Η βία του φθινοπώρου

Πώς κύλησε ο καιρός και φτάσαμε να αποχαιρετούμε τον κατ’ εξοχήν μήνα του φθινοπώρου, τον γλυκύτατο Οκτώβριο! Πώς να μιλήσεις με λέξεις στα όμορφα γλυκά δειλινά του Οκτώβρη που μυρίζουν επαναστάσεις; Πώς να αναφερθείς  με λέξεις στα φύλλα των δέντρων που λυγίζουν στο διάβα του καιρού; Πώς να μιλήσεις με λέξεις σ’ αυτή την περίεργη εξουσία- με την ψευδή και απατηλή υπόσχεση της σωτηρίας- που καταλαμβάνει τις μέρες μας;

Στην μνημονιακή Ελλάδα κι ενώ η Χρυσαυγιάδα καλά κρατεί, συνεχίζουμε να παλεύουμε με τα κύματα της κρίσης. Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε σόσιαλ μ(ύ)δια. Και δεν ξέραμε πολλά πράγματα για τους "ανθρώπους των γραμμάτων", εκείνους  που φορούν  τον μανδύα του πνευματικού ανθρώπου.

Το φάντασμα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και της κοινωνικής δικαιοσύνης πλανιέται και πάλι πάνω από τα κεφάλια των εκμεταλλευτών του λαού, μετά το μικρό διάλλειμα της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης… Φουρτούνες και μποφόρ κόντρα στα έλη της καθημερινότητας μας, κόντρα στα λιμνάζοντα ύδατα της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της παραπαίουσας παιδείας και της επίκαιρης… δημαγωγίας με προπαγανδιστικά ερωτήματα τύπου «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Το «απολιτίκ» των προηγούμενων χρόνων έχει τελειώσει (;) Δε μπορεί να έχεις χούντα με επίφαση κοινοβουλίου και να κάνεις το κορόιδο. Ζέχνει ίδιον όφελος όλο αυτό. Υπάρχει  αντίστροφη σχέση δημοκρατίας-ευημερίας και επίμονης ανεργίας. Το, οψέποτε, sucess story θα συνοδευτεί από μια jobless recovery (ανάπτυξη με μεγάλη ανεργία) κατά πρόσφατη δήλωση του ίδιου του Στουρνάρα - που πιο πρόσφατα, χωρίς να ορρωδεί προ ουδενός, δήλωσε "κεϋνσιανός οικονομολόγος".

Η πρωτοφανής σύλληψη της φασιστικής συμμορίας της χρυσής Αυγής έβαλε για τα καλά στην ημερήσια διάταξη ξανά το θέμα του φασισμού και της φασιστικοποίησης της κοινωνίας. Η ουσιαστική κατάργηση της αστικής δημοκρατίας , όμως , έχει συντελεστεί προ πολλού και η Ιστορία δεν περίμενε κανέναν επίδοξο φυρερίσκο.

Ζούμε εδώ και χρόνια (και όχι μόνον στην Ελλάδα) την κατάργηση των αστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων που καθιερώθηκαν πριν δυόμιση αιώνες, με την Γαλλική Επανάσταση. Η συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου, της δύναμης και των επιστημονικών επιτευγμάτων του ανθρώπου σε απίστευτα μικρούς θύλακες έχει κάνει την δημοκρατία να μην έχει στην πράξη πεδίο εφαρμογής.

Σήμερα η Ελλάδα μπορεί να υπερηφανεύεται για 1.5 εκατομμύριο ανέργους. Αυτό δεν είναι μια τρομερή βία η οποία επήλθε ως συνέπεια της οικονομικής πολιτικής που ασκήθηκε τα τελευταία χρόνια; Οι μορφές βίας στις κοινωνίες μας εκδηλώνονται από παντού: με  την εκμετάλλευση και τους φόρους που αυξάνονται. Ανεργία, αυτοκτονίες, φτώχεια και δυστυχία είναι η φοβερότερη μορφή βίας και απευθύνεται σ’ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Από την οθόνη του χαζο-κουτιού, που όμως συχνά δεν είναι πιο χαζό από εμάς, τους αθώους και ανυποψίαστους , συνεχίζει να παρελαύνει ένα μπαγιατισμένο λάιφ στάιλ που προσπαθεί να  αποκοιμίσει τους τηλεθεατές  γλυκά ωσάν εύμορφες και καλλίφωνες Σειρήνες, επιχειρώντας να τους αποπροσανατολίσουν από τα αυξανόμενα με ταχύτητα φωτός προβλήματα της καθημερινότητας. Το δράμα της μικρής Μαρίας συνεχίζεται και έξαφνα όλοι εκδηλώνουμε το δήθεν ενδιαφέρον μας για τον «ξανθό άγγελο» ως ακόμη ένα άλλοθι για την πικρή αδιαφορία μας. Κι ενώ η  κοινωνία δηλώνει σοκαρισμένη , προσπαθώντας να ξεχάσει το δράμα-της- μεθάει με «Μπρούσκο» και επαναστατεί επί του καναπέως παραγγέλνοντας pretty bra! Τέτοια προπαγάνδα, ούτε στο ''Κουρδιστό πορτοκάλι'' ένα πράμα....οι οδοντογλυφίδες στα βλέφαρα μας λείπουν!

Ερχόμενοι τώρα στα «τα του οίκου μας», στην περιφέρεια όπου η ζωή κυλά αργά όσο και εάν προσπαθεί κανείς να «τρέξει»…

Εδώ κι ένα μήνα η  Κομοτηνή άνοιξε  πόρτα στα Βαλκάνια δια του κάθετου άξονα Νυμφαίας-Μακάζα. Είκοσι-δυο χιλιόμετρα πλέον μας χωρίζουν από τους γείτονες Βουλγάρους ενώ τρεις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες βρίσκονται σε απόσταση πιο μικρή από την Αθήνα, η Σόφια 320 χλμ, το Βελιγράδι 650 χλμ και το Βουκουρέστι 600 χλμ.  Επίσης βρισκόμαστε και πολύ κοντά στην Κωνσταντινούπολη (330χλμ.) και αντιλαμβάνεσθε γιατί εξακολουθεί η περιοχή να θεωρείται «σταυροδρόμι». Έρημο και μοναχικό, αλλά σταυροδρόμι…

Με την ολοκλήρωση και του κάθετου άξονα επανήλθαν και πάλι οι μεγαλοστομίες τύπου «Η Κομοτηνή θα μπορούσε να εξελιχθεί σ’ ένα πολύ αξιόλογο κέντρο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων», ενώ ξαναθυμηθήκαμε -μέχρι να τις ξεχάσουμε πάλι-τις  χρυσές ευκαιρίες  που ανοίγονται για την αναπτυξιακή πορεία της Θράκης με την εκμετάλλευση της γεωγραφικής της θέσης.

Η Κομοτηνή μπορεί πλέον να υπερηφανεύεται πως είναι μια ευρωπαϊκή πόλη αφού μετά το κατ’ επίφαση «Μέγαρο» που τρέφει τη μικροαστική  ματαιοδοξία κάποιων μίζερων νεόπλουτων  εισάγοντας «αρπαχτές» και αποφάγια των πολυτελών «Μεγάρων» του κέντρου, απέκτησε και σύστημα ενοικίασης κοινόχρηστων ποδηλάτων αλλά και ποδηλατόδρομο που είναι συνεχώς κατειλημμένος από αυτοκίνητα που αφήνουν ασυνείδητοι κάγκουρες.

Οι φίλαθλοι της πόλης ακόμη πανηγυρίζουν τη νίκη του Πανθρακικού επί του Παναθηναϊκού. Η ομάδα της Κομοτηνής κατόρθωσε κι έσπασε τα 65 σερί νικών της «Λεωφόρου» αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως κάστρα και φρούρια  υπάρχουν μόνο στη Θράκη και στον Βορρά!

Από την άλλη, «άνοιξε» ο δρόμος για την ένταξη κατασκευής του νέου νοσοκομείου Κομοτηνής,  με την υπογραφή της σχετικής απόφασης από το υπουργείο ανάπτυξης.  Έτσι, λοιπόν αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τη δημοπράτηση και την έναρξη κατασκευής ενός πρωταρχικού έργου που θυμίζει εδώ και δεκαετίες το γεφύρι της Άρτας.

Στο μεταξύ, ο κυρίαρχος ελληνικός λαός διάγει βίο φθινοπωρινό, ποιητικό και εκτάκτως αγωνιστικό. Ξαναζωντανεύουν οι πολιτικοί δεινόσαυροι του Κολωνακίου δίνοντας έναν απέλπιδο αγώνα να παραμείνουν στα πράγματα υπογράφοντας κείμενα των «58» και επιδεικνύοντας  συμπληρωμένα ένσημα κεντροαριστεροσύνης! Κι εμείς πάμε, φουλ ολοταχώς, για νέα επώδυνα μέτρα που έρχονται φουλαριστά!

Τα πρωτοβρόχια του Οκτωβρίου που ήρθαν προοιωνίζονται ψυχολογικά ένα χειμώνα βαρύ κι ασήκωτο.  «Όταν οι κυδωνιές είναι φορτωμένες με πολλά κυδώνια ο χειμώνας θα είναι βαρύς», σπεύδει ο παππούς να μας πληροφορήσει καθώς όπως συνηθίζει να λέει «τα φυτά και τα δένδρα μιλούν κι αυτά, έστω και χωρίς λαλιά». Δεν έχει και άδικο αφού τα φαινόμενα της Φύσεως ήταν για τις περασμένες γενεές οι πηγές πληροφόρησης του καιρού, ήταν το μετεωρολογικό δελτίο τους.

Ο Οκτώβρης θεωρείται ο πρώτος αληθινά φθινοπωρινός μήνας, στην τελευταία Κυριακή του αλλάζει και η ώρα, ενώ είναι και ο μήνας που συνηθίζει να μας στρέφει προς τον αδυσώπητο χειμώνα... Πίσω είναι τ' ανάλαφρο καλοκαίρι που συγγενεύει με τ' όνειρο και μπροστά ο χειμώνας που συγγενεύει με την πραγματικότητα. Δύσκολο από το όνειρο να προσγειωθείς στην πραγματικότητα.

Ο Οκτώβρης γιορτάζει και την επέτειο του «ΟΧΙ», άσχετα αν τα τελευταία 4 χρόνια λέμε σε όλα «ΝΑΙ». Η παρέλαση φαίνεται να έχει και αυτή το χορηγό της ενώ  μαζί της φέρει για άλλη μια φορά αναπάντητα ερωτήματα: Ο θεσμός της (μαθητικής) παρέλασης ενισχύει την ιστορική μνήμη ή είναι μια αναχρονιστική συνήθεια που δεν προσφέρει τίποτε στη μοναδική χώρα της Ευρώπης που τον τιμά; Ταιριάζει στους μαθητές ο βηματισμός της παρέλασης;

Φθινόπωρο και «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει», φθινόπωρο «κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλο».

Στο νου μου έρχονται "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", του Τάσου Λειβαδίτη.  Είναι ωραίο στα δύσκολα να καταφεύγουμε στους ποιητές, αυτοί  μας κράτησαν  δείχνοντας μας το δρόμο και μας βοήθησαν να περάσουμε απέναντι.  Είναι ωραίο να έχεις κάποια ψυχή που σε περιμένει να μοιραστείς το «παρακάτω» της ζωής.

Στην εκπνοή του Οκτώβρη και ξανά ανταμώνουμε με Ιστορίες καθημερινές. Ιστορίες για την ανθρώπινη ζωή και τις ανεξιχνίαστες πτυχές της. Μέσα από εικόνες και βιώματα των ανθρώπων της πόλης και της υπαίθρου. «Ιστορίες απ’ έξω». Γιατί η ζωή συμβαίνει κάπου εκεί έξω.

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Κ:

http://www.kulturosupa.gr/index.php/sintaktes-kai-stiles/i-via-tou-phinoporou-554/