Γιοι και κόρες: Ιστορία είναι οι ιστορίες των ανθρώπων

Μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

Ήταν αρχές της περσινής άνοιξης όταν ο Γιάννης Καλαβριανός και η ομάδα του Sforaris, προσκεκλημένοι του τότε καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής Θοδωρή Γκόνη, βρέθηκαν στην ακριτική μας πόλη και παρουσίασαν εδώ για πρώτη φορά την παράσταση τους «Γιοι και κόρες».

Η δεύτερη εκδοχή της παράστασης, μετά την παρουσίασή της πρώτης στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής, εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2012 και παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στους χώρους της Πειραιώς 260. Έκτοτε το ταξίδι της συνεχίστηκε με μια τρίτη εκδοχή της στο Bios της Αθήνας κατόπιν  μια τέταρτη στο εξωτερικό (πριν λίγο καιρό στο Udine της Ιταλίας) και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με επόμενο σταθμό της, την πόλη της Θεσσαλονίκης από τις 3 Απριλίου στο θέατρο Αυλαία.

Η πρώτη εκδοχή είχε 4 ηθοποιούς (πλέον 5), διαφορετικά σκηνικά και κοστούμια, ενώ στο αρχικό κείμενο έχει συμπεριληφθεί υλικό 15 περίπου νέων συνεντεύξεων. Στις παραστάσεις της Κομοτηνής είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε και το υποκριτικό ταλέντο- πέρα από το σκηνοθετικό και συγγραφικό- του Γιάννη Καλαβριανού, καθώς έπαιζε και ο ίδιος μαζί με τους Κωνσταντίνο Ντέλλα, Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη.

'Μπορείτε να θυμηθείτε την ιστορία που στιγμάτισε τη ζωή σας;'

Πέντε νέοι ηθοποιοί ταξίδεψαν επί ένα χρόνο στην Ελλάδα, ζητώντας από νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες δηλαδή, να θυμηθούν την ιστορία που άλλαξε τη ζωή τους και κατέγραψαν τις συναντήσεις μαζί τους.

Από τις 85 μαγνητοσκοπημένες αφηγήσεις, επελέγησαν οι ιστορίες που διαδραματίστηκαν παράλληλα με γνωστά ιστορικά γεγονότα και εκτείνονται από το 1920 έως την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Οι ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές των ιστοριών, θυμήθηκαν πως υπήρξαν πρωταθλητές κολύμβησης, δήμαρχοι, χορευτές tango στην Κοζάνη του Μεσοπολέμου, ράφτρες της οικογένειας του Κεμάλ, ερωτευμένοι, δολοφόνοι, δίγαμοι, κατά συρροή αρραβωνιαστικοί, πλούσιοι έμποροι του Βελιγραδίου, ενώ μια κυρία έγινε δασκάλα γιόγκα αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Επελέγησαν εκείνες οι προσωπικές ιστορίες που διαδραματίστηκαν με φόντο την επίσημα καταγεγραμμένη ιστορία και μεταφέρονται στη σκηνή με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε. Οι ιστορίες αυτές εκτείνονται χρονικά από το 1940 και την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έως το Ευρωμπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, οι σεισμοί στα Επτάνησα, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, πέρα από στεγνά κεφάλαια των σχολικών βιβλίων, αποτελούν και οριακές στιγμές στις άγνωστες ζωές των πρωταγωνιστών της παράστασης.

 «Το παρελθόν είναι το πώς το λέμε, το πώς το αφηγούμαστε»

Βασική επιδίωξη των συντελεστών: «να ακουστούν οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων, κάτω από τις μεγάλες ιστορίες των χωρών».  Ιστορία είναι οι ιστορίες των ανθρώπων. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως Ιστορία (με γιώτα κεφαλαίο) διαμορφώνεται από τη μικροϊστορία του καθενός από μας. Η παράσταση μας υπενθυμίζει με τον καλύτερο τρόπο  πως η Ιστορία δεν είναι μεγάλα γεγονότα που συνέβησαν σε κάποιους άλλους, αλλού. Είναι όλα αυτά που έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μας, δηλαδή ζωντανοί άνθρωποι με κεφάλι, δυο πόδια κι όνομα. Αν ακούσεις τις ιστορίες της νεότητάς τους αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά οι άνθρωποι αναζητούμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα-απλώς σε διαφορετικές στιγμές της επίσημης ιστορίας.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπάρχει μια συνεχής υπενθύμιση των αληθινών πρωταγωνιστών της ιστορίας και ένας διάλογος ανάμεσα σε αυτούς και τους ηθοποιούς που κλήθηκαν να τους υποδυθούν. Αυτό επιτυγχάνεται με την προβολή φωτογραφιών αλλά και βίντεο των ηλικιωμένων μέσα από αποσπάσματα-φράσεις τους.

Ένα έργο που μιλά για την ανθρώπινη ζωή και τις ανεξιχνίαστες πτυχές της. Και μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι η φιλία; Η ευτυχία; Ο έρωτας; Η αγάπη; Το να έχει η ζωή ένα νόημα; Οι ορισμοί είναι μικρές απόπειρες που κάνουμε να κλείσουμε σε λέξεις αισθήσεις, ψυχικά τοπία, χαράδρες συναισθηματικές, πηγές που ξεδιψάμε. Άλλωστε η ψυχική γεωγραφία του κάθε ανθρώπου είναι ένας αδιάβαστος χάρτης ακόμη κι από τον ίδιο.

Αναμνήσεις και τραύματα. Νέοι που μέσα στην απώλεια και τις δυσκολίες δε φοβούνται να αγαπήσουν. Γίνονται παππούδες κι οι μνήμες τους είναι πλημμυρισμένες από αγάπη.

«Εγώ πιστεύω πολύ στην αγάπη γιατί η ζωή είναι μια στιγμή»,  λέει σ’ ένα απόσπασμα μια γιαγιά.  Με όπλο τους την αγάπη και μοναδική λαχτάρα τους μια ήρεμη, απλή και χωρίς περιττά στολίδια ζωή γιατί «δεν είναι η ύλη που σε κάνει ευτυχισμένο».

Το παρήγορο μήνυμα σε όλες αυτές τις διηγήσεις – που αποκτά και μια αναπάντεχη επικαιρότητα -είναι πως η ζωή με κάποιο τρόπο πάντα συνεχίζεται. Ακόμη και μετά από μια δύσκολη και καθοριστική εμπειρία η καθημερινότητα βρίσκει το δρόμο της. Σε τελική ανάλυση όλοι έχουμε τον κοινό στόχο να καλυτερέψουμε τη ζωή μας. Εξ’ ου και ο υπότιτλος της παράστασης «περί αναζήτησης της ευτυχίας».

Μια παράσταση με δυνατές ερμηνείες και γεμάτη από Αλήθεια

Συγκινητικές ιστορίες, εικόνες που καθηλώνουν, δουλειά με αγάπη και σεβασμό, ομορφιά με όλες τις έννοιες και σε όλα τα επίπεδα, στιγμές μαγικές που ξεχνάς να πάρεις αναπνοή.

Μια παράσταση που θα μείνει ανεξίτηλη μέσα μας και που δε θα ξεχάσουμε στην Κομοτηνή, καθώς ήταν το καλύτερο δώρο για εμάς, η εδώ παρουσία της ομάδας Sforaris.

Μια παράσταση ονειρική- όπως τα παραμύθια- που σε ταξιδεύει και σε προσγειώνει ταυτόχρονα.

Συγκινείσαι, βουρκώνεις, χαμογελάς, τρομάζεις, θυμώνεις, απελπίζεσαι, φοβάσαι, ερωτεύεσαι.

Ταλέντο που εντυπωσιάζει από όλους τους ηθοποιούς της παράστασης.  Με περιορισμένα μέσα αλλά με περίσσειο πάθος. Ερμηνείες με Ψυχή.

Μια υπέροχη παράσταση γεμάτη αθωότητα, ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Γεμάτη Αλήθεια χωρίς φτιασίδια. Μιλά απλά και με ειλικρίνεια στην καρδιά του θεατή. Μια παράσταση από την οποία φεύγεις γεμάτος. Πλήρης συναισθημάτων και σκέψεων.

Όταν πια τελειώσει η παράσταση και ανάψουν τα φώτα της πλατείας αρχίζεις και συνειδητοποιείς πόσα πολλά χάνουμε από τη ζωή μας όταν αφήνουμε τον χρόνο να περνά και δε μιλάμε όσο θα έπρεπε με τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας…

Θεσσαλονικείς σπεύσατε… !!!

Η ταυτότητα της παράστασης:

Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Σκηνικά/ Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου

Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου

Τραγούδι: Γιώργος Γλάστρας-Χριστίνα Μαξούρη

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη

Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού

Παίζουν: Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Γιώργος Παπαπαύλου, Μαρία Κοσκινά/Στέφη Πουλοπούλου

Πληροφορίες παράστασης

Πρεμιέρα: 3 Απριλίου 2013

Χώρος: Θέατρο Αυλαία

Διάρκεια παραστάσεων: 3-14 Απριλίου 2013

Παραστάσεις: Τετάρτη - Κυριακή

Έναρξη: 21.00, Κυριακές στις 20:00

Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ, φοιτητικό – ανέργων: 12 ευρώ

Πληροφορίες: 2310237700

Καλπάνης Μπάμπης

Δημοσιεύτηκε στην Kulturosupa