Ριπές απόγνωσης και απελπισίας
Σαρώνουν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια
Της γκρίζας μας πόλης
Χαμηλός ο ουρανός της επαρχίας
Οι σκέψεις στερεύουν
Και
Οι ελπίδες μεταναστεύουν
Μακριά
Κι εσύ μένεις πίσω
Παλεύεις με ίσκιους
Κρυμμένους
Πίσω από το προσωπείο της υποκρισίας
Μπροστά στην ακινησία της σκέψης
Φοβισμένοι και άπραγοι
Λουφάζουμε
Κλεισμένοι στα κουτάκια της αστικής μας
Πραγματικότητας
Πνιγμένοι
Στον βούρκο του εγωισμού μας
Μες στην οδύσσεια της καθημερινότητας
Μ’ ένα κενό και ένα ερωτηματικό
Κάτω από έναν ουρανό που
Δεν μας χωράει όλους λένε
Βρεθήκαμε να βιώνουμε το χθες
Μα
Το χθες παραμένει
Εδώ
Κολλημένο
Στο σήμερα
Στο συνεχές μούχρωμα της επαρχίας
Υπάρχει πλεόνασμα αηδίας
Ν’ αντέξεις πρέπει τα ύπουλα θηρία
Τη συνεχή τη συννεφιά
Την περισπούδαστη μωρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου