Η πόλη που έβλεπε χιλιάδες ανθρώπους να περνούν…

Μια μικρή απόδραση στη γείτονα Βουλγαρία δίνει στον καθένα την ευκαιρία να διαπιστώσει τις ουρές χιλιομέτρων που σχηματίζονται τον τελευταίο καιρό στο μεθοριακό σταθμό Νυμφαίας – Μακάζα Ουρές χιλιομέτρων και απίστευτη ταλαιπωρία  καθώς το ολιγάριθμο προσωπικό είναι αδύνατο να εξυπηρετήσει τον τεράστιο όγκο οδηγών που διασχίζουν το μεθοριακό σταθμό είτε για να φτάσουν στην Ελλάδα, είτε στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Οι ρυθμοί εισόδου επισκεπτών βαίνουν διαρκώς αυξανόμενοι και η Κομοτηνή δυστυχώς δείχνει αδύναμη να συγκρατήσει το τουριστικό ρεύμα.  Με το άνοιγμα του κάθετου άξονα προέκυψαν άμεσα και ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν ήδη δρομολογηθεί και όχι να «τρέχουμε» τώρα για ό,τι αρπάξουμε!

Βλέποντας όλη αυτήν την τεράστια «ουρά» αυτοκινήτων που συρρέει μαζικά, εύλογα αναρωτιέται κάποιος «που άραγε πηγαίνουν»; Είναι η πόλη μας ο προορισμός τους ή μήπως απλά το πέρασμα; Έχουν άραγε εικόνα της τοπικής αγοράς, των προϊόντων και των υπηρεσιών που είναι σε θέση να τους προσφέρει; Έχει εν τέλει  η πόλη κάτι να τους προσφέρει; Τι είναι τελικά αυτό; Μόνο καφέ και σουβλάκι; Ξεχνάμε όμως, ότι δεν είναι Ελληνάρες όπως εμάς και δεν είναι της λογικής «δώσε σουβλάκι-γύρο και φραπέ στον λαό». 

Πολιτιστικά φεστιβαλικά μελτέμια

Από τις Καστανιές του Έβρου έως τις Κρηνίδες της Καβάλας

Βρισκόμενοι στην καρδιά του θέρους, κι ενώ η πόλη έχει αδειάσει, μοιάζει να ζει στους καλοκαιρινούς της ρυθμούς, ραθυμούσα χωρίς όρια.

Καλοκαίρι καιρός και ο Ιούλιος πυρώνει τις ατραπούς των δαχτύλων, καλεί την Όστρια να διώξει τα σύννεφα και να’ ρθουν τα αστέρια που θα φωτίσουν τις νύχτες μας. Με τη ζωηράδα της νιότης και του ήλιου και με τα κύματα να γητεύουν τα όνειρα. Μαζεύουμε ήλιο στις γυμνές αμμουδιές και η φωνή μας σμίγει με τους ανέμους του Θρακικού Πελάγους. Με μια βουτιά που ξεδιψά λιάτικους πόθους σε κάποια από τις υπέροχες παραλίες της Ροδόπης, στα θεατρικά βράχια της Μαρμαρίτσας, στην ηρεμία του Ιμέρου και της απαράμιλλα γοητευτικής Γλυφάδας, στη γαλήνια Μολυβωτή και το πολύβουο Φανάρι….

Καλοκαίρι καιρός με πανηγύρια και εκδηλώσεις στα χωριά και στους παραθεριστικούς οικισμούς της Ροδόπης, εκεί όπου η πόλη μετακομίζει. Εν μέσω θερινής ανοχής, η ελληνική παράδοση δοκιμάζει τις αντοχές της στα υπαίθρια πανηγύρια των χωριών, με το αισθητικό γιουσουρούμ που περιβάλει τις φεστιβαλίζουσες ατασθαλίες.

Ο Ιούλιος έχει, απ’ τους μήνες του καλοκαιριού, τις περισσότερες γιορτές και πανηγύρια. Στη Ροδόπη ξεχωρίζουν το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας (17 Ιούλη) του Σώστη, του Θρυλορίου και του Ιμέρου. Του Προφήτη Ηλία ή Αη-λιά(20 Ιούλη) στον Ίασμο και την Πόρπη αλλά και της Αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου) που είναι η πολιούχος της πόλεως.

«Ο χορός και το τραγούδι είναι πράγματα σεμνά. Δεν ξεσαλώνουν. Και δεν προετοιμάζονται. Γιατί όταν κάποιοι χορεύουν οι άλλοι οφείλουν να σιωπούν. Και να αισθάνονται. Ν’ αρπάξουν τον αέρα και την αύρα που ξεπηδά από τα σηκωμένα χέρια, ποτ αγκαλιάζουν λες τον ουρανό και γίνονται φως…»

Με αφορμή τα πολυάριθμα ξωκλήσια που πανηγυρίζουν, διοργανώνονται πολυήμερες εκδηλώσεις με στόχο την προβολή της τοπικής παράδοσης και του λαϊκού πολιτισμού. Πανηγύρια με κουρμπάνια (συνεστιάσεις), χορούς και λατρευτικές συνήθειες.  Πανηγύρια που ξαναζωντανεύουν τα χωριά του κάμπου και  έρχονται να ταράξουν γλυκά την ηρεμία του καλοκαιρινού απόβραδου με παραδοσιακή μουσική και τρανούς χορούς σε γήπεδα, πλατείες και προαύλια σχολείων την παραμονή της κάθε γιορτής. 

Από την άλλη, σαν τον άνεμο απλώνονται τα φεστιβάλ στην περιφέρεια, είδη εν αφθονία στις θερινές «καλλιτεχνίες»… Μέσα από την τουριστική ευκολία και την ματαιότητα μιας κάποιας «πολιτιστικής εκδήλωσης» ενίοτε και υπό την αιγίδα των καθ’ ύλην αναρμόδιων τοπικών παραγόντων.

Κομοτηνή: πάμε σαν άλλοτε…

Αποχωρισμοί και Εορτασμοί. Μνήμη και Νοσταλγία. 

Το κρυπτογράφημα μιας πόλης.

Για την Κομοτηνή των φοιτητικών μας χρόνων…

Ξημερώνει η τελευταία νύχτα του Ιούνη. Τελευταίο σαββατοκύριακο του μήνα και γίνεται το έλα να δεις. Ατελείωτο πηγαινέλα στους δρόμους. Τι έχουν έρθει όλοι αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν εδώ; Τι ψάχνουν να βρουν; Πως αλλάζει ο αέρας της πόλης;

Η Κομοτηνή τις τελευταίες μέρες «διώχνει» και τους τελευταίους φοιτητές της… Από τη μία οι ορκωμοσίες και από την άλλη τα reunion. Εορτασμοί και χαρές. Καλωσορίσματα και αποχωρισμοί.  Ανάμεικτα συναισθήματα παντού.  Βαλίτσες πάνε και έρχονται. Μετακομίσεις. Μεταφορικές. Κούτες αμπαλαρισμένες. Προσοχή εύθραυστον! Οι αγκαλιές ανοίγουν και κλείνουν σφιχτά και τα πρώτα δάκρυα κυλούν… Τα «κλικ» προσπαθούν να αποτυπώσουν τη στιγμή και να παγώσουν λίγο τον χρόνο…

Το ρολόι της Κομοτηνής γύρισε για λίγο πίσω,  στα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης. Με αφορμή την συμπλήρωση σαράντα χρόνων από την εγγραφή των πρώτων φοιτητών ,η Κομοτηνή έγινε για μια ακόμη φορά σταθμός και υποδέχτηκε εκείνους που επέστρεψαν για λίγο πίσω στα αμφιθέατρα του Δ.Π.Θ. Ο χρόνος γύρισε στο 1974. Το σκηνικό της πόλης στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης –μετά τη δύσκολη επταετία-με την ίδρυση της νομικής αλλάζει. Οι πρώτοι φοιτητές καταφτάνουν και η παρουσία τους προκαλεί αναστάτωση στην πόλη. Προσφέρουν ζωντάνια και παλμό στην πόλη και κάνουν αισθητή την παρουσία τους παντού: το πρώτο φοιτητικό κίνημα, οι πρώτες διαδηλώσεις και πορείες με πανό και πλακάτ.