Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Ριπές απόγνωσης και απελπισίας 

Σαρώνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια 

Της γκρίζας μας πόλης

Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας

Οι σκέψεις στερεύουν

Και

Οι ελπίδες μεταναστεύουν 

Μακριά

Κι εσύ μένεις πίσω 

Παλεύεις με ίσκιους

Κρυμμένους

Πίσω από το προσωπείο της υποκρισίας

Μπροστά στην ακινησία της σκέψης 

Φοβισμένοι και άπραγοι

Λουφάζουμε

Κλεισμένοι στα κουτάκια της αστικής μας 

Πραγματικότητας

Πνιγμένοι 

Στον βούρκο του εγωισμού μας

Μες στην οδύσσεια της καθημερινότητας

Μ’ ένα κενό και ένα ερωτηματικό

Κάτω από έναν ουρανό που

Δεν μας χωράει όλους λένε

Βρεθήκαμε να βιώνουμε το χθες

Μα

Το χθες παραμένει

Εδώ

Κολλημένο 

Στο σήμερα

Στο συνεχές μούχρωμα της επαρχίας

Υπάρχει πλεόνασμα αηδίας

Ν’ αντέξεις πρέπει τα ύπουλα θηρία

Τη συνεχή τη συννεφιά

Την περισπούδαστη μωρία

© Μπάμπης Καλπάνης

Η κυρία Γιολάντα και η Αμφίπολη

..Και εκεί που το στερητικό μας χτυπούσε την πόρτα, επανήλθαν οι ειδήσεις από την Αμφίπολη πως : "Βγάζουν άμμο ακόμα και με κουταλάκια του γλυκού"!

Διαβάζοντας την είδηση, θυμήθηκα την κυρία Γιολάντα. Την συνάντησα στο τρένο. Ανεβήκαμε μαζί από την Αθήνα. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και δε σταμάτησε λεπτό να μουρμουρίζει, να γκρινιάζει και να κάνει παρατηρήσεις στους τριγύρω συνεπιβάτες. 

Είχε στο πρόσωπο της τυλιγμένο ένα μαντήλι για να την προφυλάσσει όπως είπε από τα μικρόβια! «Όταν με το καλό φτάσουμε στα σπίτια μας πρέπει να πλένουμε τα ρούχα στον κλίβανο για να τα απολυμάνουμε και να τριφτούμε με μπενταντίν»!

Η ίδια προσπαθούσε να μην αγγίζει τίποτα, είχε στην τσάντα της κάθε λογής φάρμακο και φυσικά αντισηπτικό υγρό που κάθε που σηκωνόταν και επέστρεφε στη θέση της, έβγαζε με ευλάβεια είτε το υγρό είτε μαντηλάκια και φρόντιζε να λούζει τα χέρια της και να τα τρίβει με επιμέλεια «για να καθαρίσουν από τη λέρα», όπως έλεγε. 

Όταν δε κάποιος σηκωνόταν να πάει για τσιγάρο και τον μύριζε καθώς περνούσε, τον μάλωνε για την κακή αυτή συνήθεια και του αράδιαζε ένα σωρό λόγους για να τον αποτρέψει από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μάταια όμως.