Η ιστορία του Mohamed … Από τις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου

«Δώδεκα άνθρωποι, εννέα παιδιά και τρεις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους όταν το σκάφος στο οποίο επέβαιναν αναποδογύρισε κατά τη διάρκεια της ρυμούλκησης από το λιμενικό ανοιχτά του Φαρμακονησίου. Οι σοροί μιας γυναίκας και ενός παιδιού εντοπίστηκαν στα τουρκικά παράλια. Το λιμενικό περισυνέλεξε συνολικά δεκαέξι άτομα».

Την παραπάνω είδηση άκουσε ο Mohamed από το τρανζιστοράκι που είχε ανοίξει εκείνο το πρωί ο φρουρός στο Κέντρο Φιλοξενίας Μεταναστών Κομοτηνής. Τον είχε καλέσει στην είσοδο για να περιμένει τον οδηγό του εφοδιασμού. Ο Mohamed είχε δείξει καλή διαγωγή και το γεγονός αυτό του είχε εξασφαλίσει το προνόμιο να τον αποκαλούν «βοηθό» οι αστυνομικοί του κέντρου. Τον είχαν ορίσει υπεύθυνο για ό,τι συνέβαινε καθώς τους βοηθούσε στη συνεννόηση με τους άλλους συγκρατούμενους του. Ήταν με λίγα λόγια ο μεσολαβητής τους. Αυτό που απολάμβανε κυρίως ο Mohamed ήταν οι μέρες που ερχόταν ο οδηγός για να βγουν να κάνουν τα ψώνια τους. Όσοι χρειαζόταν κάτι από έξω, έδιναν χρήματα στον ίδιο κι εκείνος με συνοδεία δυο αστυνομικών, του οδηγού και του βοηθού, έβγαιναν στην αγορά για να τα προμηθευτούν.

« Οι επιζώντες είναι υπήκοοι αφγανικής και συριακής καταγωγής-μεταξύ των οποίων μια νεαρή γυναίκα, το ενός έτους βρέφος της και τέσσερις ακόμη ανήλικοι», έφερνε συνέχεια στο νου του, την είδηση που είχε ακούσει πριν λίγο στο τρανζιστοράκι.

Το τρανζιστοράκι, που λίγες μέρες πριν κατάφερε να αναστατώσει τη φιλήσυχη πόλη της Κομοτηνής. Ήταν νωρίς το μεσημέρι όταν τα ΕΛΤΑ της πόλης σήμαναν συναγερμό για ένα ύποπτο δέμα που έφτασε από την Αθήνα με αποδέκτη κρατούμενο μετανάστη στο κέντρο της Σχολής Αστυφυλάκων. Ο λόγος που έσπειραν τον πανικό ήταν ότι από το εσωτερικού του δέματος, ακουγόταν ένας περίεργος θόρυβος σαν ανεμιστήρας! Έκτοτε ξεκίνησε η περιπέτεια με τον αποκλεισμό της Οδού Παρασίου για έξι ώρες μέχρι που ειδικός πυροτεχνουργός από τη Διεύθυνση Εξουδετέρωσης εκρηκτικών μηχανισμών Θεσσαλονίκης μετέβη στην Κομοτηνή και εξέτασε το ύποπτο δέμα. Από την εξέταση διαπιστώθηκε πως ο θόρυβος που προκάλεσε τον «συναγερμό» οφειλόταν σ’ ένα ραδιοφωνάκι που περιείχε το δέμα μαζί με είδη διατροφής.  Έπειτα η ζωή στην πόλη επανήλθε στους κανονικούς ρυθμούς της… Η αλήθεια είναι ότι δεν προκλήθηκε ιδιαίτερη αναστάτωση καθώς ο κόσμος ακόμη και τις «δύσκολες» εκείνες ώρες της εξέτασης του δέματος, συνέχιζε απτόητος τις αγορές του στα μαγαζιά πέριξ της «επικίνδυνης» περιοχής του κέντρου. Το «ύποπτο» τρανζιστοράκι δε δόθηκε δυστυχώς στον παραλήπτη του αλλά ο ήχος του σκορπίζεται στους διαδρόμους του κέντρου κράτησης.

Αλκυονίδες αμίλητες

Αποδιώχνοντας το εορταστικό κλίμα στην Κομοτηνή βγάζοντας και τα τελευταία χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, τις μεθεόρτιες ημέρες ένα πέπλο ομίχλης σκέπασε την πόλη. Καθαρή ομίχλη! Απ' αυτή που εμπνέει τους ποιητές… Η ορατότητα περιορισμένη και η υγρασία τσακίζει κόκαλα! Πέπλο ομίχλης όπως αυτό που σκεπάζει τις μέρες και τις νύχτες που διανύει η χώρα βαδίζοντας στις πρώτες μέρες του εθνοσωτήριου έτους 2014 (μετά μνημονίων βεβαίως).

Ενώ οι μίζες υπερίπτανται των κεφαλών μας, η χρονιά ξεκίνησε με τρομολαγνεία και απαγόρευση διαδηλώσεων. Να δεις τι σου 'χω για μετά σαν να λέμε... Κι έτσι οι ειδήσεις-αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη… Η υπόθεση των ημερών, τα επισφαλή δάνεια σε μεγαλόσχημους από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που συνιστά μείζον τραπεζικό σκάνδαλο με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις…

Με την «Χρυσαυγιάδα» καλά να κρατεί (στις φυλακές οδηγήθηκαν άλλοι τρεις βουλευτές της), ένα νέο έπος έκανε την εμφάνιση του με την έλευση της νέας χρονιάς, αυτό της «Τατσοπουλιάδας». Έπειτα από τα καμώματα του βουλευτή-καρνάβαλου ή αλλιώς «παπά-σούρα», είχαμε και τα τερτίπια ενός άλλου «συντρόφου» του από τον ΣΥΡΙΖΑ , «ταλαντούχου» συγγραφέα που  κρατάει την Έδρα και τη “μισή Αθήνα” και πλέον ελεύθερος και ανέμελος μπορεί να βάλει μπρος και για το υπόλοιπο μισό του γυναικείου πληθυσμού της πρωτεύουσας…

Φτάνει όμως με τους κάθε λογής Διαμαντόπουλους, Τσατσόπουλος, Λιάπηδες και πλείστους άλλους… Χορτάσαμε από κάθε λογής υποκείμενα που παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της Ελλάδας ενώ αντίθετα την ευνουχίζουν κάθε ώρα, κάθε μέρα. Τέρμα με τους γελωτοποιούς και τους λακέδες. Φτάνει με τον άτολμο αριστερό μικρομεγαλισμό, το βαρύθυμο κέντρο και τον θολοδεξιό λαϊκισμό.

Τα μπερεκέτια της χρονιάς

Το 2014 περπατά ήδη κι εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν

Σύννεφα. Καταχνιά –υγρή κι ασπριδερή σαν σε ταινία θρίλερ. Φιγούρες μακρουλές και άυλες. Σκέψεις θολές. Καράβια οι μνήμες που μας ταξιδεύουν. Γλυκό λιμάνι το χτες. Γνωστός κατάπλους. Καθήκοντα τελειωμένα;  Το μπροστά τρομάζει. Μέλλον γεμάτο από αστέρια που δείχνουν το δρόμο προς τον άνθρωπο και τη ψυχή του, φάρο στον αχανή χρόνο που μετρά έτη και έτη σε καιρούς και κόσμους χαλεπούς…

Μετά από τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες πορείας, άλλη μια χρονιά φεύγει μέσα σε μαύρα σύννεφα αιθαλομίχλης και αποπνιχτικές αναθυμιάσεις σκανδάλων. Κι ενώ τα καρκινογόνα σωματίδια συνεχίζονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας, προχωράμε στη νέα χρονιά πάνω στην καθημερινή ιστοριογραφία της ονειροπόλησης.  Μάθαμε να πορευόμαστε χωρίς εισαγόμενους «Μεσσίες» και εγχώριους μιζαδόρους μεγαλοκαρχαρίες. Κόντρα στους καιρούς που επιμένουν να μας μπολιάζουν με το μικρόβιο της ευκολίας…

Το 2014 περπατά ήδη… Μανία με τους αριθμούς τις πρώτες μέρες κάθε νέου έτους. Ίσως γιατί τότε είναι που κάνουμε τον μεγάλο απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τον προγραμματισμό, τα όνειρα και τους στόχους για την καινούργια που έρχεται. Η αλλαγή στους αριθμούς δε σηματοδοτεί από μόνη της «αλλαγή πλεύσης», δε δημιουργεί προϋποθέσεις, δεν «φτιάχνει» προοπτικές… Το χθες, είτε το επιθυμούμε είτε όχι, είναι πάντα εδώ.  Κάνει «σκαλοπατάκι» για να κοιτάξουμε προς το αύριο.

Τέλος και αρχή. Κάθε στιγμή είμαστε σε τέλος και σε αρχή, αλλά κάποια στιγμές τις έχουμε κάνει σημαδιακές, όρια που χαρτογραφούν την αόρατη ήπειρο του χρόνου.

Το 2014 ξεκινά, το 2013 μένει πίσω μας. Κι εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν-πρέπει να είναι μάλλον η εκδίκησή μας επειδή μας γερνάνε αυτοί!  Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Άλλωστε, πως γίνεται να αποκαλούμε τον χρόνο γέρο και να τραγουδάμε «γέρε χρόνε φύγε τώρα», που έγινε μόλις ενός έτους,  ένα μωρό στα σπάργανα;

Το αληθινό σύμπαν μοιάζει με μια ερώτηση που συμπίπτει με την ίδια της την απάντηση. Το αληθινό σύμπαν είναι αυτό που εσύ κι ο ποιητής ονειρευόσαστε μαζί στην ανεμόσκαλα του Τώρα ( Ποτέ του Πριν ή του Μετά). Ο σωστός χρόνος ίσως τελικά είναι αυτός που εμείς θα ορίσουμε και είναι πάντα το τώρα.