ένα κομμάτι νύχτας

Για ακόμη ένα βράδυ σε καληνυχτώ. Η ώρα, όπως κάθε φορά, προχωρημένη. Μετά τα μεσάνυχτα. Κλείνουμε το τηλέφωνο με την παράκληση σου να γράψω κάτι θετικό. «Μη γράψεις πάλι για τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης! Με πιάνει η καρδιά μου να τα διαβάζω και στα δικά σου κείμενα. Γράψε κάτι αισιόδοξο!», μού λες και κλείνεις.

Μ αφήνεις μόνο στις σιωπές της νύχτας. Προσπαθώ να ακούσω τη συμβουλή σου. Το μυαλό μου είναι κουρκούτι. Δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είναι φορές που ο νους σταματάει και οι λέξεις δεν έχουν ήχο ούτε σημασία.

Βρέχει έξω. Πάλι! Ανοίγω το παράθυρο να μυρίσω τη βροχή. Ο βασιλικός που στέκει εκεί απ’ έξω αντέχει ακόμη παρά το κρύο. Αντιστέκεται παρέα με τους βελούδινους κίτρινους καντιφέδες, με ή χωρίς το «ν» .  Όπως εκείνο το παλιό νανούρισμα της γιαγιάς «Έλα ύπνε και πάρε το/και πάντο στους μπαξέδες/και γέμισε τις τσέπες του/ρόδα και καντιφέδες». Το ψιθυρίζω για να κοιμηθείς ήσυχη κι απόψε.

Χειμώνιασε απότομα στην Κομοτηνή. Κι έβ(γ)αλε κρύο τσουχτερό. Ατμόσφαιρα κεντρικής Ευρώπης. Σύννεφα μαύρα και πυκνά απλώνονται.  Καταχνιά –υγρή κι ασπριδερή σαν σε ταινία θρίλερ. Φιγούρες μακρουλές και άυλες. Σκέψεις θολές. Καράβια οι μνήμες που μας ταξιδεύουν.

Θυμός-λύπη, απάθεια-κατάπληξη, αγωνία-παραίτηση, μανία-κατάθλιψη. Πώς να βρω το κουράγιο να γράψω κάτι αισιόδοξο τη στιγμή που όλα τα δίπολα περιγράφουν την παρούσα Ελλάδα; Κυρίως κατάπληξη και παγωνιά, κατάπληκτος μετεωρισμός.

Μέρες προβλέψιμες και ανέλπιδες. Μπορείς να μού εξηγήσεις από πού ακριβώς θα αρμέξω ελπίδα;

Κοινότητα Νέων Κομοτηνής:

 «γιατί κάποιοι δε σταμάτησαν να παίζουν ποτέ με τα χρώματα του πολιτισμού»

28 χρόνια ιστορίας και δράσης στα πολιτιστικά πράγματα της Κομοτηνής μετρά η Κοινότητα Νέων, ο μοναδικός φοιτητικός, πολιτιστικός σύλλογος στην πόλη. Ιδρύθηκε από μια ομάδα φοιτητών του Δ.Π.Θ. το 1985 και συνεχίζει να συνθέτει τη δική της ιστορία ζεσταίνοντας την πραγματικότητα του πολιτισμού της Θράκης , με τη δημιουργική κατάθεση και την πολυχρωμία της έκφρασής των μελών της.  

Τα χρώματα της ξεχειλίζουν στους δρόμους της πόλης κάθε που τα μέλη της δημιουργούν παστέλ πολύχρωμα όνειρα, συνθέτοντας μιαν άλλη πραγματικότητα κόντρα στην κατήφεια και την απαισιοδοξία.

Είναι πολύ εύκολο να την ανακαλύψει κανείς, χρειάζεται απλά λίγη θέληση. Αν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με τον πολιτισμό θα συναντήσεις μπροστά σου τα παιδιά στην πόλη μέσα, και όχι τυχαία, θα τα δεις να διοργανώνουν πράγματα και αν προθυμοποιηθείς ο ίδιος θα ρωτήσεις.

Μπορεί τίποτα να μη θυμίζει τον παλιό καιρό για κάποιον που υπήρξε στο παρελθόν «Κοινοτικός».  Άλλωστε αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Τίποτα δε μένει ίδιο. Μόνο κύκλοι που κλείνουν και άλλοι που ανοίγουν. Πάντα όμως η αίσθηση που σου μένει στο τέλος είναι η ίδια: ενότητα, αγάπη, ανταλλαγή ιδεών μέσα από συνθέσεις- αντιθέσεις και πολύ κέφι.

Το μυστικό του Νοέμβρη

Με τη μελαγχολία του φθινοπώρου να συνεχίζεται φαίνεται ότι ο Νοέμβρης κρύβει πολλά μυστικά. Σαν να μας καλεί σε προσαρμογή. Άλλωστε και το φθινόπωρο μια εποχή προσαρμογής δεν είναι; Σε τι; Μια προετοιμασία μόνο για το άγνωστο που θα επακολουθήσει.

Ισχυρές βροχές και καταιγίδες μας επεφύλασσε τις πρώτες μέρες του ο Νοέμβρης! Στο Θρακικό Πέλαγος επικράτησαν νότιοι άνεμοι 9 μποφόρ. Μαζί όμως με τον καιρό επιδεινώνεται ολοένα και η κατάσταση της χώρας.

Στην Κομοτηνή οι χοντρές ψύχρες έχουν αρχίσει, ωστόσο η υγρασία δεν είναι ακόμα ανυπόφορη και οι ομίχλες είναι ελεγχόμενες. Στιγμές φθινοπωρινές...Με λιακάδα στο μυαλό, με την αγάπη μου στο νου και με κίτρινα φύλλα στην αυλή… Με τις ελιές να χύνονται σαν τα καλοκαιρινά σταφύλια...Με τον παππού να αγωνιά για τους καρπούς ... Με καταπράσινα βλαστάρια στην καρδιά, με ζουμερά χαμόγελα σα ρόδα και μυρωδάτες αγκαλιές σα φθινοπωρινά κυδώνια...

Σκέφτομαι τη Θεσσαλονίκη όπου τώρα είναι η ωραία εποχή της. Με το φεστιβάλ που δημιουργεί ωραίες ψευδαισθήσεις. Πόσο θα ΄θελα να χωθώ μέσα στις αίθουσες και να «ταξιδέψω» στον μαγικό κόσμο του σινεμά! Τυχεροί όσοι βρίσκονται εκεί. Πάντα το Φεστιβάλ προσφέρει μια ανάσα στην πόλη, μια βαθιά τζούρα οξυγόνου για να βγάλουμε τον χειμώνα που καραδοκεί.