Ο
άλλοτε πολυπόθητος μήνας του χρόνου φτάνει στο μεταίχμιο του. Ένας Αύγουστος
οικεία αποπνικτικός. Καλός μήνας αλλά σε βάζει και σε περίεργες σκέψεις, αφού
«κι από Αύγουστο χειμώνα».
Ο
Δεκαπενταύγουστος είναι εδώ. Το Πάσχα του καλοκαιριού θέτει το όριο. Οι
καμπάνες θα σημάνουν το τέλος του καλοκαιρινού ονείρου στο κύμα;
Η
«έξοδος» κορυφώνεται και λίγο πριν σφυρίξει το πλοίο της αναχώρησης τα πάντα
είναι υπ’ ατμόν. Οι θερμοκρασίες στα ύψη οδηγούν τις αντοχές στο ζενίθ. Ο πιο
ζεστός μήνας του χρόνου κρύβει μέσα του νάρκες αφασίας για τους εργαζόμενους. Τα
μεσημέρια στην πόλη, καυτά. Βλέμματα κόκκινα, γεμάτα απόγνωση και θυμό. Τρέξιμο,
ιδρώτας, άγχος. Μια σκέψη αρκεί να ηρεμήσει τα πνεύματα. Μια λέξη. Διακοπές. Ουρές
αυτοκινήτων βιάζονται να αποδράσουν. Μαρσάρουν, γκαζώνουν, τρέχουν να
προλάβουν, να φύγουν, να ξεφύγουν. Κανείς δε θέλει να μένει πίσω.
Βάτος
καιόμενη η εθνική. Μια νύχτα δρόμος στους αυγουστιάτικους ιστούς και στους
ανέμους. Καλοκαίρι καιρός… άχαρη ζωή της πόλης, πολύ-πολύχρωμη ζωή των νησιών
και των χωριών… Στην ουτοπία του καλοκαιριού όμως όλοι χωράμε και όλοι μπορούμε
να συνυπάρξουμε.
Τον
μήνα αυτό υψώνονται οι οποιοσδήποτε προσδοκίες μας για το θέρος… Η εποχή το
καλοκαιριού φαντάζει πάντα πολλά υποσχόμενη, κι ας μη γνωρίζουμε τι μπορούμε να
περιμένουμε…
Οι
σκέψεις παραμένουν στάσιμες περιμένοντας να δροσίσει.
Τι θέλει
αλήθεια αυτό το καλοκαίρι από εμάς;
