Στον ρεμβασμό του Αυγούστου

Ο άλλοτε πολυπόθητος μήνας του χρόνου φτάνει στο μεταίχμιο του. Ένας Αύγουστος οικεία αποπνικτικός. Καλός μήνας αλλά σε βάζει και σε περίεργες σκέψεις, αφού «κι από Αύγουστο χειμώνα».

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι εδώ. Το Πάσχα του καλοκαιριού θέτει το όριο. Οι καμπάνες θα σημάνουν το τέλος του καλοκαιρινού ονείρου στο κύμα;

Η «έξοδος» κορυφώνεται και λίγο πριν σφυρίξει το πλοίο της αναχώρησης τα πάντα είναι υπ’ ατμόν. Οι θερμοκρασίες στα ύψη οδηγούν τις αντοχές στο ζενίθ. Ο πιο ζεστός μήνας του χρόνου κρύβει μέσα του νάρκες αφασίας για τους εργαζόμενους. Τα μεσημέρια στην πόλη, καυτά. Βλέμματα κόκκινα, γεμάτα απόγνωση και θυμό. Τρέξιμο, ιδρώτας, άγχος. Μια σκέψη αρκεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. Μια λέξη. Διακοπές. Ουρές αυτοκινήτων βιάζονται να αποδράσουν. Μαρσάρουν, γκαζώνουν, τρέχουν να προλάβουν, να φύγουν, να ξεφύγουν.  Κανείς δε θέλει να μένει πίσω.

Βάτος καιόμενη η εθνική. Μια νύχτα δρόμος στους αυγουστιάτικους ιστούς και στους ανέμους. Καλοκαίρι καιρός… άχαρη ζωή της πόλης, πολύ-πολύχρωμη ζωή των νησιών και των χωριών… Στην ουτοπία του καλοκαιριού όμως όλοι χωράμε και όλοι μπορούμε να συνυπάρξουμε.

Τον μήνα αυτό υψώνονται οι οποιοσδήποτε προσδοκίες μας για το θέρος… Η εποχή το καλοκαιριού φαντάζει πάντα πολλά υποσχόμενη,  κι ας μη γνωρίζουμε τι μπορούμε να περιμένουμε…

Οι σκέψεις παραμένουν στάσιμες περιμένοντας να δροσίσει.

Τι θέλει αλήθεια αυτό το καλοκαίρι από εμάς;

Αυτός ο Αύγουστος μοιάζει να διέψευσε τον Ουμπέρτο Έκο πως τον μήνα αυτόν δεν έχουμε ειδήσεις. Άλλος ένας μύθος καταρρίπτεται. Ένας μύθος που έπλασαν όλα αυτά τα χρόνια τα ΜΜΕ αποδεικνύοντας πόσο κατασκευασμένες είναι οι ειδήσεις που μας πλασάρουν το υπόλοιπο ενδεκάμηνο… Από την άλλη τον μήνα αυτόν πάντα κάτι γίνεται, συνήθως κακό. Καταστροφικές πυρκαγιές, πτώσεις αεροσκαφών, δολοφονίες, θηριωδίες και τραγωδίες. Στην Ελλάδα αυτόν τον Αύγουστο είχαμε ΕΝΦΙΑλωμένες ανασκαφές! Εν εξελίξει βρίσκεται το αρχαιολογικό θρίλερ στην Αμφίπολη. Εκεί , στους απαξιωμένους αρχαιολόγους, έσπευσε να βρει ο πρωθυπουργός τη χαμένη δημοτικότητά του. Από την άλλη ο Τσίπρας βρέθηκε στο Άγιο Όρος, με την ελπίδα να φτάσουν τα μηνύματα του και οι προσευχές του (;) στους ουρανούς…

Κι ενώ φαίνεται πως τα έχουμε δει όλα αυτόν τον μήνα-μένει  βεβαίως να δούμε και το εσωτερικό του βασιλικού τάφου- ποιος ξέρει τι άλλο θα φέρουν τα μελτέμια του Αυγούστου…

Το καλοκαίρι όμως είναι ακόμα εδώ και το κρατάμε σφιχτά μην μας φύγει. Για όσο ακόμα μας απομένει, ο νους θέλει να ξεφύγει. Είναι η πολυπόθητη ανάγκη για οξυγόνο καλοκαιριού, νυχτερινής δροσιάς και ονείρων θαλασσινών.

Κάπου μακριά από τις εικόνες των καιρών και των Μέσων και τους κάθε λογής πολιτικάντηδες με πρόσωπα σοβαντισμένα το μέικ απ της Δημοκρατίας… Κάπου εκεί, υπάρχει μια γυμνή αλήθεια που λιάζεται αμέριμνη κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Γι’ αυτό και συνεχίζω να παίρνω τους δρόμους. Το ίδιο προτείνω και για εσάς. Πάρτε τους δρόμους. Πάντα είναι προτιμότερο να προτιμάς το «εκεί έξω» από το «εδώ μέσα, που γίνεται και χαμός».

Γιατί δεν χρειάζεται να μπεις σε σαπιοκάραβα, τελικά, για αποδράσεις στ’ αλήθεια. Είναι τόσο ευλογημένος αυτός ο τόπος (εκεί, εννοείται, όπου η φύση ακόμα κυριαρχεί επί της ανθρώπινης αμετροέπειας ) που αρκεί να φανταστείς το μέρος που αγαπάς και εκεί να στείλεις το μυαλό σου. Έτσι πέρασαν και τα δικά μου τελευταία καλοκαίρια.

Φέρνω στο νου μου τα λόγια του Καραγάτση από το «Το μεγάλο Συναξάρι»: Δεν είναι ανάγκη να ξεκινήση κανείς για μακρινούς ορίζοντες αν θέλει να βρη την περιπέτεια. Αρκεί να ξεφύγη, έστω κι ένα μίλι, από το σταύλο και το παχνί του. Το ασυνήθιστο, το παράξενο, το φανταστικό, είναι δυο βήματα από την πόρτα σου. Φίλε μου, είσαι ευτυχισμένος που ταξιδεύεις…

Και η τελεία πάνε μέρες τώρα που με ταλαιπωρεί και δε λέει να μπει. Η τελευταία στιγμή έρχεται πάντα γρηγορότερα απ’ το χρόνο προσμονής της, αφήνοντας πίσω μισοτελειωμένα σχέδια.

Νιώθω πως η στήλη των «ιστοριών απ’ έξω» ήταν για μένα  μια κούρσα ενάντια στον χρόνο. Δεν υπάρχει τέλος όμως. Όπως και η θάλασσα δεν έχει τέλος. Η συνεχής ροή, η αναπνοή και η κινητικότητά της φέρνει ζωή, φέρνει όνειρα.

Αυτή είναι ο ζωτικός μας χώρος, συνδεδεμένη αχώριστα με τη ζωή του ανθρώπου. Καθημερινή συντροφιά του. Μαζί του στη γαλήνη της, στις φουρτούνες της, στην προσφορά της. Στα συναισθήματα, στους μύθους, στους θρύλους, στις παραδόσεις και στα παραμύθια.

Ο άνθρωπος ζει από τη θάλασσα. «Εδώ στην άσπρη θάλασσα ψαρεύουμε τον χρόνο μας  και πάνω μας η μαύρη θάλασσα, αντανακλά τις αντιθέσεις μας».

Την τραγουδάμε αιώνες τώρα. Για τα καπρίτσια και για την ομορφιά της. Πόσα τραγούδια δεν έχουν γραφτεί για χάρη της; Μετά τον έρωτα θα πρέπει να είναι η πιο πολυτραγουδισμένη.

«Μια θάλασσα μικρή, είναι το καλοκαίρι μου, ο έρωτάς μου, ο πόνος μου. Μια θάλασσα μικρή στα δυο σου μάτια φέγγει κάθε πρωί, στο δάκρυ, στο τραγούδι, στο κάθε σου φιλί».

Όλα αυτά κι άλλα πολλά είναι η θάλασσά μας: πατρίδα, μήτρα, ρίζα, ζωή, βυθός κι ανάδυση. Ίδια ψυχή. Τρυπώνει στη φαντασία μας, σ’ αυτήν αρμενίζουν τα καλοκαιρινά μας όνειρα, τα νανουρίζει στη διαύγεια των νερών της, στο απύθμενο γαλάζιο, στο φλοίσβο των κυμάτων της. Στο καθρέφτισμα του ουρανού επάνω της ζωγραφίζουμε τον κόσμο της φυγής μας, το πέταγμα προς το αδύνατο.

Αναζητούμε, ποθούμε, έστω και μια στιγμή, να ξεφύγουμε από τη γήινη μοίρα μας. Το τραγούδι της δεν τελειώνει στις ακτές, μα στις καρδιές εκείνων που το ακούνε.

Κι εάν κάποτε οι αμμουδιές μας γύρισαν την πλάτη, ένα βότσαλο ξεχασμένο θα μας θυμίζει ένα καλοκαίρι που πέρασε ή εκείνα που ακόμη δεν ήρθαν.

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Κ:

http://kulturosupa.gr/index.php/sintaktes-kai-stiles/kalpanis-remvasmos-4920/#.U--sffl_vtY