Μια διαδρομή

Κυριακή μεσημέρι. Ώρα τρείς και δέκα. Σε είκοσι λεπτά φεύγει το λεωφορείο για Ξάνθη. «Πάλι άργησα», σκέφτομαι. Με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις ετοιμάζομαι και καβαλώντας το ποδήλατο φτάνω στη στάση με τη ψυχή στο στόμα! Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο της γραμμής ανακουφισμένος και χαρούμενος που το πρόλαβα. Μετρημένοι στα δάχτυλα οι επιβάτες. «Κυριακή», σκέφτομαι. Κι εγώ εάν δεν υπήρχε αφορμή για «ταξίδι» θα περνούσα ακόμη ένα κυριακάτικο πληκτικό απόγευμα προσπαθώντας να το γεμίσω με κάτι δημιουργικό.

Ενώ το φθινόπωρο περνάει έξω από το παράθυρο του λεωφορείου ξαφνικά με πιάνει ανησυχία εάν κλείδωσα το ποδήλατο! Χάνομαι προς στιγμήν στις σκέψεις μου μέχρις ότου η ερώτηση του εισπράκτορα «Πού πάτε;» μ’ επαναφέρει και πάλι.

Διώχνω τότε κάθε μαύρη σκέψη και αφήνομαι να γευτώ τη χαρά τη διαδρομής. Παρατηρώ τα χωριά όπου υπάρχει ζωη-ρή κίνηση εν αντιθέσει με την νεκρή –τις Κυριακές- πόλη της Κομοτηνής. Εδώ οι άνθρωποι δείχνουν να γιορτάζουν την ημέρα της –προ μνημονίου επονομαζόμενης- αργίας. Μαζεμένοι σε σπίτια ξεχασμένων γερόντων και σε ντελικάτες ταβέρνες κάνουν πράξη τη σχόλη.

Καρέ-καρέ περνούν από το παράθυρο εικόνες. Όμορφες εικόνες της ελληνικής υπαίθρου.

Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Ριπές απόγνωσης και απελπισίας 

Σαρώνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια 

Της γκρίζας μας πόλης

Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Οι σκέψεις στερεύουν

Και

Οι ελπίδες μεταναστεύουν 

Μακριά

Κι εσύ μένεις πίσω 

Παλεύεις με ίσκιους

Κρυμμένους

Πίσω από το προσωπείο της υποκρισίας

Μπροστά στην ακινησία της σκέψης 

Φοβισμένοι και άπραγοι

Λουφάζουμε

Κλεισμένοι στα κουτάκια της αστικής μας 

Πραγματικότητας

Πνιγμένοι 

Στον βούρκο του εγωισμού μας

Μες στην οδύσσεια της καθημερινότητας

Μ’ ένα κενό και ένα ερωτηματικό

Κάτω από έναν ουρανό που

Δεν μας χωράει όλους λένε

Βρεθήκαμε να βιώνουμε το χθες

Μα

Το χθες παραμένει

Εδώ

Κολλημένο 

Στο σήμερα

Στο συνεχές μούχρωμα της επαρχίας

Υπάρχει πλεόνασμα αηδίας

Ν’ αντέξεις πρέπει τα ύπουλα θηρία

Τη συνεχή τη συννεφιά

Την περισπούδαστη μωρία

© Μπάμπης Καλπάνης

Η κυρία Γιολάντα και η Αμφίπολη

..Και εκεί που το στερητικό μας χτυπούσε την πόρτα, επανήλθαν οι ειδήσεις από την Αμφίπολη πως : "Βγάζουν άμμο ακόμα και με κουταλάκια του γλυκού"!

Διαβάζοντας την είδηση, θυμήθηκα την κυρία Γιολάντα. Την συνάντησα στο τρένο. Ανεβήκαμε μαζί από την Αθήνα. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και δε σταμάτησε λεπτό να μουρμουρίζει, να γκρινιάζει και να κάνει παρατηρήσεις στους τριγύρω συνεπιβάτες. 

Είχε στο πρόσωπο της τυλιγμένο ένα μαντήλι για να την προφυλάσσει όπως είπε από τα μικρόβια! «Όταν με το καλό φτάσουμε στα σπίτια μας πρέπει να πλένουμε τα ρούχα στον κλίβανο για να τα απολυμάνουμε και να τριφτούμε με μπενταντίν»!

Η ίδια προσπαθούσε να μην αγγίζει τίποτα, είχε στην τσάντα της κάθε λογής φάρμακο και φυσικά αντισηπτικό υγρό που κάθε που σηκωνόταν και επέστρεφε στη θέση της, έβγαζε με ευλάβεια είτε το υγρό είτε μαντηλάκια και φρόντιζε να λούζει τα χέρια της και να τα τρίβει με επιμέλεια «για να καθαρίσουν από τη λέρα», όπως έλεγε. 

Όταν δε κάποιος σηκωνόταν να πάει για τσιγάρο και τον μύριζε καθώς περνούσε, τον μάλωνε για την κακή αυτή συνήθεια και του αράδιαζε ένα σωρό λόγους για να τον αποτρέψει από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μάταια όμως.

September song ή πίσω στις γνώριμες εικόνες της πόλης

Σε λίγες ώρες ξεκινά και επίσημα το φθινόπωρο. Πολλοί είναι αυτοί που ήδη καλωσόρισαν το χειμώνα, λησμονώντας την ενδιάμεση προγραμματισμένη στάση του φθινοπώρου. 

Με το τέλος του καλοκαιριού όλοι σπεύδουν να ευχηθούν «καλό χειμώνα»! Ποτέ μου δεν το κατάλαβα… Η αλήθεια είναι πως με την κλιματική αλλαγή οι εποχές έχασαν την αίγλη τους. Ωστόσο είναι ωραίο να συνεχίσουμε να τιμούμε την κάθε εποχή ξεχωριστά. 

Στις 05:29 τα χαράματα της Τρίτης θα λάβει χώρα η φθινοπωρινή ισημερία στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η Ελλάδα, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη του φετινού φθινοπώρου, ενώ αντίστοιχα στο νότιο ημισφαίριο θα αρχίσει η άνοιξη.

Έτσι, αύριο, η νύχτα και η ημέρα θα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια. Στη συνέχεια, η ημέρα θα μικραίνει και η νύχτα θα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα θα φθάσει στο ζενίθ της κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου.

Ενώ ο Σεπτέμβρης μετρά τις στιγμές του, μόνο η φωλιά των πελαργών λίγα μέτρα έξω από το σπίτι, θυμίζει το καλοκαίρι που έφυγε…

Όταν το Page scroll αντικατέστησε τις συναντήσεις, τις επαφές, τη ζωή …

Μιλώντας μ’ έναν φίλο για το καλοκαίρι και πως πέρασε στις διακοπές του, μέσα από τις περιγραφές του ο νους μου έτρεξε τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω. 

Με την σπαρταριστή αφήγηση των διακοπών του, θυμήθηκα τον παλιό καλό καιρό που δεν είχαν ανακαλυφθεί οι σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. 

Τότε που το καλοκαίρι χανόμασταν για μεγάλο χρονικό διάστημα από τις παρέες. 

Τότε που βρίσκαμε μια κάποια διέξοδο στο σπίτι στο χωριό, σε ολιγοήμερες διακοπές, σε κατασκηνώσεις, σ' ένα κυριακάτικο μπάνιο, σ' ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία, ακόμα και σε σιωπηλές βόλτες στην πόλη. 

Στον ρεμβασμό του Αυγούστου

Ο άλλοτε πολυπόθητος μήνας του χρόνου φτάνει στο μεταίχμιο του. Ένας Αύγουστος οικεία αποπνικτικός. Καλός μήνας αλλά σε βάζει και σε περίεργες σκέψεις, αφού «κι από Αύγουστο χειμώνα».

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι εδώ. Το Πάσχα του καλοκαιριού θέτει το όριο. Οι καμπάνες θα σημάνουν το τέλος του καλοκαιρινού ονείρου στο κύμα;

Η «έξοδος» κορυφώνεται και λίγο πριν σφυρίξει το πλοίο της αναχώρησης τα πάντα είναι υπ’ ατμόν. Οι θερμοκρασίες στα ύψη οδηγούν τις αντοχές στο ζενίθ. Ο πιο ζεστός μήνας του χρόνου κρύβει μέσα του νάρκες αφασίας για τους εργαζόμενους. Τα μεσημέρια στην πόλη, καυτά. Βλέμματα κόκκινα, γεμάτα απόγνωση και θυμό. Τρέξιμο, ιδρώτας, άγχος. Μια σκέψη αρκεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. Μια λέξη. Διακοπές. Ουρές αυτοκινήτων βιάζονται να αποδράσουν. Μαρσάρουν, γκαζώνουν, τρέχουν να προλάβουν, να φύγουν, να ξεφύγουν.  Κανείς δε θέλει να μένει πίσω.

Βάτος καιόμενη η εθνική. Μια νύχτα δρόμος στους αυγουστιάτικους ιστούς και στους ανέμους. Καλοκαίρι καιρός… άχαρη ζωή της πόλης, πολύ-πολύχρωμη ζωή των νησιών και των χωριών… Στην ουτοπία του καλοκαιριού όμως όλοι χωράμε και όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Τον μήνα αυτό υψώνονται οι οποιοσδήποτε προσδοκίες μας για το θέρος… Η εποχή το καλοκαιριού φαντάζει πάντα πολλά υποσχόμενη,  κι ας μη γνωρίζουμε τι μπορούμε να περιμένουμε…

Οι σκέψεις παραμένουν στάσιμες περιμένοντας να δροσίσει.

Τι θέλει αλήθεια αυτό το καλοκαίρι από εμάς;

Η πόλη που έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να περνούν…

Μια μικρή απόδραση στη γείτονα Βουλγαρία δίνει στον καθένα την ευκαιρία να διαπιστώσει τις ουρές χιλιομέτρων που σχηματίζονται τον τελευταίο καιρό στο μεθοριακό σταθμό Νυμφαίας – Μακάζα Ουρές χιλιομέτρων και απίστευτη ταλαιπωρία  καθώς το ολιγάριθμο προσωπικό είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει τον τεράστιο όγκο οδηγών που διασχίζουν το μεθοριακό σταθμό είτε για να φτάσουν στην Ελλάδα, είτε στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Οι ρυθμοί εισόδου επισκεπτών βαίνουν διαρκώς αυξανόμενοι και η Κομοτηνή δυστυχώς δείχνει αδύναμη να συγκρατήσει το τουριστικό ρεύμα.  Με το άνοιγμα του κάθετου άξονα προέκυψαν άμεσα και ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν ήδη δρομολογηθεί και όχι να «τρέχουμε» τώρα για ό,τι αρπάξουμε!

Βλέποντας όλη αυτήν την τεράστια «ουρά» αυτοκινήτων που συρρέει μαζικά, εύλογα αναρωτιέται κάποιος «που άραγε πηγαίνουν»; Είναι η πόλη μας ο προορισμός τους ή μήπως απλά το πέρασμα; Έχουν άραγε εικόνα της τοπικής αγοράς, των προϊόντων και των υπηρεσιών που είναι σε θέση να τους προσφέρει; Έχει εν τέλει  η πόλη κάτι να τους προσφέρει; Τι είναι τελικά αυτό; Μόνο καφέ και σουβλάκι; Ξεχνάμε όμως, ότι δεν είναι Ελληνάρες όπως εμάς και δεν είναι της λογικής «δώσε σουβλάκι-γύρο και φραπέ στον λαό». 

Πολιτιστικά φεστιβαλικά μελτέμια

Από τις Καστανιές του Έβρου έως τις Κρηνίδες της Καβάλας

Βρισκόμενοι στην καρδιά του θέρους, κι ενώ η πόλη έχει αδειάσει, μοιάζει να ζει στους καλοκαιρινούς της ρυθμούς, ραθυμούσα χωρίς όρια.

Καλοκαίρι καιρός και ο Ιούλιος πυρώνει τις ατραπούς των δαχτύλων, καλεί την Όστρια να διώξει τα σύννεφα και να’ ρθουν τα αστέρια που θα φωτίσουν τις νύχτες μας. Με τη ζωηράδα της νιότης και του ήλιου και με τα κύματα να γητεύουν τα όνειρα. Μαζεύουμε ήλιο στις γυμνές αμμουδιές και η φωνή μας σμίγει με τους ανέμους του Θρακικού Πελάγους. Με μια βουτιά που ξεδιψά λιάτικους πόθους σε κάποια από τις υπέροχες παραλίες της Ροδόπης, στα θεατρικά βράχια της Μαρμαρίτσας, στην ηρεμία του Ιμέρου και της απαράμιλλα γοητευτικής Γλυφάδας, στη γαλήνια Μολυβωτή και το πολύβουο Φανάρι….

Καλοκαίρι καιρός με πανηγύρια και εκδηλώσεις στα χωριά και στους παραθεριστικούς οικισμούς της Ροδόπης, εκεί όπου η πόλη μετακομίζει. Εν μέσω θερινής ανοχής, η ελληνική παράδοση δοκιμάζει τις αντοχές της στα υπαίθρια πανηγύρια των χωριών, με το αισθητικό γιουσουρούμ που περιβάλει τις φεστιβαλίζουσες ατασθαλίες.

Ο Ιούλιος έχει, απ’ τους μήνες του καλοκαιριού, τις περισσότερες γιορτές και πανηγύρια. Στη Ροδόπη ξεχωρίζουν το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας (17 Ιούλη) του Σώστη, του Θρυλορίου και του Ιμέρου. Του Προφήτη Ηλία ή Αη-λιά(20 Ιούλη) στον Ίασμο και την Πόρπη αλλά και της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) που είναι η πολιούχος της πόλεως.

«Ο χορός και το τραγούδι είναι πράγματα σεμνά. Δεν ξεσαλώνουν. Και δεν προετοιμάζονται. Γιατί όταν κάποιοι χορεύουν οι άλλοι οφείλουν να σιωπούν. Και να αισθάνονται. Ν’ αρπάξουν τον αέρα και την αύρα που ξεπηδά από τα σηκωμένα χέρια, ποτ αγκαλιάζουν λες τον ουρανό και γίνονται φως…»

Με αφορμή τα πολυάριθμα ξωκλήσια που πανηγυρίζουν, διοργανώνονται πολυήμερες εκδηλώσεις με στόχο την προβολή της τοπικής παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού. Πανηγύρια με κουρμπάνια (συνεστιάσεις), χορούς και λατρευτικές συνήθειες.  Πανηγύρια που ξαναζωντανεύουν τα χωριά του κάμπου και  έρχονται να ταράξουν γλυκά την ηρεμία του καλοκαιρινού απόβραδου με παραδοσιακή μουσική και τρανούς χορούς σε γήπεδα, πλατείες και προαύλια σχολείων την παραμονή της κάθε γιορτής. 

Από την άλλη, σαν τον άνεμο απλώνονται τα φεστιβάλ στην περιφέρεια, είδη εν αφθονία στις θερινές «καλλιτεχνίες»… Μέσα από την τουριστική ευκολία και την ματαιότητα μιας κάποιας «πολιτιστικής εκδήλωσης» ενίοτε και υπό την αιγίδα των καθ’ ύλην αναρμόδιων τοπικών παραγόντων.

Κομοτηνή: πάμε σαν άλλοτε…

Αποχωρισμοί και Εορτασμοί. Μνήμη και Νοσταλγία. 

Το κρυπτογράφημα μιας πόλης.

Για την Κομοτηνή των φοιτητικών μας χρόνων…

Ξημερώνει η τελευταία νύχτα του Ιούνη. Τελευταίο σαββατοκύριακο του μήνα και γίνεται το έλα να δεις. Ατελείωτο πηγαινέλα στους δρόμους. Τι έχουν έρθει όλοι αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν εδώ; Τι ψάχνουν να βρουν; Πως αλλάζει ο αέρας της πόλης;

Η Κομοτηνή τις τελευταίες μέρες «διώχνει» και τους τελευταίους φοιτητές της… Από τη μία οι ορκωμοσίες και από την άλλη τα reunion. Εορτασμοί και χαρές. Καλωσορίσματα και αποχωρισμοί.  Ανάμεικτα συναισθήματα παντού.  Βαλίτσες πάνε και έρχονται. Μετακομίσεις. Μεταφορικές. Κούτες αμπαλαρισμένες. Προσοχή εύθραυστον! Οι αγκαλιές ανοίγουν και κλείνουν σφιχτά και τα πρώτα δάκρυα κυλούν… Τα «κλικ» προσπαθούν να αποτυπώσουν τη στιγμή και να παγώσουν λίγο τον χρόνο…

Το ρολόι της Κομοτηνής γύρισε για λίγο πίσω,  στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Με αφορμή την συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την εγγραφή των πρώτων φοιτητών ,η Κομοτηνή έγινε για μια ακόμη φορά σταθμός και υποδέχτηκε εκείνους που επέστρεψαν για λίγο πίσω στα αμφιθέατρα του Δ.Π.Θ. Ο χρόνος γύρισε στο 1974. Το σκηνικό της πόλης στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης –μετά τη δύσκολη επταετία-με την ίδρυση της νομικής αλλάζει. Οι πρώτοι φοιτητές καταφτάνουν και η παρουσία τους προκαλεί αναστάτωση στην πόλη. Προσφέρουν ζωντάνια και παλμό στην πόλη και κάνουν αισθητή την παρουσία τους παντού: το πρώτο φοιτητικό κίνημα, οι πρώτες διαδηλώσεις και πορείες με πανό και πλακάτ.

Το σχόλασμα του Ιούνη

"Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν' καλοκαιράκι" . Προσμένοντας λοιπόν το τραγούδι του τζίτζικα, απολαμβάνουμε τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού με τη χαρά μικρού παιδιού που τέλειωσε το σχολείο. 

Ιούνης, ο μήνας που το σχολικό κουδούνι σιγεί και σηματοδοτεί τα καλοκαιρινά ραντεβού σε πόλεις και χωριά, ανοιχτές θάλασσες και ψηλά βουνά.

Ιούνης Θεριστής και Κερασάρης. Ο μήνας των κερασιών που δυστυχώς φέτος μας τα σάπισαν οι βροχές…  Λόγω των συνεχών βροχοπτώσεων των τελευταίων σχεδόν δύο μηνών χιλιάδες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης στη Ροδόπη έγιναν λίμνες. Τα νερά της βροχής κάλυψαν και τα όνειρα των παραγωγών της περιοχής για καλύτερες μέρες…

Την τελευταία ωστόσο εβδομάδα –με εξαίρεση την ισχυρή νεροποντή το βράδυ της Κυριακής, ο καιρός άρχισε να μας κάνει τη χάρη και να θυμίζει καλοκαίρι…

Ήταν το πρώτο θερμό σαββατοκύριακο του Ιούνη αυτό που μας πέρασε και οι παραλίες του Φαναρίου και της Αρωγής έζησαν «στιγμές δόξας». Αθρόα ήταν και η έλευση βούλγαρων τουριστών καθώς η κίνηση στον μεθοριακό σταθμό της Μακάζα ήταν ιδιαίτερα αυξημένη το τριήμερο που μας πέρασε.

Πλησιάζει το θερινό ηλιοστάσιο κι «ο ήλιος τρέμει, γυρίζει σαν τροχός».

Η επιστροφή της Νίκης στη Σαμοθράκη

" ... το νησί αυτό... το δέρνουν απαλά ο θαλασσινός αέρας και τα νερά, το λούζει ο ήλιος και στο λιόγερμα ισκιώνονται οι ρεματιές και φωτίζονται οι ξερές οι ράχες μενεξεδένιες. Λαχταρά πάλε η ψυχή μου να πάει κοντά στο νησί και να το χαϊδέψει...” *

Εκείνο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ύπνος δεν την έπιανε. Το πρωί πετούσε για το νησί της. Στο νησί του παππούδων της. Το νησί των παιδικών της χρόνων, της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς. Το δικό της νησί. Την Σαμοθράκη.

Ξημέρωνε η μεγάλη μέρα της επιστροφής. Δε μπορούσε να κλείσει μάτι. Ο νους της έτρεχε στο Νησί της που ακριτικό και μοναχικό αγναντεύει τη θάλασσα και το Αιγαίο. Ένα νησί εξόριστο για αιώνες μέσα στην ομορφιά του. Όπου νιώθεις το χρόνο να διαστέλλεται και να εξανθρωπίζεται… Στο νησί των Μεγάλων Θεών όπου οι κίονες του ναού και το Αρσινόειο θαρρείς κρατούν αγέρωχα κρυμμένο το κλειδί των Μυστηρίων…

Ξαπλωμένη καθώς ήταν στο κρεβάτι της διάβαζε ξανά το βιβλίο που είχε γράψει για τη Σαμοθράκη, ο Ίων Δραγούμης *. «Η Νίκη, που κάποιος νικηφόρος την είχε στήσει στην ψηλή ακροθαλασσιά, σ’ ένα βράχο στη Σαμοθράκη, κατάντικρα στη Θράκη και στη Μακεδονία, ανέβηκε και στάθηκε στην πλώρη ενός καραβιού πολεμικού και πήρε τις θάλασσες.  Άφησε το νησί της και πάει αλλού μα φεύγοντας έκρυψε το κεφάλι της για να μην την αναγνωρίσουν οι άνθρωποι γιατί το πρόσωπο της ήταν παράξενο λυπημένο, που άφηνε το νησί της και τον όμορφο λαό, που δεν ήταν άξιος πια να την κρατήση. Πρώτη φορά της συνέβηκε τέτοιο πράμα, μα ήτανε σα να μην ήθελε να πάγη σ’ άλλους νικητές ή σα να πήγαινε άθελα. Ξέχασε όμως να κρύψη και τα φτερά της, λησμόνησε πως τα φορούσε φεύγοντας από το νησί της για πάντα σε ξένους τόπους. Και από τα φτερά της την εγνώρισαν».

Χαμένη μέσα στις γραμμές του βιβλίου ονειρεύτηκε πως θα έβγαζε φτερά για να πετάξει. Με τα φτερά της Νίκης θα πετούσε στη Σαμοθράκη…

Μάης ανατροπέας ή τα μαγικά μυ του Μάη που γεννούν τα μη

Τον μήνα αυτόν τον σημάδεψαν ένα μπαράζ τηλεοπτικής προπαγάνδας, τρομοκρατίας και παροχολογίας, δημοσκοπήσεις και exit polls και διακαναλικές. Για άλλη μια φορά στις τηλεοπτικές οθόνες μας κυρίαρχη κουβέντα ήταν για το «ποιος νίκησε», «ποιος έχασε» και αν θα πάμε σε εθνικές εκλογές! Κι αφού μάθαμε (;) το διακύβευμα των εκλογών και λάβαμε (;) το μήνυμα της κάλπης, ο λαός των «πατρικίων» από τη Δευτέρα επέστρεψε στη σταθερότητα του και εμείς οι πληβείοι στην αστάθειά μας…

Στην εκπνοή του Μάη, με εκλογές και σεισμούς στο προσκήνιο. Ένα γεγονός μερικών δευτερολέπτων μας πέταξε απ’ τα σπίτια μας όλους σαν τα μυρμήγκια. Σ' όλη την Ελλάδα και τη γείτονα Τουρκία…  Ένας σεισμός που για άλλη μια φορά μας έκανε να αναρωτηθούμε για το τι είναι ο άνθρωπος μπροστά στο δέος του μεγαλείου της φύσης;  Ο άνθρωπος … «έρμαιο ενός φταρνίσματος της φύσης»,  όπως εύστοχα είπε και ο φίλος Παναγιώτης.

Στην εκπνοή του Μάη, του πρώτου μήνα του χρόνου χωρίς ρω… Από τον Σεπτέμβρη, όλο το φθινόπωρο, όλο τον χειμώνα και την άνοιξη, ως τον Απρίλιο, οι μήνες έχουν τον γαργαρισμό, την επομβρία του ρω.  Μάη μήνα χωρίς ρω αλλά με τα ελεγειακά μυ του Μάη της Ρωμιοσύνης. Ο μήνας με τα μάγια… τα μαγικά μυ που γεννούν τα μη… σε μια εποχή και σε ένα μήνα μαγικό όπου όλοι μισεύουν, αποδημούν και ταξιδεύουν.

Η πολιτική πασαρέλα της Θράκης και οι θετικοί κανόνες συμπεριφοράς

Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη φόρεσαν τα καλά τους και γιόρτασαν αμφότερες τα «Ελευθέρια». Αύξηση σημείωσε τον τελευταίο μήνα ο πολιτικός τουρισμός στη Θράκη ενώ μετά το κλείσιμο των καλπών και την έλευση του καλοκαιριού οι τοπικοί παράγοντες ποντάρουν πολλά στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής που θα επιφέρει η «κάθοδος των Βουλγάρων».

Μετά από μια μακρά και παρατεταμένη χειμερία νάρκη, ενισχύθηκε ενόψει εκλογών ο πολιτικός τουρισμός στη Θράκη, καθώς μας θυμήθηκε και ο κάθε πικραμένος!  Η περιοχή μας έγινε μια απέραντη και ατελείωτη περαντζάδα επισκεπτόμενων πλην όμως μη σκεπτόμενων, υποψηφίων.  Πλήθος επισκέψεων, εκδηλώσεων, συνεντεύξεων τύπου με φτηνά επικοινωνιακά τρικ εντυπωσιασμού για τα ψηφαλάκια.  Πολλά πρωτοκλασάτα πολιτικά πρόσωπα τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και γνωστοί τηλεαστέρες επισκέφτηκαν την πόλη μας. Κάποιοι ήταν και απόλυτα ειλικρινείς και δε δίστασαν να ομολογήσουν με ενθουσιασμό ότι μας επισκέφτηκαν και στις προηγούμενες εκλογές! Άλλοι πάλι που πρεσβεύουν έναν εναλλακτικό ευρωπαϊκό αέρα αποδείχτηκαν τζαμπατζήδες καθώς εθεάθησαν να εγκαταλείπουν τα καφέ χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη αφού προηγουμένως ήπιαν το εσπρεσάκι τους στην υγεία των κορόιδων!

Σε κάθε προεκλογική περίοδο θυμούνται την περιοχή μας και βγάζουν από το σακούλι μεγαλόσχημες εκφράσεις τύπου «η Θράκη έχει δυνατότητες» και «η Θράκη αντιμετωπίστηκε σαν πρόβλημα, ενώ είναι μια μεγάλη ευκαιρία», σε συνδυασμό με βαρύγδουπους  χαρακτηρισμούς «εσχατιά της Ελλάδος», «προμαχώνας ελληνισμού», «ευαίσθητη περιοχή», «σταυροδρόμι των Βαλκανίων», «γεωστρατηγικός κόμβος» και «υπόδειγμα ανάπτυξης και ευκαιριών».

Εμείς πήγαμε πλατεία απόψε...

Στιγμές δόξας και απόλυτου σουρεαλισμού έζησε η γειτονιά μου σήμερα. Ο Λάκης στη Στρατώνα και στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής! 

Πανικός να επικρατεί από νωρίς το απόγευμα στον αύλειο χώρο…

Κάγκελα παντού περιμετρικά του Μεγάρου ώστε να μη μπορεί να εισβάλει κανείς ανεπιθύμητος! Πολυπληθές συνεργείο να συντονίζει την μετάβαση του κόσμου και η τροχαία στο δρόμο να ρυθμίζει την κυκλοφορία μια και το πάρκινγκ ήταν κλειστό!

Κοσμοσυρροή, ζάλη, κυνηγητό, σπρώξιμο, ποδοπάτημα και παρακαλητό για μια «θέση» στο τσαντίρι! Από τη μία οι νέοι, κυρίως φοιτητές του Δημοκριτείου και από την άλλη μεταμοντέρνοι γιάπις μαζί με την αντανάκλαση της μικροαστικής ευμάρειας στο πλήθος. Πακέτο με το άρωμα της λακ που «πεθαίνει» για επίδειξη και μόστρα. 

Από τα μεγάφωνα φώναζαν τον κόσμο που είχε κάνει κράτηση δια τηλεφώνου και είχαν στηθεί στην ουρά ενώ παράλληλα «εκλεκτές» παρουσίες μ’ ένα τηλέφωνο επί τόπου έμπαιναν δια της πλαγίας οδού. 

Η εξωτική εικόνα της Θράκης και η παντογνωστική πραγματικότητα της πολιτικής και των ΜΜΕ

Νωθρές, ασθενικές και σκάρτες οι πρώτες μαγιάτικες μέρες του μήνα, με ξαφνικές ραγδαίες βροχές που θεωρούνταν αυτόν το μήνα ως κακός οιωνός από τον θυμόσοφο λαό μας, εξ’ ού και η παροιμία: «στο κακορίζικο χωριό, το Μάη ρίχνει το νερό». Μέρες ασθενικές που δημιουργούν μια θολούρα στο μυαλό και νιώθεις διαρκώς σε αποδιοργάνωση. Θες η άνοιξη που δεν θέλει να έρθει και κρύβεται πίσω από έναν ήλιο που όσο λαμπερός κι αν δείχνει έχει εκείνη τη ολοφάνερα παροδική λάμψη, που χάνεται ξαφνικά μέσα στη γκρίζα συννεφιά. Θες η πολιτική ψύχρα της σκάρτης προεκλογικής περιόδου που σε μαχαιρώνει νιώθοντας ότι ο χειμώνας δεν έφυγε και παραμονεύει ανά πάσα στιγμή να τρυπώσει και πάλι στη ζωή μας. Θες η ακατάσχετη βαβούρα που σε κάθε προεκλογική περίοδο παραμονεύει σαν βόμβα έτοιμη να σκάσει και να θρυμματίσει τα πάντα γύρω της…

Για ακόμη μια φορά το όνομα της Θράκης το είδαμε να φιγουράρει σε άρθρα, σχόλια ρεπορτάζ, αναφορές ανταποκριτών, «έγκριτων» σχολιαστών που επιδόθηκαν σε μια πλειοδοσία ακατάσχετης τηλεοπτικής εθνικοφροσύνης. Την ώρα που υποχώρησε (;) η απόσυρση της υποψηφιότητας της Σαμπιχά Σουλεϊμαν και η συνακόλουθη εθνική υστερία την οποία εμπορεύθηκαν τα  ΜΜΕ , για ακόμη μια φορά αποτυπώθηκε η παντελής άγνοια τους για τη δομή της κοινωνίας, τα προβλήματα και τις προοπτικές της περιοχής. Η Θράκη δυστυχώς πέφτει πολύ μακριά για το αθηνοκράτος και τα κυρίαρχα ΜΜΕ της απέδειξαν περίτρανα πως αδιαφορούν κατ’ ουσίαν για την «ευαίσθητη» περιοχή, και ό,τι απ’ αυτή παρουσιάζουν είναι στο πλαίσιο του «γαργαλιστικού» εθνικισμού, που είναι καθ’ όλα ευπώλητο προϊόν.

Η αυτοπαρατήρηση του Πάσχα

Η μονομαχία της άνοιξης με το χειμώνα μοιάζει να κρίθηκε. Ο δεύτερος φαίνεται να μην παραδίδει εύκολα τα όπλα του κρατώντας για λίγο ακόμη κάποια τελευταία οχυρά ψηλά, πάνω στις απάτητες χιονισμένες κορφές της Ροδόπης και του Karlik.

Παρακάτω όμως η άνοιξη επιτίθεται με τις ανθισμένες ίριδες της. Έξω η φύση πάλλεται. Άνοιξη μυροβόλος. Τα άνθη των πεύκων αυτήν την εποχή βγάζουν άφθονη κίτρινη γύρη που την σκορπούν. Οι αυλές, τα μπαλκόνια και οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι από αυτήν την κίτρινη σκόνη. Πέραν της σκόνης η ατμόσφαιρα της πόλης έχει κάτι περίεργο αυτές τις μέρες: νεφελώδης, πνιγηρή, με ασθενικό ψιλόβροχο να διαδέχεται το αναζωογονητικά θερμό φως του ανοιξιάτικου ήλιου που χαρίζει αναρωτήσεις που μοιάζουν με αναπνοή.

Στην Ελλάδα του ανατέλλοντος πρωτογενούς πλεονάσματος φαίνεται πως ξαναγεννιέται η ελπίδα! Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την τρελή χαρά του κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους μετά την είδηση ότι η χώρα μας βγήκε στις αγορές! «Θα μοίρασαν το κοινωνικό μέρισμα και θα βγήκε ο κόσμος για ψώνια»  σχολίασε μια φίλη σε μια απογευματινή βόλτα που κάναμε στη μελαγχολική μας πόλη. «Μπα! Βγήκαν να πανηγυρίσουν την επιτυχία της προσφυγής στις αγορές για δανεισμό! Ούτε το ευρωπαϊκό να είχαμε πάρει!» αντέτεινα εγώ. Συνηθισμένη εικόνα για μια χώρα με πολίτες δυο ταχυτήτων, τους μισούς να «ψοφούν» για ατέρμονη ενατένιση και τους άλλους μισούς να ψοφούν κατά κυριολεξία βυθιζόμενοι στο βούρκο της λιτότητας και της ανέχειας.

Αλεξανδρούπολη: η πόλη του φάρου στην εποχή της «νονάς» Μέρκελ

Καθώς μεγαλώνει η μέρα και μυρίζει φευγιό αποζητούσα τις τελευταίες μέρες μια μικρή απόδραση από τη βασανιστικά αφόρητη καθημερινότητα της Κομοτηνής.  «Η Αλεξανδρούπολη αγαπά την άνοιξη», σκέφτηκα κι έσπευσα να επισκεφτώ μετά από πολύ καιρό τη γειτονική πόλη που πάντα αποτελεί την πιο κοντινή διέξοδο όταν η «χαμηλοτάβανη» μέσα στη γούβα Κομοτηνή κοντεύει να με πλακώσει.  Ιδανική εποχή για βόλτες και ιδανικές μέρες και νύχτες στην Αλεξανδρούπολη για να σουρτουκεύεις, όπως λέμε εδώ στη Θράκη.

Η Αλεξανδρούπολη έχει ορίζοντα. Ανοιχτό. Όσο απλώνεται το Θρακικό πέλαγος. Από την Αίνο μέχρι τον Άθω. Και το γαλάζιο όραμα της Σαμοθράκης απέναντι… Η παραλία της είναι η βιτρίνα της. Η έξοδος που της επιτρέπει να αναπνέει, να περπατάει, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, να ξεφεύγει και να σχεδιάζει ταξίδια του νου. Το χειμώνα η ομίχλη θολώνει την εικόνα της σαν δαντελένιο βέλο και το καλοκαίρι τα άστρα της στολίζουν τα λυτά της μαλλιά.

Έξι η ώρα το απόγευμα κι ακόμη ο ήλιος βολτάρει στον ουρανό… Η Άνοιξη που μόλις αφίχθηκε από το αεροδρόμιο «Δημόκριτος» κάθεται και ρεμβάζει στα παγκάκι του Φάρου, φοράει εκείνο το floral φόρεμα που της έκανε δώρο ο βαρύς εβρίτικος Χειμώνας. Ο Φάρος αποτελεί το ορόσημο, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Το απόγευμα έχει σιροπιάσει και η πόλη ακούει τους χτύπους των ανθρώπων που ξεχνούν για λίγο το χρόνο που περνά και βγαίνουν βόλτα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Φάρου.

Τι είναι η πατρίδα μας;

Κομμάτια μιας επετείου…

Αιώνιο το ερώτημα: Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Μην είναι οι ήρωες; Μην είναι η θάλασσα; Μην είναι η γλώσσα; Μην είναι η φιλοξενία;

Και σήμερα; Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι τα spreads, το ΔΝΤ, τα δανεικά, η διαφθορά, τα μαύρα ταμεία, το βρώμικο χρήμα, οι μίζες;

Η 25^η Μαρτίου εορτάζεται ως διπλή γιορτή, θρησκευτική και εθνική, συνοψίζοντας κατά μερικούς την ελληνορθόδοξη ενότητα (sic).

Τι μας θυμίζει αυτή την επέτειο εκτός από μερικές σελίδες στα σχολικά βιβλία και μερικές σημαίες-καμιά φορά ανάποδα βαλμένες- σε κάποια μπαλκόνια;

Τι είναι η πατρίδα μας;     

Σημαιούλες, κοσμοσυρροή, μπαλόνια, οικογένειες, παιδάκια, χειροκροτήματα, επευφημίες κι ομοψυχία.

Η παρέλαση αρχίζει για την εθνική μας παλιγγενεσία με το σχετικό εθνικό ρίγος. Διατηρείται πάντα το ρητορικό σχήμα, το θέαμα, η ανάγκη επίδειξης των δυνατοτήτων του έθνους, η υπερηφάνεια των συγγενών… Τα βασικά τελετουργικά δεν αλλάζουν. Η μαθητιώσα της εποχής καμαρωτή καμαρωτή! Άψογοι σχηματισμοί, συγχρονισμένο βήμα. Κορμιά σε παράταξη, με κοιλιά μέσα –καμιά φορά κι έξω-, κεφάλι ψηλά, ώμους κάτω. Χιλιάδες σημαιάκια ανεμίζουν, σχολικές και στρατιωτικές μπάντες παίζουν παιάνες. Άναρθρες κραυγές: «Ζήτω η 25^η Μαρτίου. Ζήτωωωωω!!!».

Οι σκιές του Μάρτη

Έξω τις τελευταίες μέρες ο ήλιος λάμπει, σε προκαλεί να βγεις έξω…

Εγώ σε φάση «όχι πολλά», αλλά, παρόλα αυτά, η άσπρη άδεια σελίδα στην οθόνη δε δείχνει έλεος. Κεφάλια κάτω γράφοντας «Ιστορίες απ’ έξω»… Ένα παράθυρο για τη ζωή στην πόλη και τον κόσμο… Τι αξίζει να μείνει και τι πρέπει να πεταχτεί, καθώς από δίπλα παρελαύνει μια εποχή φαιδρή, κατά γενική ομολογία, ανιαρή και καθόλου φιλική σε λήμματα όπως συλλογικότητα, μοναδικότητα, αξιοπρέπεια.

Αν και οι νέοι ήρωες είναι πάντα εδώ. Απλά, περιμένουν την ευκαιρία τους, για να εκτροχιαστούν από το μικροσύμπαν στο υπέροχο μεγάλο άπειρο.  Μου αρέσει να βάζω διαλόγους και ιστορίες πάνω απ’ τα κεφάλια των περαστικών. Σαν τα συννεφάκια που εντός τους τρέχει το storyboard στα κόμικς.

Πάνω από το κεφάλι μου, στο δικό μου συννεφάκι, γράφει: «Τι διάβολο γίνεται εδώ; Πώς μπερδεύονται και ανακατεύονται τα πάντα σ’ αυτήν την πόλη; Τι ψάχνουν όλοι αυτοί;».

Όλοι θέλουν κάτι και αγωνίζονται, για να το καταφέρουν.

Στην Κομοτηνή όλα είναι ρευστά. Φύσηξε εαρινό αεράκι, που θέλει να κλείσει αυτό τον ασκό του Αιόλου και μαζί να κλείσει και λογαριασμούς που πονάνε.

Οι άνθρωποι μοιάζουν με μυστικούς κήπους που αίφνης ανθίζουν εντός τους.

Ανθισμένες αμυγδαλιές και πρησμένες αμυγδαλές

Έχει πραγματικά κάτι το … αλλοπρόσαλλο ο Φλεβάρης, που σε έναν βαθμό του το κληροδότησε ο Γενάρης. Ρευστότητα, μια περίεργη ατμόσφαιρα -κάτι να… κουφοβράζει που δεν ξέρεις τι θα βγάλει- και μια συνεχή ανησυχία…

Άνοιξε το Τριώδιο και κλείνει κιόλας πριν καλά-καλά το πάρουμε είδηση! Πιθανότατα, η επίθεση της καλοκαιρίας μας πήρε τα μυαλά και όχι μόνο! Οι ειδήσεις ανά τον κόσμο βρίθουν από καταιγιστικά γεγονότα. Το ένα κράτος μετά το άλλο μπαίνει σε τέτοιον κυκεώνα ακόμη και στην ευημερούσα (sic) Ευρώπη. Ο βίαιος 20ος αιώνας εισβάλει στον 21ο , αλλά και η βία στις ανθρώπινες υπάρξεις που διαιωνίζεται μετατρέποντας την ιστορία σε φριχτή φάρσα...Τις τελευταίες εβδομάδες η Oυκρανία βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς τεντώνεται ανάμεσα στις δύο ηγεμονίες με το κόστος τελικά να το πληρώνει ο λαός της καθώς ελπίζει στο «ξεθωριασμένο» δυτικό όνειρο.

Στην Ελλαδίτσα-μπανανία, ο κλοιός σφίγγει γύρω από τις μικρές καθημερινές μας ιστορίες όπου τα πάντα έχουν καταντήσει ένα σικέ παιχνίδι… Με τον κυρίαρχο λαό να καταναλώνει καθημερινά φαστ-φουντ δελτία ειδήσεων από καινούργια σκάνδαλα-σερπαντίνες (πάντα σε καρναβαλικούς ρυθμούς) που σκάνε συνεχώς αλλά και τάλεντσοου-τηλεπαγίδες που δυστυχώς συνεχίζουν να τρέφουν τα όνειρα των νέων για δόξα και χρήμα (;)  Στον αντίποδα σοκαριστικά είναι τα συμπεράσματα έκθεσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για τους νέους στην Ελλάδα, η οποία διαπιστώνει πλήρη απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής για αυτούς.

Ο Φλεβάρης καλπάζει προς το τέλος του και κούτσα κούτσα κλείνει και ο δεύτερος μήνας της ένδοξης ελληνικής προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης ενώ παρελθόν αποτελούν και οι Αγώνες της 22ης Χειμερινής Ολυμπιάδας στο Σότσι της Ρωσίας.

Ξαγρυπνώντας με τη σκέψη σου

Άλλος ένας χειμώνας μακριά σου. Ο τρίτος κατά σειρά. Με την ευχή να είναι ο τελευταίος που περνάμε τις ζωές μας χώρια, για ακόμη ένα βράδυ- τηρώντας τη συνήθεια- σου γράφω.  Εικοσιπέντε κοντά μήνες πέρασαν κιόλας από το κρύο εκείνο φθινοπωρινό βράδυ που τα χνώτα μας ενώθηκαν κι έγιναν ένα ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.

Δυο χρόνια και κάτι τώρα παλεύουμε το ακατόρθωτο για τους άλλους. Να μη σβήσει ο χρόνος τη σπίθα του έρωτά μας και να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί. Μοιρασμένα χιλιόμετρα οι ζωές μας εδώ και δύο χρόνια. Κομοτηνή-Αθήνα, Αθήνα-Κομοτηνή. 754 χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Σου φαίνονται πολλά. Είναι πολλά. Ωστόσο η απόσταση είναι μέσα στο μυαλό και μπορεί το χάδι σου να μην είναι απτό, η αγάπη μου όμως για σένα είναι τόσο χειροπιαστή που κάνει και το χάδι σου πιο πραγματικό και από την πραγματικότητα!

Σε σκέφτομαι πάντα και σου μιλώ συνέχεια. Σε σκέφτομαι εκούσια και ακούσια. Ταξιδεύω συνέχεια στον τόπο που σε άφησα. Η μοίρα σου έχει γίνει και δική μου μοίρα.  Αγάπη μου, μάς φθόνησαν οι θεοί. Από το ψηλό τους μετερίζι, ζήλεψαν την αγάπη μας και μας καταδίκασαν να ζούμε μακριά. Με τόκο αποπληρώνουμε τις στιγμές της ευτυχίας μας σε δόσεις μακροπρόθεσμες. Αλλά αρνούμαστε αυτό που μας αρνείται. Δεν παύεις να είσαι δίπλα μου και να με συντροφεύεις. Πλανάται η αδιόρατη υπόσχεση ότι σε αυτή τη ζωή θα συμπορευτούμε.

Τα ταξίδια του μυαλού και του κόσμου που κάναμε μαζί, με προίκισαν με απέραντες μνήμες. Ζω με τις αναμνήσεις, με τις στιγμές που ήμασταν ένα, συγχωνευμένοι απόλυτα ο ένας στον άλλο ώστε να μην διακρίνονται οι ραφές της ένωσής μας.

Η φοιτητομάνα Κομοτηνή

Σε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα» της στους φοιτητές.

Η Κομοτηνή συναντήθηκε αυτές τις μέρες με τον ψυχρό χειμώνα, τον έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά της αψηφώντας το ψύχος του και δοκίμασε με ικανοποίηση το δημιουργικό άγγιγμά του. «Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ' τη Ροδόπη» τον τελευταίο καιρό, όπως λέει και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας στο τραγούδι που αφιέρωσε στην πόλη.

Οι δρόμοι της Κομοτηνής από τα μέσα του Γενάρη, υποδέχονται τους φοιτητές της. Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα», τον παλμό  και τη ζωντάνια της στους φοιτητές.

Πάντα σε κάθε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Κόσμος πάει και έρχεται στα πλακόστρωτα, οι αγκαλιές διαδέχονται τους αποχαιρετισμούς στην πλατεία, βαλίτσες ξεπροβάλουν από παντού ενώ επικρατεί το πανδαιμόνιο και τρελή κίνηση στους δρόμους με τα λεωφορεία του πανεπιστημίου να φεύγουν γεμάτα και τα ταξί της πόλης να κάνουν χρυσές δουλειές…

Η ιστορία του Mohamed … Από τις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου

«Δώδεκα άνθρωποι, εννέα παιδιά και τρεις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους όταν το σκάφος στο οποίο επέβαιναν αναποδογύρισε κατά τη διάρκεια της ρυμούλκησης από το λιμενικό ανοιχτά του Φαρμακονησίου. Οι σοροί μιας γυναίκας και ενός παιδιού εντοπίστηκαν στα τουρκικά παράλια. Το λιμενικό περισυνέλεξε συνολικά δεκαέξι άτομα».

Την παραπάνω είδηση άκουσε ο Mohamed από το τρανζιστοράκι που είχε ανοίξει εκείνο το πρωί ο φρουρός στο Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών Κομοτηνής. Τον είχε καλέσει στην είσοδο για να περιμένει τον οδηγό του εφοδιασμού. Ο Mohamed είχε δείξει καλή διαγωγή και το γεγονός αυτό του είχε εξασφαλίσει το προνόμιο να τον αποκαλούν «βοηθό» οι αστυνομικοί του κέντρου. Τον είχαν ορίσει υπεύθυνο για ό,τι συνέβαινε καθώς τους βοηθούσε στη συνεννόηση με τους άλλους συγκρατούμενους του. Ήταν με λίγα λόγια ο μεσολαβητής τους. Αυτό που απολάμβανε κυρίως ο Mohamed ήταν οι μέρες που ερχόταν ο οδηγός για να βγουν να κάνουν τα ψώνια τους. Όσοι χρειαζόταν κάτι από έξω, έδιναν χρήματα στον ίδιο κι εκείνος με συνοδεία δυο αστυνομικών, του οδηγού και του βοηθού, έβγαιναν στην αγορά για να τα προμηθευτούν.

« Οι επιζώντες είναι υπήκοοι αφγανικής και συριακής καταγωγής-μεταξύ των οποίων μια νεαρή γυναίκα, το ενός έτους βρέφος της και τέσσερις ακόμη ανήλικοι», έφερνε συνέχεια στο νου του, την είδηση που είχε ακούσει πριν λίγο στο τρανζιστοράκι.

Το τρανζιστοράκι, που λίγες μέρες πριν κατάφερε να αναστατώσει τη φιλήσυχη πόλη της Κομοτηνής. Ήταν νωρίς το μεσημέρι όταν τα ΕΛΤΑ της πόλης σήμαναν συναγερμό για ένα ύποπτο δέμα που έφτασε από την Αθήνα με αποδέκτη κρατούμενο μετανάστη στο κέντρο της Σχολής Αστυφυλάκων. Ο λόγος που έσπειραν τον πανικό ήταν ότι από το εσωτερικού του δέματος, ακουγόταν ένας περίεργος θόρυβος σαν ανεμιστήρας! Έκτοτε ξεκίνησε η περιπέτεια με τον αποκλεισμό της Οδού Παρασίου για έξι ώρες μέχρι που ειδικός πυροτεχνουργός από τη Διεύθυνση Εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών Θεσσαλονίκης μετέβη στην Κομοτηνή και εξέτασε το ύποπτο δέμα. Από την εξέταση διαπιστώθηκε πως ο θόρυβος που προκάλεσε τον «συναγερμό» οφειλόταν σ’ ένα ραδιοφωνάκι που περιείχε το δέμα μαζί με είδη διατροφής.  Έπειτα η ζωή στην πόλη επανήλθε στους κανονικούς ρυθμούς της… Η αλήθεια είναι ότι δεν προκλήθηκε ιδιαίτερη αναστάτωση καθώς ο κόσμος ακόμη και τις «δύσκολες» εκείνες ώρες της εξέτασης του δέματος, συνέχιζε απτόητος τις αγορές του στα μαγαζιά πέριξ της «επικίνδυνης» περιοχής του κέντρου. Το «ύποπτο» τρανζιστοράκι δε δόθηκε δυστυχώς στον παραλήπτη του αλλά ο ήχος του σκορπίζεται στους διαδρόμους του κέντρου κράτησης.

Αλκυονίδες αμίλητες

Αποδιώχνοντας το εορταστικό κλίμα στην Κομοτηνή βγάζοντας και τα τελευταία χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τις μεθεόρτιες ημέρες ένα πέπλο ομίχλης σκέπασε την πόλη. Καθαρή ομίχλη! Απ' αυτή που εμπνέει τους ποιητές… Η ορατότητα περιορισμένη και η υγρασία τσακίζει κόκαλα! Πέπλο ομίχλης όπως αυτό που σκεπάζει τις μέρες και τις νύχτες που διανύει η χώρα βαδίζοντας στις πρώτες μέρες του εθνοσωτήριου έτους 2014 (μετά μνημονίων βεβαίως).

Ενώ οι μίζες υπερίπτανται των κεφαλών μας, η χρονιά ξεκίνησε με τρομολαγνεία και απαγόρευση διαδηλώσεων. Να δεις τι σου 'χω για μετά σαν να λέμε... Κι έτσι οι ειδήσεις-αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη… Η υπόθεση των ημερών, τα επισφαλή δάνεια σε μεγαλόσχημους από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που συνιστά μείζον τραπεζικό σκάνδαλο με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις…

Με την «Χρυσαυγιάδα» καλά να κρατεί (στις φυλακές οδηγήθηκαν άλλοι τρεις βουλευτές της), ένα νέο έπος έκανε την εμφάνιση του με την έλευση της νέας χρονιάς, αυτό της «Τατσοπουλιάδας». Έπειτα από τα καμώματα του βουλευτή-καρνάβαλου ή αλλιώς «παπά-σούρα», είχαμε και τα τερτίπια ενός άλλου «συντρόφου» του από τον ΣΥΡΙΖΑ , «ταλαντούχου» συγγραφέα που  κρατάει την Έδρα και τη “μισή Αθήνα” και πλέον ελεύθερος και ανέμελος μπορεί να βάλει μπρος και για το υπόλοιπο μισό του γυναικείου πληθυσμού της πρωτεύουσας…

Φτάνει όμως με τους κάθε λογής Διαμαντόπουλους, Τσατσόπουλος, Λιάπηδες και πλείστους άλλους… Χορτάσαμε από κάθε λογής υποκείμενα που παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της Ελλάδας ενώ αντίθετα την ευνουχίζουν κάθε ώρα, κάθε μέρα. Τέρμα με τους γελωτοποιούς και τους λακέδες. Φτάνει με τον άτολμο αριστερό μικρομεγαλισμό, το βαρύθυμο κέντρο και τον θολοδεξιό λαϊκισμό.

Τα μπερεκέτια της χρονιάς

Το 2014 περπατά ήδη κι εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν

Σύννεφα. Καταχνιά –υγρή κι ασπριδερή σαν σε ταινία θρίλερ. Φιγούρες μακρουλές και άυλες. Σκέψεις θολές. Καράβια οι μνήμες που μας ταξιδεύουν. Γλυκό λιμάνι το χτες. Γνωστός κατάπλους. Καθήκοντα τελειωμένα;  Το μπροστά τρομάζει. Μέλλον γεμάτο από αστέρια που δείχνουν το δρόμο προς τον άνθρωπο και τη ψυχή του, φάρο στον αχανή χρόνο που μετρά έτη και έτη σε καιρούς και κόσμους χαλεπούς…

Μετά από τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες πορείας, άλλη μια χρονιά φεύγει μέσα σε μαύρα σύννεφα αιθαλομίχλης και αποπνιχτικές αναθυμιάσεις σκανδάλων. Κι ενώ τα καρκινογόνα σωματίδια συνεχίζονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, προχωράμε στη νέα χρονιά πάνω στην καθημερινή ιστοριογραφία της ονειροπόλησης.  Μάθαμε να πορευόμαστε χωρίς εισαγόμενους «Μεσσίες» και εγχώριους μιζαδόρους μεγαλοκαρχαρίες. Κόντρα στους καιρούς που επιμένουν να μας μπολιάζουν με το μικρόβιο της ευκολίας…

Το 2014 περπατά ήδη… Μανία με τους αριθμούς τις πρώτες μέρες κάθε νέου έτους. Ίσως γιατί τότε είναι που κάνουμε τον μεγάλο απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τον προγραμματισμό, τα όνειρα και τους στόχους για την καινούργια που έρχεται. Η αλλαγή στους αριθμούς δε σηματοδοτεί από μόνη της «αλλαγή πλεύσης», δε δημιουργεί προϋποθέσεις, δεν «φτιάχνει» προοπτικές… Το χθες, είτε το επιθυμούμε είτε όχι, είναι πάντα εδώ.  Κάνει «σκαλοπατάκι» για να κοιτάξουμε προς το αύριο.

Τέλος και αρχή. Κάθε στιγμή είμαστε σε τέλος και σε αρχή, αλλά κάποια στιγμές τις έχουμε κάνει σημαδιακές, όρια που χαρτογραφούν την αόρατη ήπειρο του χρόνου.

Το 2014 ξεκινά, το 2013 μένει πίσω μας. Κι εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν-πρέπει να είναι μάλλον η εκδίκησή μας επειδή μας γερνάνε αυτοί!  Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Άλλωστε, πως γίνεται να αποκαλούμε τον χρόνο γέρο και να τραγουδάμε «γέρε χρόνε φύγε τώρα», που έγινε μόλις ενός έτους,  ένα μωρό στα σπάργανα;

Το αληθινό σύμπαν μοιάζει με μια ερώτηση που συμπίπτει με την ίδια της την απάντηση. Το αληθινό σύμπαν είναι αυτό που εσύ κι ο ποιητής ονειρευόσαστε μαζί στην ανεμόσκαλα του Τώρα ( Ποτέ του Πριν ή του Μετά). Ο σωστός χρόνος ίσως τελικά είναι αυτός που εμείς θα ορίσουμε και είναι πάντα το τώρα.