Ανθισμένες αμυγδαλιές και πρησμένες αμυγδαλές

Έχει πραγματικά κάτι το … αλλοπρόσαλλο ο Φλεβάρης, που σε έναν βαθμό του το κληροδότησε ο Γενάρης. Ρευστότητα, μια περίεργη ατμόσφαιρα -κάτι να… κουφοβράζει που δεν ξέρεις τι θα βγάλει- και μια συνεχή ανησυχία…

Άνοιξε το Τριώδιο και κλείνει κιόλας πριν καλά-καλά το πάρουμε είδηση! Πιθανότατα, η επίθεση της καλοκαιρίας μας πήρε τα μυαλά και όχι μόνο! Οι ειδήσεις ανά τον κόσμο βρίθουν από καταιγιστικά γεγονότα. Το ένα κράτος μετά το άλλο μπαίνει σε τέτοιον κυκεώνα ακόμη και στην ευημερούσα (sic) Ευρώπη. Ο βίαιος 20ος αιώνας εισβάλει στον 21ο , αλλά και η βία στις ανθρώπινες υπάρξεις που διαιωνίζεται μετατρέποντας την ιστορία σε φριχτή φάρσα...Τις τελευταίες εβδομάδες η Oυκρανία βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς τεντώνεται ανάμεσα στις δύο ηγεμονίες με το κόστος τελικά να το πληρώνει ο λαός της καθώς ελπίζει στο «ξεθωριασμένο» δυτικό όνειρο.

Στην Ελλαδίτσα-μπανανία, ο κλοιός σφίγγει γύρω από τις μικρές καθημερινές μας ιστορίες όπου τα πάντα έχουν καταντήσει ένα σικέ παιχνίδι… Με τον κυρίαρχο λαό να καταναλώνει καθημερινά φαστ-φουντ δελτία ειδήσεων από καινούργια σκάνδαλα-σερπαντίνες (πάντα σε καρναβαλικούς ρυθμούς) που σκάνε συνεχώς αλλά και τάλεντσοου-τηλεπαγίδες που δυστυχώς συνεχίζουν να τρέφουν τα όνειρα των νέων για δόξα και χρήμα (;)  Στον αντίποδα σοκαριστικά είναι τα συμπεράσματα έκθεσης του Συμβουλίου της Ευρώπης για τους νέους στην Ελλάδα, η οποία διαπιστώνει πλήρη απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής για αυτούς.

Ο Φλεβάρης καλπάζει προς το τέλος του και κούτσα κούτσα κλείνει και ο δεύτερος μήνας της ένδοξης ελληνικής προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης ενώ παρελθόν αποτελούν και οι Αγώνες της 22ης Χειμερινής Ολυμπιάδας στο Σότσι της Ρωσίας.

Ξαγρυπνώντας με τη σκέψη σου

Άλλος ένας χειμώνας μακριά σου. Ο τρίτος κατά σειρά. Με την ευχή να είναι ο τελευταίος που περνάμε τις ζωές μας χώρια, για ακόμη ένα βράδυ- τηρώντας τη συνήθεια- σου γράφω.  Εικοσιπέντε κοντά μήνες πέρασαν κιόλας από το κρύο εκείνο φθινοπωρινό βράδυ που τα χνώτα μας ενώθηκαν κι έγιναν ένα ζεσταίνοντας τις καρδιές μας.

Δυο χρόνια και κάτι τώρα παλεύουμε το ακατόρθωτο για τους άλλους. Να μη σβήσει ο χρόνος τη σπίθα του έρωτά μας και να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί. Μοιρασμένα χιλιόμετρα οι ζωές μας εδώ και δύο χρόνια. Κομοτηνή-Αθήνα, Αθήνα-Κομοτηνή. 754 χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Σου φαίνονται πολλά. Είναι πολλά. Ωστόσο η απόσταση είναι μέσα στο μυαλό και μπορεί το χάδι σου να μην είναι απτό, η αγάπη μου όμως για σένα είναι τόσο χειροπιαστή που κάνει και το χάδι σου πιο πραγματικό και από την πραγματικότητα!

Σε σκέφτομαι πάντα και σου μιλώ συνέχεια. Σε σκέφτομαι εκούσια και ακούσια. Ταξιδεύω συνέχεια στον τόπο που σε άφησα. Η μοίρα σου έχει γίνει και δική μου μοίρα.  Αγάπη μου, μάς φθόνησαν οι θεοί. Από το ψηλό τους μετερίζι, ζήλεψαν την αγάπη μας και μας καταδίκασαν να ζούμε μακριά. Με τόκο αποπληρώνουμε τις στιγμές της ευτυχίας μας σε δόσεις μακροπρόθεσμες. Αλλά αρνούμαστε αυτό που μας αρνείται. Δεν παύεις να είσαι δίπλα μου και να με συντροφεύεις. Πλανάται η αδιόρατη υπόσχεση ότι σε αυτή τη ζωή θα συμπορευτούμε.

Τα ταξίδια του μυαλού και του κόσμου που κάναμε μαζί, με προίκισαν με απέραντες μνήμες. Ζω με τις αναμνήσεις, με τις στιγμές που ήμασταν ένα, συγχωνευμένοι απόλυτα ο ένας στον άλλο ώστε να μην διακρίνονται οι ραφές της ένωσής μας.

Η φοιτητομάνα Κομοτηνή

Σε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα» της στους φοιτητές.

Η Κομοτηνή συναντήθηκε αυτές τις μέρες με τον ψυχρό χειμώνα, τον έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά της αψηφώντας το ψύχος του και δοκίμασε με ικανοποίηση το δημιουργικό άγγιγμά του. «Ένας κακός βοριάς μαστιγωτής μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ' τη Ροδόπη» τον τελευταίο καιρό, όπως λέει και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας στο τραγούδι που αφιέρωσε στην πόλη.

Οι δρόμοι της Κομοτηνής από τα μέσα του Γενάρη, υποδέχονται τους φοιτητές της. Μια πόλη που χτίστηκε πάνω στα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς, νιώθεις πως ζει αιώνια εφηβεία καθώς οφείλει μεγάλο μέρος από τον «αέρα», τον παλμό  και τη ζωντάνια της στους φοιτητές.

Πάντα σε κάθε περίοδο εξεταστικής η Κομοτηνή θυμίζει πανηγύρι! Κόσμος πάει και έρχεται στα πλακόστρωτα, οι αγκαλιές διαδέχονται τους αποχαιρετισμούς στην πλατεία, βαλίτσες ξεπροβάλουν από παντού ενώ επικρατεί το πανδαιμόνιο και τρελή κίνηση στους δρόμους με τα λεωφορεία του πανεπιστημίου να φεύγουν γεμάτα και τα ταξί της πόλης να κάνουν χρυσές δουλειές…