Έξω τις
τελευταίες μέρες ο ήλιος λάμπει, σε προκαλεί να βγεις έξω…
Εγώ σε φάση
«όχι πολλά», αλλά, παρόλα αυτά, η άσπρη άδεια σελίδα στην οθόνη δε δείχνει
έλεος. Κεφάλια κάτω γράφοντας «Ιστορίες απ’ έξω»… Ένα παράθυρο για τη ζωή στην πόλη
και τον κόσμο… Τι αξίζει να μείνει και τι πρέπει να πεταχτεί, καθώς από δίπλα
παρελαύνει μια εποχή φαιδρή, κατά γενική ομολογία, ανιαρή και καθόλου φιλική σε
λήμματα όπως συλλογικότητα, μοναδικότητα, αξιοπρέπεια.
Αν και οι
νέοι ήρωες είναι πάντα εδώ. Απλά, περιμένουν την ευκαιρία τους, για να
εκτροχιαστούν από το μικροσύμπαν στο υπέροχο μεγάλο άπειρο. Μου αρέσει να βάζω διαλόγους και ιστορίες
πάνω απ’ τα κεφάλια των περαστικών. Σαν τα συννεφάκια που εντός τους τρέχει το storyboard στα κόμικς.
Πάνω από το
κεφάλι μου, στο δικό μου συννεφάκι, γράφει: «Τι διάβολο γίνεται εδώ; Πώς
μπερδεύονται και ανακατεύονται τα πάντα σ’ αυτήν την πόλη; Τι ψάχνουν όλοι
αυτοί;».
Όλοι θέλουν
κάτι και αγωνίζονται, για να το καταφέρουν.
Στην
Κομοτηνή όλα είναι ρευστά. Φύσηξε εαρινό αεράκι, που θέλει να κλείσει αυτό τον
ασκό του Αιόλου και μαζί να κλείσει και λογαριασμούς που πονάνε.
Οι άνθρωποι
μοιάζουν με μυστικούς κήπους που αίφνης ανθίζουν εντός τους.
Κόσμος πολύς
ξεχύνεται από νωρίς στα καφέ για να «μαζέψει» ήλιο. Δείχνει να ψάχνει να βρει
από κάπου να αρπαχτεί, να βρει μια ηλιαχτίδα. Προσπαθεί να ξεπροβάλει η
εσωτερική του ηλιοφάνεια, που μοιάζει
ωστόσο δυσδιάκριτη, καθώς την έχει καταχωνιάσει στα έγκατα της τρομαγμένης του
ψυχής.
Επιθετικές
ιώσεις κυκλοφορούν παντού. Σε έξαρση και οι αλλεργίες. Το ασθενοφόρο τρέχει και
το κίτρινο χρώμα του δημιουργεί σύννεφα αναμνήσεων…
Τα αδέσποτα
αράζουν ρέμπελα διεκδικώντας κι αυτά το δικό τους μερίδιο από τον ήλιο.
Οι λέξεις
φτάνουν στα αυτιά μου μισοτελειωμένες και μπερδεμένες. Αρχίζει να φυσά και ο
αέρας κάνει τις γλώσσες να λυγίζουν. Δημιουργεί ένα καινούριο προφορικό σύμπαν
από άγνωστα σύνορα.
Μποτιλιάρισμα
και νεύρα συσσωρευμένα στο κέντρο της πόλης. Αγχωμένα παρκαρίσματα στη σκαμμένη
πλέον Ορφέως, τον ποδηλατόδρομο να συνεχίζει να διχάζει και τα κοινόχρηστα
ποδήλατα, αφού τα φορτωθήκαμε, ψάχνουν αναβάτες για ορθοπεταλιές!
«Έχω συνάψει
σχέση με το φοροτεχνικό μου και παίζω νομικά παιχνιδάκια με τη δικηγόρο μου»,
ακούω να σχολιάζει ένας κύριος πίνοντας τον πρωινό καφέ του, για να συμπληρώσει
ο διπλανός του «στο καφενείο δεν παίζουμε πια πρέφα, Θανάση ή τάβλι… παίζουμε
ερωτο-απαντήσεις πάνω στο Ε9 και στο Ε1, με μισό ευρώ την κάθε σωστή απάντηση».
Μια επανάληψη στο φορολογικό δίκαιο επιβάλλεται, σκέφτομαι..
Το πρόβλημα
στην Ελλάδα είναι και παραμένει πολιτικό μέχρι το κόκαλο. Και τσακίζει κόκαλα
όπως η υγρασία αυτόν τον καιρό… Μια χώρα χαρακτηρίζεται από τις πολιτικές
δυνάμεις που έχει… και εδώ έχουμε και λέμε ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ, και προσφάτως, μάθανε
ότι … πλάκωσαν και οι Γκλύξμπουργκ, που θέλουν λέει να φτιάξουν ένα «νέο κόμμα
στην υπηρεσία του Λαού». «Ψωμί- Ελιά και κώτσο-Βασιλιά» και μας πήρε το Ποτάμι…
Με τα υπόγεια και σιγανά ποταμάκια αλήθεια τι γίνεται;
Στη
μπατίρικη με μπατιρόσπορο και αξιοπρεπή –κατά τ’ άλλα- Ελλάδα, αναζητούμε
λιγότερο μελόδραμα και περισσότερη ουσία.
Ο κάλος
βαρούσε πάντα συναγερμό! Status
υποκριτικά στα κοινωνικά
δίκτυα που δήθεν διαμαρτύρονται για φτώχεια, ανεργία και δικαιώματα μόνο που,
όσοι τα γράφουν, ξεχνούν μάλλον ότι από κάτω γράφει via iPhone...
Ελλοχεύει η
συναισθηματική μνήμη και τα ζοφερά αισθήματα. Χάθηκε η οσμή του αυθεντικού,
αναπόφευκτα όμως η ζωή συνεχίζεται…
Μια βόλτα
στη θάλασσα σβήνει κάθε πικρή σκέψη.
Ουρανός και
θάλασσα στα ίδια χρώματα, κεινα τα αναποφάσιστα τιμωρά χρώματα, για την
καταπάτηση και των δικών τους δικαιωμάτων.
Σε σύμπλευση
με την αγωνία της φύσης για την ίδια της την υπόσταση τούτης της υπόστασης που
σκέφτηκε απλά, να πει μονάχα: «είμαι και εγώ εδώ». Κι ήταν εκεί με τ’
ακροδάχτυλά της μονάχα.
Το καράβι
έδειξε να πιάνει λιμάνι κι έδωσε διαβατήριο σε ‘κεινο τον στεναγμό ανακούφισης,
που αν ήταν βολικό να κλειστεί στ’ ασκί όλος μαζί, θα ‘σπρωχνε το καράβι πάλι
πίσω.
Κι είναι
βέβαιο, πως τώρα που ψαρεύονται τούτες οι αράδες έχουν όλα ξεχαστεί και
ξανάρχισαν οι δανεισμοί και η σφαγή για μια θέση εργασίας και η προεκλογική
εκστρατεία.
Είναι
σίγουρο, πως μόλις έπιασε λιμάνι κι οι πατούσες άγγιξαν στεριά και ξέφυγαν απ’
την αίσθηση της επιπλέουσας ανασφάλειας, τα στερνά φούσκωσαν και δε χώραγαν
άλλη αναμέτρηση με την φουσκοθαλασσιά, με την ασύλληπτη υπεροχή της ξεχασμένης
φύσης!
Βραδιάζει… Η
πόλη φωτίζεται αλλιώς, ανασαίνει διαφορετικά, αναπνέει αλλιώτικα…
Η Κομοτηνή
τη νύχτα είναι καλύτερη από τη μέρα. Ίσως της ταιριάζει το σκοτάδι. Το σκοτάδι
που φεύγει από τη νόρμα. Το διφορούμενο. Το παράξενο. Πάνε τώρα τόσες νύχτες
που η συσκότιση σκεπάζει πολλές γειτονιές της πόλης.
Τα πράγματα
φαίνονται καλύτερα μέσα στις σκιές. Φαίνονται καλύτερα όταν δε φαίνονται
ολότελα. Όταν μπορείς να τα υποθέσεις.
Οι σκιές δεν
έχουν χαρακτηριστικά. Ή μήπως έχουν; Είναι ευμετάβλητες και δε φοβούνται το
φως! Και υπόκεινται σε υποθέσεις, αυξάνουν τις πιθανότητες και τις δυνατότητες
επίσης.
Αλλά είναι
το φως που κρατάει εκείνο που δεν φοβάται –ούτε η σκιά- την αληθινή διάσταση
και την πραγματική εικόνα.
Ελλείψει
φωτός απλά παίρνεις τη μεγάλη σκιά της απουσίας- το σκοτάδι.
Ο αγέρας
είναι εδώ, ανάβει δάδες τις νύχτες ή σπρώχνει τα σύννεφα μακριά από τους
φάρους. Τα καράβια με τα φορτία της μνήμης δε θα σταματήσουν ποτέ να
ταξιδεύουν, όσο εσύ θα στέκεις εκεί στο ύψωμα να ατενίζεις τη ρότα τους…
Τούτες οι
μέρες είναι γλυκιές, προαναγγέλλουν τον ερχομό της άνοιξης που έρχεται και
επίσημα σε λίγες μέρες, ο ήλιος στέκει πιο χαμηλά τα μεσημέρια, το
καταλαβαίνεις αν αντέξεις να τον κοιτάξεις. Τα χρώματα γίνονται πιο ζωηρά. Το
τοπίο αρχίζει και ξεκαθαρίζει.
Ο Μάρτιος
μου αρέσει και για τον τρόπο που τον
ζούνε στα χωριά, πολύ πιο μαλακά και ήπια παρά στις πόλεις. Έχει τρομερά γλυκό
καιρό και επιπλέον φτάνουν και τα χελιδόνια, οπότε στον ποιητικό κόσμο που
ζούμε (!) ο ερχομός ενός πτητικού συμβόλου κάνει τους ρομαντίλες να
αναφωνήσουνε με ανακούφιση «κι όμως, ξαναήρθαν τα χελιδόνια…».
«Και στα μισά του μήνα Μάρτη, στον
κόσμο ετούτο είναι φορές που πάει κανείς και δίχως χάρτη».
Μπάμπης
Καλπάνης
Δημοσιεύτηκε στην Κ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου