Συνέντευξη με την Ματούλα Ζαμάνη

Ίσως η πιο ελπιδοφόρα φωνή, μια νέα καλλιτέχνις πολύ προσγειωμένη και ακομπλεξάριστη, που "δε μασάει" τα λόγια της, που συνεργάζεται με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Χαρούλα Αλεξίου, την Ρεμπούτσικα, την Φριντζήλα, τους BuRGeR PRoject, γίνεται ένα με το κοινό και κερδίζει συνεχώς "πολύ φανατικούς" οπαδούς στο πλευρό της!

Πρόκειται για την εκρηκτική Ματούλα Ζαμάνη η αλλιώς Μάτα! Τη συναντήσαμε στην Κομοτηνή, από όπου ξεκίνησε περιοδεία με τη φοβερή μπάντα της, τους τρεις σωματοφύλακές της! Καλεσμένη του café bar “Λου.Κι” που παράλληλα γιόρταζε τα τρίχρονα του. Μας χάρισε τρεις ώρες γεμάτες μουσικές, χρώματα κι αρώματα, συμμετοχή, αυτό που λέμε «όλοι μια παρέα».

Λίγα δευτερόλεπτα χρειάζονται μόνο για να σε κερδίσει ολοκληρωτικά. Έχει απίστευτη ενέργεια στη σκηνή. Αν την δεις μία φορά, δεν την ξεχνάς με τίποτα. Η Μάτα τραγουδάει με την ψυχή της και αυτό αγγίζει τους πάντες με τρόπο μοναδικό. Πιστεύει στο συναίσθημα και όχι στην τεχνική.

Χριστούγεννα: Ανάγκη για ανάταση

Βαραίνουν τέτοιες μέρες οι αναμνήσεις. Αθώα, σκανταλιάρικα σαν παιδιά που δεν μεγάλωσαν ή δε θέλουν να μεγαλώσουν, για να μας πουν τις πιο σκληρές αλήθειες –και πικρές- κάνοντάς μας να χαμογελάσουμε, μας αλαφραίνουν…

Ο γρίφος του χρόνου παραμένει άλυτος. Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα τι είναι χρόνος. Το 2012 θα αρχίσει να απομακρύνεται σιγά-σιγά, ώσπου να καταλήξει μια μικρή τελεία στο βάθος του χρονικού ορίζοντα.

Πανικόβλητες τρέχουν οι βδομάδες, σε προσπερνούν οι μήνες. Τρέχει σαν διαολεμένος ο χρόνος, μπροστά οι επίπλαστες ανάγκες που δημιουργήσαμε και πίσω εμείς.

Ενώ τα αστέρια γυρίζουν και ξαναγυρίζουν στη θέση τους, ενώ οι εποχές και τα φεγγάρια πραγματοποιούν συνεχώς κύκλους αδιατάρακτους, η ζωή μας εξελίσσεται γραμμικά, έχει τέλος και αρχή.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τέτοιες μέρες ο χρόνος τρέχει αντίστροφα. Στη μνήμη.

Εκεί όπου σκαλίζοντας το μπαούλο της, ανακαλύπτεις ακόμη θησαυρούς. Σαν εκείνους των παιδικών χρόνων, όπου η ατμόσφαιρα των γιορτών ήταν η θαλπωρή της ξυλόσομπας, η μυρωδιά της κανέλας και η γλύκα του μελιού. Ακόμη και τώρα οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα χρώματα είναι τόσα ζωντανά! Ή μήπως ξέφτισαν; Να’ ταν έτσι όλα τα παιδικά όνειρα. Για όλα τα παιδιά του κόσμου.

Από την Κομοτηνή στα Talent Campus της Berlinale και του Sarajevo

Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη, δημιουργός ταινιών μικρού μήκους

Ασχολείται  με το χώρο της έβδομης Τέχνης τα τελευταία 5 χρόνια, αφότου  εισήλθε στη Σχολή Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είναι πλέον απόφοιτος της σχολής και ασχολείται με το σενάριο και τη σκηνοθεσία ταινιών μικρού μήκους.

Η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη από την Κομοτηνή, στα 29 της χρόνια έχει ήδη στο ενεργητικό της τρεις ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες έχουν συμμετάσχει σε πολυάριθμα διεθνή φεστιβάλ. Τη νέα χρονιά ξεκινά γυρίσματα για την τέταρτη μικρού μήκους ταινία της με τον τίτλο «Ο Νεκρός», για την οποία έχει λάβει χρηματοδότηση από το πρόγραμμα «μικροφίλμ» της ΕΡΤ. Παράλληλα η ίδια είναι στο στάδιο του development (ανάπτυξη σεναρίου) της μεγάλου μήκους ταινίας της.

Το Φεβρουάριο του 2012 συμμετείχε στο Berlinale Talent Campus ενώ τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου  στο Τalent Campus του Sarajevo. Tον Μάρτιο του 2012 το σενάριο μεγάλου μήκους της με τίτλο «PATRICIA»,  επιλέχθηκε από το MEDIA, μέσα από τα προγράμματα FOUR CORNERS και MFI για script development.

Χρήστος Τσόνιας : Αυτοδίδακτος Οργανοποιός από την Κομοτηνή

 Κατασκευάζει μουσικά όργανα από ανακυκλώσιμα υλικά

Ο Χρήστος Τσόνιας είναι φύλακας στο Μουσικό Σχολείο Κομοτηνής και δημιουργεί μουσικά όργανα από ύφασμα και χαρτί. Πραγματικά μουσικά όργανα, αφού είναι φτιαγμένα ώστε να δίνουν το σωστό ήχο. Κι έχουν ότι χρειάζεται: τάστα, χορδές, ηχείο, κλειδιά, δοξάρια.

Δεν έχει σπουδάσει μουσική, ούτε οργανοποιία. Παρ' όλα αυτά, κατόρθωσε να φτιάξει μουσικά όργανα μοναδικά σ' ολόκληρο τον κόσμο, φτιαγμένα από χαρτί, υφάσματα και δερματίνη. Ο ίδιος κάνει πράξη την αναγέννηση της ύλης αφού χρησιμοποιεί υλικά ανακυκλώσιμα: χαρτί και ύφασμα στερεοποιημένα με ρητίνες και βερνίκια.

Οι δημιουργίες του είναι πραγματικά Έργα Τέχνης. Στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα συνδράμει και η σύζυγος του Αρετή Κάρρα, η οποία ζωγραφίζει πάνω στα μουσικά όργανα. Με τα πινέλα της μετατρέπει σε καμβά τα βιολιά, τις φλογέρες και τις κιθάρες.

Όλα ξεκίνησαν όταν βρήκε ένα σπασμένο ξύλινο βιολί. Το πήρε στα χέρια του και αποφάσισε να το διορθώσει. Μόλις τα κατάφερε του γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσει κάτι μοναδικό και πρωτότυπο. Ένα χάρτινο μουσικό όργανο.

«Η αρχική μου ιδέα ήταν να κατασκευάσω ένα βιολί από χαρτί και να κερδίσω μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες, αλλά οι υπεύθυνοι με ενημέρωσαν πως ήταν ένα ρεκόρ που δεν μπορούσε να καταρριφθεί, ούτε να συγκριθεί καθώς πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό και όχι το ίδιο».

Μουσείο Καλαθοπλεκτικής των Ρωμά: Το Μοναδικό στην Ευρώπη μιας ξεχασμένης τέχνης

Ένα Μουσείο μοναδικό στο είδος του για την παραδοσιακή τέχνη της καλαθοπλεκτικής βρίσκεται στον οικισμό Θρυλόριο του δήμου Κομοτηνής.

Πρόκειται για το «Μουσείο Καλαθοπλεκτικής των Ρωμά», το οποίο ιδρύθηκε τον Φλεβάρη του 1995. Ένα εθνογραφικό-τεχνολογικό μουσείο για μία από τις πλέον χαρακτηριστικές παραδοσιακές τέχνες που άνθησε στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης από τους Ρωμά, που περιφέρονταν μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Τουρκίας και μέχρι τη δεκαετία του 1960 έπλεκαν δεκάδες χιλιάδες καλάθια.

Ένας υπέροχος πολιτιστικός θησαυρός με εκατοντάδες σπάνια και μοναδικά καλάθια από την Ελλάδα, τη Χερσόνησο του Αίμου και από άλλες ηπείρους.

Η εξέλιξη της πανάρχαιας τέχνης της καλαθοπλεκτικής στις βαλκανικές χώρες ξεδιπλώνεται σ’ αυτό το εξαιρετικής ομορφιάς Μουσείο, το οποίο είναι και μοναδικό για το θεματικό του αντικείμενο τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

“Μια ιπτάμενη φυγή προς τ’ άστρα” με την πένα της Μαρίας Νικολάου

Παρουσίαση των βιβλίων της πολυβραβευμένης δημοσιογράφου

Τα δυο βιβλία της πολυβραβευμένης Κομοτηναίας δημοσιογράφου, Μαρίας Νικολάου, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό της Θράκης στο πλαίσιο εκδήλωσης  που διοργάνωσε το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης. Στο ζεστό και φιλόξενο χώρο της καπναποθήκης «Π» στην Ξάνθη παρουσιάστηκε η ιστορική της έρευνα «Όψεις του δωσιλογισμού στη Θράκη» και η αφιερωμένη στη μνήμη του αδελφού της νουβέλα με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης».

Για τα δύο της βιβλία μίλησαν η φιλόλογος και πρόεδρος του δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής, Σοφία Μενεσελίδου, ο φιλόλογος-ποιητής Γιάννης Στρούμπας και ο καθηγητής του Δ.Π.Θ. Θωμάς Βουγιουκλής.

Όταν η δημοσιογραφία συναντά την Ιστορία και τη Λογοτεχνία

Τα βιβλία της διαθέτουν νηφάλια ματιά, σφαιρικότητα, τεκμηρίωση βάσει μαρτυριών και ντοκουμέντων καθώς και φιλολογική ευαισθησία ενώ καταδεικνύουν και πτυχές όπως η συνέπεια, η σταθερότητα και κυρίως η εγκυρότητα που την διακρίνει στη δημοσιογραφική δουλειά της.

Η Μαρία Νικολάου αρθρώνει στοιχειοθετημένο, αξιόπιστο δημοσιογραφικό λόγο. Μια έμπειρη δημοσιογράφος που ορθώνει τους προβληματισμούς της, με τη ζηλευτή χάρη ενός δοκιμασμένου συγγραφέα. Στα δυο βιβλία της δεν διασταυρώνει απλά τις πληροφορίες για να ελέγξει την εγκυρότητα τους. Διασταυρώνει, με τη ματιά της συγγραφέως, τις μοίρες των χαρακτήρων της, για να μας ξεναγήσει στην εντελώς ανθρώπινη πλευρά της μεγάλης Ιστορίας. Άλλωστε τα ρεπορτάζ της, για όσους παρακολουθούν τη δημοσιογραφική της πορεία, αποτελούν σπουδή στον άνθρωπο. Με τη πένα της φωτίζει τα πάθη των πολλών και απλών άρα ανθρώπων και τις τάσεις τους, αυτές που διαμορφώνουν την εποχή και ανοίγουν το παρόν στην ιστορία.

Η Ξάνθη του Μάνου Χατζιδάκι

Με επιτυχία έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ που διοργάνωσε η Φιλοπρόοδος Ένωση Ξάνθης

ΦΕΞ: 1952-2012 Σταθμός στον πολιτισμό

Με ιδιαίτερη επιτυχία έπεσε η αυλαία του φεστιβάλ για τον Μεγάλο Ερωτικό, Μάνο Χατζιδάκι. Στη Ξάνθη, την πόλη που γεννήθηκε ο Μεγάλος Δημιουργός, εδώ και 5 χρόνια η Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης (ΦΕΞ) έχει αναλάβει και πραγματοποιεί το Φεστιβάλ με τίτλο «Η Ξάνθη του Μάνου Χατζιδάκι».

Ταξιδεύοντας με τη μουσική του Μάνου, το Φεστιβάλ είχε ως στόχο τόσο την γνωριμία με το μεγάλο αυτό συνθέτη και άνθρωπο, αλλά και με την ίδια την πόλη. Μουσικά σχολεία, σχολές και ωδεία αλλά και μουσικοί συζήτησαν και για το μέλλον του φεστιβάλ καθώς και την αξιοποίηση των υποδομών που έχουν δημιουργηθεί στην πόλη.

«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη, τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες», συνήθιζε να λέει ο Μάνος Χατζιδάκις για την αγαπημένη του Παλιά Πόλη.

10 χρόνια Εθνολογικό Μουσείο Θράκης

Ένα μουσείο-πρότυπο και ζωντανό κύτταρο πολιτισμού που δεν περιορίζεται στην παρελθοντολογία και στο ντεκόρ 

Δέκα χρόνια ενεργούς πολιτιστικής προσφοράς συμπληρώνει φέτος το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, ένα έργο εξ ολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενο, ένα λαμπρό παράδειγμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο του πολιτισμού. Λειτουργεί στην Αλεξανδρούπολη με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπική εταιρείας και στεγάζεται σε ένα μισθωμένο πέτρινο νεοκλασικό κτίριο του 1899.

Το Μουσείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2002, από την Αγγέλα Γιαννακίδου, για να διατηρήσει την ιστορική μνήμη του ευρύτερου ιστορικού χώρου της Θράκης. Μάλιστα, είχε προταθεί για το Πανευρωπαϊκό βραβείο των Μουσείων το 2005, ενώ είναι μέλος του ICOM και του δικτύου ΝΑ Ευρώπης και Unesco για την προστασία της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

“Ένα μουσείο που δεν ενδιαφέρεται για «μουσειακή σκόνη» ,όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Αλεξανδρουπολίτης συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, αλλά παραμένει επίκαιρο, ζωντανό και αποτελεσματικό. Αποτελεί ένα μικρό θαύμα σε εποχές που αυτά σπανίζουν”.

Street Art: Όταν η Κομοτηνή αποκτά χρώμα και άποψη

Ο Στάθης Γκεβρέκης έφερε την επανάσταση του χρώματος στους τοίχους της πόλης 

Ο Στάθης Γκεβρέκης είναι ένας νέος εικαστικός καλλιτέχνης, street artist που διαμορφώνει χώρους κι έχει μετατρέψει την Κομοτηνή σε μια υπαίθρια γκαλερί με έργα του στους τοίχους της.

Στις γωνιές του γκρίζου κέντρου της Κομοτηνής, σε τοίχους και σοκάκια που ο κόσμος προσπερνάει βιαστικά, εκεί τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει τη δική του «επανάσταση» του χρώματος κι έχει βάλει σκοπό να αναδείξει τη ψυχή της πόλης.

Τα έργα του είναι τόσο πολλά και διάσπαρτα που χρειάζεται να ψάξεις καλά για να τα βρεις. Ξεπροβάλουν μπροστά σου εκεί που δεν τα περιμένεις! Σε σημεία της πόλης που φωτίζουν το τοπίο και παρουσιάζουν ένα άλλο, πιο χαρούμενο πρόσωπο της Κομοτηνής. Αποτελούν μια τονωτική ένεση γεμάτη χρώμα, τόλμη και ζωή. Ο Στάθης δημιουργεί ολόκληρους κόσμους και ιστορίες και σε καλεί να χαθείς μέσα τους, να ξεχαστείς, να στοχαστείς.

Οι εικαστικές παρεμβάσεις του στους τοίχους, δίνουν μια δυναμική κι όλο ζωντάνια όψη στη γκρίζα, μονότονη ακόμη και λουστραρισμένη σαν ψεύτικη πόλη. Και μάλιστα σε μια ανοιχτή γκαλερί, όχι απλώς υπαίθρια, αλλά χωρίς εισιτήριο εισόδου.

Αντιμετωπίζει το αστικό τοπίο σαν καμβά ώστε να εκφράσει τις ανησυχίες του και  δεν έχει την ψευδαίσθηση πως θα γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλά πως θα φαίνεται καλύτερος. Κι αυτό θα το "απολαμβάνει" ο καθένας.

Σε μια εποχή που η τέχνη έχει γίνει business, που είναι μακριά από την αληθινή ζωή, κλεισμένη σε μουσεία και γκαλερί, που κοστίζει για τους μη προνομιούχους, έρχεται η νέα τάση της street art να ξαναθυμίσει πως η τέχνη είναι ελεύθερη, επικοινωνιακή κι ανοιχτή σε όλους.

«Γράμμα στον Ορέστη»

Μέθεξη η παράσταση με την εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιό Ελένη Ουζουνίδου

Μια σπουδαία στιγμή για το ΔΗΠΕΘΕ της Κομοτηνής

Μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις του Απριλίου και τη θερμή ανταπόκριση από το κοινό της πόλης επιστρέφει στη σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής η παράσταση «Γράμμα στον Ορέστη». Μια παράσταση που δικαίως επαναλαμβάνεται στο θέατρο της Κομοτηνής. Μια παράσταση που- λόγω της εξαιρετικής ερμηνείας της ηθοποιού Ελένης Ουζουνίδου στον σπαραχτικό μονόλογο της Κλυταιμνήστρας- έχει "γράψει" στον νου και στην καρδιά μας. 

Βασισμένο στον τραγικό κύκλο της οικογένειας των Ατρειδών, το «Γράμμα στον Ορέστη» - το πρώτο μέρος της τριλογίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη με γενικό τίτλο «Ο Δείπνος» - είναι ένας θεατρικός μονόλογος, στον οποίο η Κλυταιμνήστρα ξεδιπλώνει όλη της την ανθρώπινη ανησυχία για τις συνέπειες της δολοφονίας του Αγαμέμνονα, τους λόγους που την έσπρωξαν στο έγκλημα και τη μητρική της αγωνία για τα παιδιά της. Ένα ανθρώπινο κείμενο, στο οποίο η γυναικεία ψυχοσύνθεση στέκεται συνεχώς στο κέντρο της θεατρικής αφήγησης.

Ο σύγχρονος, βαθύς, καίριος θεατρικός λόγος του Ιάκωβου Καμπανέλλη (του πατριάρχη του νεοελληνικού μας θεάτρου), ξεχύνεται και μας πλημμυρίζει, καθώς ανασκευάζει το Μύθο της Κλυταιμνήστρας, μιας αμφιλεγόμενης γυναίκας, ωστόσο γυναίκας-σύμβολο.

«Το ντέρτι δύο λαών» : Προσεγγίζοντας τον γείτονα με όχημα τη λογοτεχνία

« Hediye-Ευδοξία» του Ismail Keskin: μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα

Η γιαγιά μου Hediye γεννήθηκε στο Ortaköy, κωμόπολη της Βιθυνίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο 1650 – 1920. Το όνομα της ήταν Ευδοξία.  Ο πατέρας της Βασίλης, διεύθυνε ένα ορυχείο και επίσης έναν αμπελώνα αλλά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τσέτης ( κλέφτης) υποκινούμενος όχι τόσο από εθνικιστικά κίνητρα αλλά για πιο πρακτικούς λόγους, για να προστατέψει την περιουσία του και την οικογένειά του. Μέχρι την κατάληψή της από τον ελληνικό στρατό, η κωμόπολή τους ήταν αρκετά ασφαλής από τη στιγμή που όλοι οι άντρες της πόλης έφεραν οπλισμό και προστάτευαν την πόλη τους. Όμως όταν ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την γη και οι Έλληνες δεν μπορούσαν να παράσχουν προστασία, η πόλη δεν ήταν πλέον ένα ασφαλές μέρος και παρέμενε εκτεθειμένη στις επιδρομές των Κιρκασίων και των Αμπχαζίων κλεφτών- τσέτηδων.

Έτσι, ο πατέρας της δεν ήταν σε θέση να προστατέψει την οικογένειά του και έπρεπε να φυγαδευτούν εκείνος, η κόρη του, η γυναίκα του και ο δέκα μηνών γιος του σε ένα ασφαλέστερο μέρος. Η φιλική τους τουρκική οικογένεια ήταν μισή μέρα απόσταση με τα πόδι. Έτσι,  επειδή δεν ήξεραν τους δρόμους τότε και χρησιμοποιούσαν μόνο τρένο, χάθηκαν. Στο δρόμο συνάντησαν μια ομάδα από περιπλανώμενες γυναίκες που έφυγαν από τα κατεστραμμένα χωριά τους και κρύβονταν . Το κλάμα όμως του μωρού ήταν πρόβλημα γιατί μπορούσε να προδώσει την παρουσία τους στους τσέτες, οπότε έμειναν πίσω και δεν ακολούθησαν την ομάδα των γυναικών. Στη διαδρομή, συνάντησαν ένα άλλο καμένο μικρό χωριό όπου ξεκουράστηκαν και μετά ακολούθησαν μια άλλη ομάδα περιπλανώμενων γυναικών. Στο τέλος, παγιδεύτηκαν εκεί που κρύβονταν και όταν το μωρό άρχισε πάλι να κλαίει, η μητέρα του αναγκάστηκε να το σκοτώσει μαζί με άλλες γυναίκες για να μην τους αντιληφθούν και τους πιάσουν. Δεν άργησαν όμως να τους ανακαλύψουν. Στο τέλος της ημέρας τούς έπιασαν Τούρκοι τσέτες και από τη στιγμή που η κόρη τους Ευδοξία ήταν ένα πολύ όμορφο εννιάχρονο κορίτσι, με μακριά μαλλιά, ένας από τους τσέτες θέλησε να την υιοθετήσει γιατί η γυναίκα του δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Έτσι η Ευδοξία δέχεται να υιοθετηθεί με αντάλλαγμα να σωθεί η μητέρα της. Ο τσέτης δέχεται τη συμφωνία και την παίρνει μαζί του. Η Ευδοξία έτσι γίνεται μουσουλμάνα και ο νέος της πατέρας τής δίνει το όνομα « Hediye» που στα τούρκικα σημαίνει «δώρο»...

Η Κομοτηνή στους ρυθμούς του αργεντίνικου τάνγκο

Ταξίδι στον χρόνο, στον χώρο και στη μουσική έκαναν όσοι κατευθύνθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Κομοτηνής. Στην ατμοσφαιρική αποβάθρα του σταθμού, σημείο συνάντησης και αποχωρισμού, αυτή τη φορά δεν κατευθύνθηκαν επιβάτες τρένου αλλά χορευτές τάνγκο!

Οι χορευτές έχουν λάβει θέσεις, ο σταθμάρχης σφύριξε στον σκοπό του αργεντίνικου τάνγκο και το ταξίδι στη μουσική και στον χώρο μόλις ξεκινά.

Οι καβαλιέροι έχουν επιλέξει τις ντάμες τους και μέσα σε λίγες στιγμές, δεκάδες σφιχταγκαλιασμένες φιγούρες στροβιλίζονται στους ήχους του μπαντονεόν που ακούγεται από τα ηχεία αυτής της αυτοσχέδιας φθινοπωρινής μιλόνγκα.

Μια μαγική βραδιά όπου οι ήχοι και οι εικόνες του αργεντίνικου τάνγκο κατάφεραν να μας ταξιδέψουν νοητά στο Μπουένος Άιρες, την πόλη όπου γεννήθηκε το τάνγκο ως χορός του δρόμου και όπου είχαν έρθει χιλιάδες μετανάστες από την Ευρώπη, με όνειρα για μια καλύτερη ζωή.

Η μακρινή λατινική Αμερική έχει έρθει όμως πολύ κοντά στην Ελλάδα. Η πόλη της Κομοτηνής τα τελευταία χρόνια,  χάρη στην ομάδα «Alma Libre», ζει στους ρυθμούς της Αργεντινής. Σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους, οι χορευτές ζουν το πάθος, την πειθαρχία, επικοινωνούν με έναν σωματικό διάλογο και εναλλάσσουν παρτενέρ.

Γιορτές Παλιάς Πόλης Ξάνθης: αυλαία και αποτίμηση

Έπεσε και για φέτος η αυλαία για τις Γιορτές Παλιάς Πόλης της Ξάνθης. Τις Γιορτές που αποτελούν πλέον θεσμό (έχουν καθιερωθεί από το 1991) στα δρώμενα της Θράκης και οργανώνονται σε έναν από τους πιο παλιούς, τους πιο μεγάλους και τους πιο όμορφους αστικούς παραδοσιακούς οικισμούς στην Ελλάδα.

Στο μονοπάτι της γνωριμίας με τον παραδοσιακό οικισμό, «οδηγοί» του και ψυχή των γιορτών είναι τα μέλη των πολυάριθμων Συλλόγων. Οργανώνουν «κουτούκια», γωνίες σπαρμένες μέσα στην παλιά πόλη με σήμα κατατεθέν την ψησταριά και το κρασοβάρελο και προσκαλούν τον κόσμο να περπατήσει στα καλντερίμια, να θαυμάσει την ομορφιά του παραδοσιακού, να γνωρίσει από κοντά την κληρονομιά του και φυσικά να γλεντήσει μέχρι πρωίας στα προσωρινά στέκια τους.

Με επίκεντρο την πλατεία Μητροπόλεως (κεντρική σκηνή) αλλά και την Νεανική-Εναλλακτική Σκηνή στη Βασιλίσης Σοφίας και Ύδρας, η παλιά πόλη γιόρτασε και φέτος, δημιουργώντας παράλληλα και αυτοσχέδιες "σκηνές" για θεάματα ξεχωριστούς ενδιαφέροντος σε δρόμους, πάρκα και χώρους πολιτισμού. 

Γιάννης Βαρβέρης: «Ο κόσμος σήμερα δεν διαβάζει ποίηση, απλά την αναγιγνώσκει»

Συνέντευξη με τον ποιητή, μεταφραστή και κριτικό θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη

Εξέδωσε επτά ποιητικές συλλογές, η τελευταία του «Στα ξένα» (2001), και όπως υποστηρίζει ο ίδιος τώρα πια είναι καιρός περισυλλογής και προετοιμασίας, γιατί στην ηλικία του μισού περίπου αιώνος, καθώς είναι 47 χρόνων, δεν είναι δυνατόν να εκκολάπτονται αβασάνιστα τα πράγματα.
Από το 1976 γράφει κριτική θεάτρου (περιοδικό «Τομές», «Η λέξη», εφημ. «Καθημερινή») και μεταφράσεις του σε έργα του Αριστοφάνη και του Μένανδρου έχουν παρουσιαστεί σε παραστάσεις στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Τον συναντήσαμε στην Καβάλα όπου και συμμετείχε με την ιδιότητα του ποιητή στο 5ο Συμπόσιο Μεσογειακής Ποίησης. 

Λάκης Παπαστάθης: «Στο σινεμά υπάρχει ποίηση»

Τέχνη είναι "ένα άνοιγμα στη ψυχή μας, μια φυγή από την πραγματικότητα και την βία της καθημερινότητας...Είναι η αναζήτηση της ανθρωπιάς μας’’. 

Μια ερώτηση που τίθεται πολύ συχνά και δίνονται πολλές απαντήσεις αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι πάντα το νόημα της διαφεύγει. ‘’Μιλάμε περιφερειακά γι’ αυτήν χωρίς να μπορούμε να την ορίσουμε με ακρίβεια, ίσως και να’ ναι καλύτερα έτσι’’ μας λέει ο Λάκης Παπαστάθης, ο ελληνοκεντρικός σκηνοθέτης μια και τα θέματα όλων των ταινιών του πηγάζουν από την ελληνική κοινωνία. Αφορμή της συζήτησης μας στάθηκε το 5ο Συμπόσιο Μεσογειακής Ποίησης, στο οποίο συμμετείχε με την εξαιρετική εισήγηση του με θέμα:" Η ποίηση στον κινηματογράφο". 

Μια από αυτές τις τέχνες είναι και ο κινηματογράφος...

Τίτος Πατρίκιος: «Η τέχνη δίχως κρίση καταντά αυταρέσκεια»

Aνάμεσα στην ειρωνεία και την τραγική σοβαρότητα, με μια ποίηση έμπλεη από το στίγμα του Πλάτωνα, του Αρχίλοχου, αλλά και του Μπουρντιέ και του Μπρεχτ ο Τίτος Πατρίκιος σμίλεψε την ποιητική του τέχνη και την αριστερή παιδεία του. Με τον Μαρξ να του κρατάει συντροφιά, τα βιώματα της κομματικής στράτευσης, της Αντίστασης και της εξορίας, την κοσμοπολίτικη παιδεία από τα ταξίδια του, από τη δουλειά του και την αγάπη για τη γνώση...
Πήγαινε στο Γυμνάσιο όταν ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Σήμερα, 74 χρόνων πια, με πλούσια ποιητική και πεζογραφική παραγωγή στο ενεργητικό του, μιλάει για τα υλικά της ποίησης, τις ιδέες και τις λέξεις...
Εμείς τον συναντήσαμε στην Καβάλα, κατά τη διάρκεια του 5ου Συμποσίου Μεσογειακής Ποίησης, στο οποίο μας εξέπληξε απαγγέλλοντας για πρώτη φορά δημόσια αδημοσίευτα ποιήματά του. 

Συνέντευξη με τη Λυδία Κονιόρδου

«Η Αντιγόνη εκφράζει την ανάγκη επαγρύπνησης για αγαθά που δεν χαρίζονται και για τα οποία έχει χυθεί πολύ αίμα»

Ηθοποιός με θητεία στο αρχαίο δράμα για περίπου 27 χρόνια, μία από τις λίγες πιστές σε αυτό το θεατρικό είδος, ηθοποιός της γενιάς της η Λυδία Κονιόρδου. Είχαμε την ευκαιρία και την τύχη να συνομιλήσουμε μαζί της το απόγευμα της Δευτέρας, πριν τον τραυματισμό της και την ματαίωση της υπέροχης παράστασης του Εθνικού Θεάτρου, της όγδοης κατά σειρά «Αντιγόνης» του Εθνικού, από τα μέσα σχεδόν του προηγούμενου αιώνα ώς τις μέρες μας.
Λυδία Κονιόρδου όμως...

ΠτΘ: κ. Κονιόρδου έχετε συνδέσει το όνομά σας με την «άνοιξη» των παραστάσεων τραγωδίας και είστε από τις λίγες πιστές και αφοσιωμένες σε αυτό το απαιτητικό θεατρικό είδος ηθοποιούς της γενιάς σας. Δύο από τους «μεγάλους» ρόλους που είχατε, ήταν αυτοί της «Ηλέκτρας» και της «Ιφιγένειας εν Ταύροις». Πώς βλέπετε τώρα τον εαυτό σας στην επαφή σας με μία άλλη μεγάλη τραγική ηρωίδα, την όγδοη κατά σειρά «Αντιγόνη» του Εθνικού Θεάτρου; 
Λ.Κ.: Όλα τα πρόσωπα του αρχαίου δράματος είναι πλευρές και πρίσματα ενός και μόνο προσώπου του ανθρώπου, είτε είναι αντρικοί ρόλοι, αντρικά πρόσωπα είτε είναι γυναικεία πρόσωπα. Είναι όψεις της «φύσης» του ανθρώπου και της σχέσης του με το σύμπαν. Έτσι, δουλεύοντας έναν ρόλο αρχίζεις ταυτόχρονα και υποψιάζεσαι κι άλλα πρόσωπα, τα οποία δεν βγαίνουν εμφανώς στο πρόσωπο που υποδύεσαι εκείνη τη στιγμή, αλλά που αρχίζουν και διαφαίνονται στο βάθος.