“Στοιχηθείτε,
ατενώς, ανάπαυση, προσοχή”. Άλλη μια εθνική επέτειος πέρασε με τα ίδια άφθαρτα
παραγγέλματα. Σε παράταξη μαθητές, σώματα ασφαλείας και μέλη συλλόγων τίμησαν
άλλη μια επέτειο του «ΟΧΙ» με την καθιερωμένη παρέλαση. Ένας θεσμός από το
παρελθόν που επιμένει με προσπάθειες για σωστό βηματισμό σε μια λοξή και γεμάτη
«λακκούβες» ζωή.
«Μαμά θέλω
μπαλόνι» παρακαλά η μικρή τη μητέρα της. «Σώπα! Σου πήρα σημαία» αποκρίνεται
εκείνη. «Δεν τη θέλω τη σημαία, εγώ μπαλόνι σου ζήτησα» , επιμένει η μικρή.
Μπάντες και
σφυρίγματα. Φέτος δεν έγινε ντόρος για τις γόβες. «Να μία μόνο φοράει
ψηλοτάκουνα» σπεύδει μια φωνή δίπλα μας καθώς δείχνει τη μοναδική γοβοφόρο της
παράταξης που ξεχωρίζει. Επίπεδα παπούτσια παντού... Ίσως γιατί και οι ζωές
μας έχουν γίνει flat;
Μετρημένα τα
σχολεία με επίσημο ένδυμα. Μαθητές που τους «φόρεσαν» κοστούμι και γραβάτα.
Άραγε τους ρώτησαν αν τους αρέσει; Είναι μήπως και αυτό ένα απωθημένο των
γονιών «να γίνουν τα παιδιά τους αυτό που δεν έγιναν»; Ακόμη και σήμερα;
Κυριαρχούν όμως τα τζιν! Παντού μπλου τζιν και άσπρα πουκάμισα τσαλακωμένα σαν
τη σχολική καθημερινότητα των μαθητών. Κάποιοι φοράνε σταράκια. Προφανώς ένεκα
κρίσης. «Τι καλά!», πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τα δικά μου σχολικά χρόνια,
όταν εμάς μας υποχρέωναν να είμαστε ομοιόμορφα ντυμένοι και τόσο τρομακτικά ίδιοι και εάν
δεν το τηρούσαμε έπεφταν τιμωρίες!
Άλλη μια
μαθήτρια ξεχωρίζει. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης, μιλά στο κινητό της. Δε
δείχνει ενοχλημένη που την κοιτούν. Κάθε άλλο, χαμογελά και προχωρά σα να
δείχνει σίγουρη για τον βηματισμό της. Τα παραγγέλματα επιμένουν. «Αριστερό-Αριστερό»!
Ένας δάσκαλος συνοδεύει τους μαθητές του κρατώντας κομπολόι. Κάνει τη διαφορά
από συναδέλφους-σφυρίχτρες! Γέλια και επευφημίες! «Μπράβοοο!!!», «Πιο δυνατά το
τύμπανο» , «σπάσ’ το αγόρι μου»! Τσιρίγματα και κλάματα. Μάνες σε υστερία. «Που
είσαι;;!! Κόπηκαν τα πόδια μου να σε ψάχνω!»
Ο εθνικά
υπερήφανος ελληνικός στρατός κλείνει την παρέλαση....Με καμάρι και ανάστημα
φωνάζει συνθήματα για την πατρίδα και το έθνος! Σε ποιους φωνάζουν; Κανείς δε
δίνει σημασία... Όλοι τους προσπερνούν λαχανιαστά όπως με τον ίδιο τρόπο
προσπερνούν και την ελληνική ιστορία στο σχολείο χωρίς να μαθαίνουν τελικά όχι
την αξία του ελληνικού πολιτισμού αλλά ούτε καν τα βασικά ιστορικά γεγονότα.
Όλοι τώρα
τρέχουν. Όλοι τώρα δείχνουν να βιάζονται… Άγχος και βιασύνη. Τσαλαπατήματα
χωρίς αιδώ. Τι τρέχουν να προλάβουν; Μια θέση στα καφέ και τις ψησταριές;
«Μαμά θα μου
πάρεις το μπαλόνι;» συνεχίζει πιο επίμονα η μικρή βάζοντας παράλληλα τα κλάματα
ενώ δεν αργεί η αποστομωτική απάντηση της μητέρας της, «Σκάσε και παίξε με τη σημαία
σου»…
Μπάμπης Καλπάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου