Η αυτοπαρατήρηση του Πάσχα

Η μονομαχία της άνοιξης με το χειμώνα μοιάζει να κρίθηκε. Ο δεύτερος φαίνεται να μην παραδίδει εύκολα τα όπλα του κρατώντας για λίγο ακόμη κάποια τελευταία οχυρά ψηλά, πάνω στις απάτητες χιονισμένες κορφές της Ροδόπης και του Karlik.

Παρακάτω όμως η άνοιξη επιτίθεται με τις ανθισμένες ίριδες της. Έξω η φύση πάλλεται. Άνοιξη μυροβόλος. Τα άνθη των πεύκων αυτήν την εποχή βγάζουν άφθονη κίτρινη γύρη που την σκορπούν. Οι αυλές, τα μπαλκόνια και οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι από αυτήν την κίτρινη σκόνη. Πέραν της σκόνης η ατμόσφαιρα της πόλης έχει κάτι περίεργο αυτές τις μέρες: νεφελώδης, πνιγηρή, με ασθενικό ψιλόβροχο να διαδέχεται το αναζωογονητικά θερμό φως του ανοιξιάτικου ήλιου που χαρίζει αναρωτήσεις που μοιάζουν με αναπνοή.

Στην Ελλάδα του ανατέλλοντος πρωτογενούς πλεονάσματος φαίνεται πως ξαναγεννιέται η ελπίδα! Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την τρελή χαρά του κόσμου που ξεχύθηκε στους δρόμους μετά την είδηση ότι η χώρα μας βγήκε στις αγορές! «Θα μοίρασαν το κοινωνικό μέρισμα και θα βγήκε ο κόσμος για ψώνια»  σχολίασε μια φίλη σε μια απογευματινή βόλτα που κάναμε στη μελαγχολική μας πόλη. «Μπα! Βγήκαν να πανηγυρίσουν την επιτυχία της προσφυγής στις αγορές για δανεισμό! Ούτε το ευρωπαϊκό να είχαμε πάρει!» αντέτεινα εγώ. Συνηθισμένη εικόνα για μια χώρα με πολίτες δυο ταχυτήτων, τους μισούς να «ψοφούν» για ατέρμονη ενατένιση και τους άλλους μισούς να ψοφούν κατά κυριολεξία βυθιζόμενοι στο βούρκο της λιτότητας και της ανέχειας.

Αλεξανδρούπολη: η πόλη του φάρου στην εποχή της «νονάς» Μέρκελ

Καθώς μεγαλώνει η μέρα και μυρίζει φευγιό αποζητούσα τις τελευταίες μέρες μια μικρή απόδραση από τη βασανιστικά αφόρητη καθημερινότητα της Κομοτηνής.  «Η Αλεξανδρούπολη αγαπά την άνοιξη», σκέφτηκα κι έσπευσα να επισκεφτώ μετά από πολύ καιρό τη γειτονική πόλη που πάντα αποτελεί την πιο κοντινή διέξοδο όταν η «χαμηλοτάβανη» μέσα στη γούβα Κομοτηνή κοντεύει να με πλακώσει.  Ιδανική εποχή για βόλτες και ιδανικές μέρες και νύχτες στην Αλεξανδρούπολη για να σουρτουκεύεις, όπως λέμε εδώ στη Θράκη.

Η Αλεξανδρούπολη έχει ορίζοντα. Ανοιχτό. Όσο απλώνεται το Θρακικό πέλαγος. Από την Αίνο μέχρι τον Άθω. Και το γαλάζιο όραμα της Σαμοθράκης απέναντι… Η παραλία της είναι η βιτρίνα της. Η έξοδος που της επιτρέπει να αναπνέει, να περπατάει, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται, να ξεφεύγει και να σχεδιάζει ταξίδια του νου. Το χειμώνα η ομίχλη θολώνει την εικόνα της σαν δαντελένιο βέλο και το καλοκαίρι τα άστρα της στολίζουν τα λυτά της μαλλιά.

Έξι η ώρα το απόγευμα κι ακόμη ο ήλιος βολτάρει στον ουρανό… Η Άνοιξη που μόλις αφίχθηκε από το αεροδρόμιο «Δημόκριτος» κάθεται και ρεμβάζει στα παγκάκι του Φάρου, φοράει εκείνο το floral φόρεμα που της έκανε δώρο ο βαρύς εβρίτικος Χειμώνας. Ο Φάρος αποτελεί το ορόσημο, το σήμα κατατεθέν της πόλης. Το απόγευμα έχει σιροπιάσει και η πόλη ακούει τους χτύπους των ανθρώπων που ξεχνούν για λίγο το χρόνο που περνά και βγαίνουν βόλτα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Φάρου.