο συναίσθημα.  Έντονη γραφή όπου αποτυπώνει βιώματα και συναισθήματα που κρύβουν μια "πηγαία" αυθεντικότητα καθώς τα ποιήματά της επικοινωνούν άμεσα με τον αναγνώστη.

Balkanatolia: με δύναμη από τη Θράκη

Ένα ιδιαίτερο μουσικό σχήμα από την Κομοτηνή με ήχους ελληνικούς και ανατολίτικους

Οι Balkanatolia είναι μια παρέα χριστιανών- μουσουλμάνων, Τούρκων- Ελλήνων μουσικών, με πορεία 10 ετών στις μουσικές της Ελλάδας, Τουρκίας, Ανατολής και όχι μόνο.

Με σημείο εξόρμησης την Θράκη, τραγουδάνε ένα όνειρο, στοχεύοντας σε μια περιπλάνηση στις παραδοσιακές μουσικές και τα ηχοχρώματα της Ελλάδας, της Ανατολής και των Ανατολικών Βαλκανίων από μια σύγχρονη ματιά. Στην αναζήτηση αυτή ανακαλύπτουν τις κοινές ρίζες της Ελληνικής-Τούρκικης-Ανατολικής-Δυτικής μουσικής, που μπορεί να ενώσει τα αισθήματα των ανθρώπων με την κοινή γλώσσα της μουσικής.

Από τον μελαγχολικό ήχο του καβάλ καταλήγοντας στον εκστασιασμό του ακούσματος της θρακιώτικης γκάιντας και από τη σαζιάρικη Σμύρνη φτάνουν στα δυνατά και ξεσηκωτικά κρουστά, μπεντίρ και καχόν. Παρέα με ούτι, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, βιολί, κλαρίνο και το ηλεκτρικό μπάσο του Βαγγέλη Κοντόπουλου. Κάθε συναυλία τους είναι μια σπουδαία εμπειρία, ένα “άναρχο” ταξίδι που εκτείνεται από τους παραδοσιακούς ήχους των απλών ανθρώπων έως τους σύγχρονους δυτικούς ήχους. Μια ethnic περιπλάνηση όπου τα ελληνικά  δημοτικά συναντούν τα ασίκικα και σαμάνικα της ανατολής και οι μελωδίες των Ελλήνων της Σμύρνης, τα Τούρκικα “αιρετικά”, μυστικιστικά αλεβίτικα. Ο σύγχρονος ήχος των πόλεων σμίγει με το πηγαίο συναίσθημα των φιλοσόφων της Ανατολής.

Έχουν πάρει μέρος σε πολλά μουσικά φεστιβάλ και έχουν μοιραστεί την σκηνή με πολλά γνωστά ονόματα της Ελληνικής μουσικής σκηνής (Μίλτος Πασχαλίδης, Λάκης Χαλκιάς, Χρήστος Θηβαίος κλπ), με κορυφαία στιγμή την μεγάλη συναυλία που έδωσαν για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας στο στάδιο της Ξάνθης με τον Θανάση Γκαϊφύλλια και τον Γιώργο Νταλάρα. Οι Βαlkanatolia έχουν περιοδεύσει και σε αρκετές μεγάλες πόλεις της Τουρκίας όπως Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα κ.ά. και έχουν μοιραστεί τη σκηνή και με γνωστούς Τούρκους μουσικούς όπως ο Haluk Levent (ροκ), Sevval Sam (έντεχνη), Gayda İstanbul (balkans-gypsie).

Δημήτρης Κανακίδης: ένας ξεχωριστός κουκλοποιός από την Κομοτηνή

Δημιουργεί φανταστικές κούκλες από πολυμερικό πηλό

Πλάθει με τα χέρια του εκπληκτικές δημιουργίες και δίνει μορφή σε μικρά αντικείμενα όπως ένα μπρελόκ προβατάκι μέχρι μεγάλου μεγέθους κούκλες. Πρόκειται για τον Δημήτρη Κανακίδη, έναν ξεχωριστό και ταλαντούχο δημιουργό μικρογλυπτικής από την Κομοτηνή που κατασκευάζει χειροποίητες κούκλες από πολυμερικό πυλό.

Πρωτότυπες και μοναδικές οι δημιουργίες του, διαφέρουν από τις συνηθισμένες κούκλες που γνωρίζουμε. Εμπνευσμένες κυρίως από φιγούρες κόμικς, που είναι και η αγαπημένη του θεματική, όλες οι κούκλες του είναι δημιουργημένες με χιουμοριστικές απεικονίσεις σε μορφή καρικατούρας όπου παρά την αστεία μορφή και την υπερβολή ή διαστρέβλωση τη βασικής ουσίας του προσώπου καταφέρνει να δημιουργήσει μια εύκολα ευπροσδιόριστη οπτική ομοιότητα.

Σε όλες τις κούκλες του τα πάντα είναι χειροποίητα. Από τα ρούχα μέχρι τα παπούτσια και από τα κοσμήματα μέχρι τα τσιγάρα. Στις κατασκευές του χρησιμοποιεί καθετί που θα κατέληγε στη σακούλα της ανακύκλωσης κάνοντας πράξη την επανάχρηση των υλικών και στην τέχνη. Δημιουργεί για την κάθε μια ένα ξεχωριστό σύμπαν που την περιβάλλει καθώς την τοποθετεί στο δικό της κουτί-περιβάλλον και με τον κατάλληλο φωτισμό.

Κούκλες καρικατούρες με πιο αναγνωρίσιμες εκείνες του Einstein, του Doctor House, το “The phantom duck's car”, του Bob Marley, ενός Cowboy και τις χυμώδεις κυρίες του κολομβιανού ζωγράφου Φερνάντο Μποτέρο.

Μεγάλο όνειρο του Δημήτρη είναι να δημιουργήσει ένα “stop motion animation” που του ευχόμαστε να το καταφέρει γιατί το αξίζει.

Οι «χειρολαβές» που έχουμε ανάγκη για να πιαστούμε

Ένας γόνιμος διάλογος ανάμεσα στη στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου και το κοινό

Στη σκηνή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κομοτηνής βρέθηκε η γνωστή στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου ανοίγοντας την αυλαία του προγράμματος της φετινής περιόδου για το θέατρο της πόλης. 

Η στιχουργός μέσα σ’ ένα κοινό ετερόκλητο από μικρούς μαθητές και φοιτητές μέχρι ηλικιωμένους, συζήτησε για την πορεία της στο ελληνικό τραγούδι, τα «αδιέξοδα» αλλά και τα αισιόδοξα της εποχής μας. Παράλληλα την επόμενη μέρα της συζήτησης ακολούθησε η μουσική παράσταση υπό τον τίτλο «Η αγάπη 5 γράμματα»,  στην αίθουσα της Πολιτιστικής Κίνησης όπου πρωτοπαρουσιάστηκαν νέα τραγούδια σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική Δάφνης Αλεξανδρή από τον δίσκο «Χειρολαβές»  με την εξαιρετική ερμηνεύτρια Αργυρώ Καπαρού. Τραγούδια που ο στίχος «φωτογραφίζει την πραγματικότητα» αλλά αφήνει και τόσα ανοίγματα στην αισιοδοξία που δίνουν στον ακροατή τις «χειρολαβές» που έχει ανάγκη για να πιαστεί και να πορευτεί.

Στέργιος Μουντσάκης: λαμπρό δείγμα ανεξάρτητου σκηνοθέτη

Μέσα από τα ντοκιμαντέρ του εξυμνεί την ελληνική επαρχία

Υπάρχουν στιγμές στην ελληνική επαρχία που νιώθεις ότι υπάρχει ελπίδα και πέρα από κάθε κοντόφθαλμη μιζέρια και αυτομεμψία, που είναι συνηθισμένη στα ήθη μας, συνεχίζουν άνθρωποι να δημιουργούν και να αντιστέκονται στη μούχλα και τη σαπίλα. Άνθρωποι λαμπροί που εμβολιάζουν θεραπευτικά και σωτήρια τις πόλεις της ελληνικής περιφέρειας λόγω της αυξανόμενης και συνεχούς αιμορραγίας τον τελευταίο καιρό προς τις μεγαλουπόλεις είτε της εσωτερικής είτε της εξωτερικής μετανάστευσης.  Παρά τις δύσκολες συνθήκες τολμούν, προβάλλουν και αναδεικνύουν τον τόπο τους και προτείνουν λύσεις, στοχεύοντας στη γνώση, την ανάδειξη και τελικά κατανόηση του κόσμου και των ανθρώπων. Οι «απο-δράσεις πολιτισμού από τη Θράκη» συνεχίζουν και τη νέα χρόνια να φωτίζουν αυτές τις πτυχές των ανθρώπων και να αναδεικνύουν το πολιτιστικό πρόσωπο των πόλεων της.

Μια τέτοια λαμπρή περίπτωση είναι ο Κομοτηναίος σκηνοθέτης και δημιουργός, Στέργιος Μουντσάκης.  Ζώντας κάτι παραπάνω από είκοσι χρόνια στο Βερολίνο επέλεξε να επιστρέψει στην ιδιαίτερη του πατρίδα και να δημιουργήσει εδώ. Από το 2002 είναι ανεξάρτητος παραγωγός, ηχολήπτης και μοντέρ. Δημιουργεί αθόρυβα τις δικές του ανεξάρτητες παραγωγές μικρού μήκους, έτσι όπως εκείνος ξέρει, χωρίς κανενός είδους χρηματοδότηση.

Ένα από τα τελευταία ντοκιμαντέρ που δημιούργησε είναι το «Ημερολόγιο Επαρχίας», το οποίο προβλήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία στην Κομοτηνή στο πλαίσιο της Εθελοντικής Δράσης "ο Αϊ Βασίλης άργησε μια μέρα" και είχαμε την τύχη να απολαύσουμε. Στο ντοκιμαντέρ του υμνεί την ελληνική επαρχία μεταφέροντας μας εικόνες της στη διάρκεια ενός χρόνου, μια για κάθε μήνα. Μας συστήνει τόπους και εικόνες της καθημερινότητας που είχαμε παραμελήσει και μας υπενθυμίζει ότι η ευτυχία βρίσκεται στις μικρές καθημερινές στιγμές που μόνο η φύση μας προσφέρει απλόχερα.  

Από την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης στη χώρα των Κικόνων

·         Πρεμιέρα της ταινίας «Η επιστροφή του Λαζάρου» του Αλέξανδρου Κωνσταντάρα 

Μια ξεχωριστή ταινία ενός νέου και πολλά υποσχόμενου κινηματογραφιστή, του σκηνοθέτη Αλέξανδρου Κωνσταντάρα, με φόντο την περιοχή της Μαρώνειας, κάνει την Πρεμιέρα της στην Ελλάδα, στο «Σινέ Φαργκάνη» στη Θεσσαλονίκη στις 18 Ιανουαρίου και ώρα 23:00 με την υποστήριξη του Κέντρου Μελετών και Ερευνών για το Σινεμά (ΚΕΜΕΣ).

Πρόκειται για την ταινία "Η Επιστροφή του Λαζάρου", ένα καθαρόαιμο δείγμα ανεξάρτητου σινεμά, που έχει ήδη προβληθεί με επιτυχία στο Φεστιβάλ του Chichester και του South West London Film Festival στην Αγγλία, στο Φεστιβάλ της Κένυας και της Ουγκάντας όπως συμμετείχε και στον τομέα της Αγοράς του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν εκπληκτικά μέρη της Ροδόπης: η Μαρώνεια και οι Προσκυνητές, το σπήλαιο του Κύκλωπα, η Μαρμαρίτσα, η Σύναξη και οι Ασκητές. Η σύλληψη της ιδέας προέκυψε με φόντο το τοπίο και τα απαράμιλλης ομορφιάς μέρη της θρακικής γης. Ο Αλέξανδρος Κωνσταντάρας πάντα ήθελε να δείξει μέσα από τον κινηματογραφικό του φακό την ομορφιά της περιοχής. Αν και γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμαριά, η μητέρα ,του κατάγεται από την Θράκη και συγκεκριμένα από τους Προσκυνητές, Μαρώνειας, όπου και περνούσε τα παιδικά του καλοκαίρια με τα ξαδέλφια του.

«Οι δεσμοί μου με την περιοχή είναι πολύ ισχυροί. Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία για την περιοχή της Μαρώνειας. Τα μέρη εκεί τα γνωρίζω πολύ καλά. Τα Χριστούγεννα του 2011 που επισκέφτηκα τους συγγενείς μου μετά από αρκετό χρονικό διάστημα (ο ίδιος ζει κι εργάζεται στην Κένυα τα τελευταία χρόνια) κι έκανα ένα μικρό οδοιπορικό στην περιοχή με τον ξάδελφο μου, καταλήξαμε στην σπηλιά του Κύκλωπα που βρίσκεται έξω από τους Προσκυνητές. Εκεί μου ήρθε η έμπνευση να κάνω μια ταινία δρόμου, με ήρωες δυο αδέλφια από τη Θεσσαλονίκη που ξεκινούν για ένα ταξίδι με προορισμό τη Μαρώνεια και την ανακάλυψη της Σπηλιάς του Κύκλωπα».