Τα παραγγέλματα μιας επετείου κι ένα μπαλόνι

“Στοιχηθείτε, ατενώς, ανάπαυση, προσοχή”. Άλλη μια εθνική επέτειος πέρασε με τα ίδια άφθαρτα παραγγέλματα. Σε παράταξη μαθητές, σώματα ασφαλείας και μέλη συλλόγων τίμησαν άλλη μια επέτειο του «ΟΧΙ» με την καθιερωμένη παρέλαση. Ένας θεσμός από το παρελθόν που επιμένει με προσπάθειες για σωστό βηματισμό σε μια λοξή και γεμάτη «λακκούβες» ζωή.

«Μαμά θέλω μπαλόνι» παρακαλά η μικρή τη μητέρα της. «Σώπα! Σου πήρα σημαία» αποκρίνεται εκείνη. «Δεν τη θέλω τη σημαία, εγώ μπαλόνι σου ζήτησα» , επιμένει η μικρή.

Μπάντες και σφυρίγματα. Φέτος δεν έγινε ντόρος για τις γόβες. «Να μία μόνο φοράει ψηλοτάκουνα» σπεύδει μια φωνή δίπλα μας καθώς δείχνει τη μοναδική γοβοφόρο της παράταξης που ξεχωρίζει. Επίπεδα παπούτσια παντού... Ίσως γιατί και οι ζωές μας έχουν γίνει flat;

Η βία του φθινοπώρου

Πώς κύλησε ο καιρός και φτάσαμε να αποχαιρετούμε τον κατ’ εξοχήν μήνα του φθινοπώρου, τον γλυκύτατο Οκτώβριο! Πώς να μιλήσεις με λέξεις στα όμορφα γλυκά δειλινά του Οκτώβρη που μυρίζουν επαναστάσεις; Πώς να αναφερθείς  με λέξεις στα φύλλα των δέντρων που λυγίζουν στο διάβα του καιρού; Πώς να μιλήσεις με λέξεις σ’ αυτή την περίεργη εξουσία- με την ψευδή και απατηλή υπόσχεση της σωτηρίας- που καταλαμβάνει τις μέρες μας;

Στην μνημονιακή Ελλάδα κι ενώ η Χρυσαυγιάδα καλά κρατεί, συνεχίζουμε να παλεύουμε με τα κύματα της κρίσης. Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε σόσιαλ μ(ύ)δια. Και δεν ξέραμε πολλά πράγματα για τους "ανθρώπους των γραμμάτων", εκείνους  που φορούν  τον μανδύα του πνευματικού ανθρώπου.

Το φάντασμα της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και της κοινωνικής δικαιοσύνης πλανιέται και πάλι πάνω από τα κεφάλια των εκμεταλλευτών του λαού, μετά το μικρό διάλλειμα της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης… Φουρτούνες και μποφόρ κόντρα στα έλη της καθημερινότητας μας, κόντρα στα λιμνάζοντα ύδατα της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της παραπαίουσας παιδείας και της επίκαιρης… δημαγωγίας με προπαγανδιστικά ερωτήματα τύπου «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».