Τι είναι η πατρίδα μας;

Κομμάτια μιας επετείου…

Αιώνιο το ερώτημα: Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Μην είναι οι ήρωες; Μην είναι η θάλασσα; Μην είναι η γλώσσα; Μην είναι η φιλοξενία;

Και σήμερα; Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι τα spreads, το ΔΝΤ, τα δανεικά, η διαφθορά, τα μαύρα ταμεία, το βρώμικο χρήμα, οι μίζες;

Η 25^η Μαρτίου εορτάζεται ως διπλή γιορτή, θρησκευτική και εθνική, συνοψίζοντας κατά μερικούς την ελληνορθόδοξη ενότητα (sic).

Τι μας θυμίζει αυτή την επέτειο εκτός από μερικές σελίδες στα σχολικά βιβλία και μερικές σημαίες-καμιά φορά ανάποδα βαλμένες- σε κάποια μπαλκόνια;

Τι είναι η πατρίδα μας;     

Σημαιούλες, κοσμοσυρροή, μπαλόνια, οικογένειες, παιδάκια, χειροκροτήματα, επευφημίες κι ομοψυχία.

Η παρέλαση αρχίζει για την εθνική μας παλιγγενεσία με το σχετικό εθνικό ρίγος. Διατηρείται πάντα το ρητορικό σχήμα, το θέαμα, η ανάγκη επίδειξης των δυνατοτήτων του έθνους, η υπερηφάνεια των συγγενών… Τα βασικά τελετουργικά δεν αλλάζουν. Η μαθητιώσα της εποχής καμαρωτή καμαρωτή! Άψογοι σχηματισμοί, συγχρονισμένο βήμα. Κορμιά σε παράταξη, με κοιλιά μέσα –καμιά φορά κι έξω-, κεφάλι ψηλά, ώμους κάτω. Χιλιάδες σημαιάκια ανεμίζουν, σχολικές και στρατιωτικές μπάντες παίζουν παιάνες. Άναρθρες κραυγές: «Ζήτω η 25^η Μαρτίου. Ζήτωωωωω!!!».

Οι σκιές του Μάρτη

Έξω τις τελευταίες μέρες ο ήλιος λάμπει, σε προκαλεί να βγεις έξω…

Εγώ σε φάση «όχι πολλά», αλλά, παρόλα αυτά, η άσπρη άδεια σελίδα στην οθόνη δε δείχνει έλεος. Κεφάλια κάτω γράφοντας «Ιστορίες απ’ έξω»… Ένα παράθυρο για τη ζωή στην πόλη και τον κόσμο… Τι αξίζει να μείνει και τι πρέπει να πεταχτεί, καθώς από δίπλα παρελαύνει μια εποχή φαιδρή, κατά γενική ομολογία, ανιαρή και καθόλου φιλική σε λήμματα όπως συλλογικότητα, μοναδικότητα, αξιοπρέπεια.

Αν και οι νέοι ήρωες είναι πάντα εδώ. Απλά, περιμένουν την ευκαιρία τους, για να εκτροχιαστούν από το μικροσύμπαν στο υπέροχο μεγάλο άπειρο.  Μου αρέσει να βάζω διαλόγους και ιστορίες πάνω απ’ τα κεφάλια των περαστικών. Σαν τα συννεφάκια που εντός τους τρέχει το storyboard στα κόμικς.

Πάνω από το κεφάλι μου, στο δικό μου συννεφάκι, γράφει: «Τι διάβολο γίνεται εδώ; Πώς μπερδεύονται και ανακατεύονται τα πάντα σ’ αυτήν την πόλη; Τι ψάχνουν όλοι αυτοί;».

Όλοι θέλουν κάτι και αγωνίζονται, για να το καταφέρουν.

Στην Κομοτηνή όλα είναι ρευστά. Φύσηξε εαρινό αεράκι, που θέλει να κλείσει αυτό τον ασκό του Αιόλου και μαζί να κλείσει και λογαριασμούς που πονάνε.

Οι άνθρωποι μοιάζουν με μυστικούς κήπους που αίφνης ανθίζουν εντός τους.