10 χρόνια Εθνολογικό Μουσείο Θράκης

Ένα μουσείο-πρότυπο και ζωντανό κύτταρο πολιτισμού που δεν περιορίζεται στην παρελθοντολογία και στο ντεκόρ 

Δέκα χρόνια ενεργούς πολιτιστικής προσφοράς συμπληρώνει φέτος το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, ένα έργο εξ ολοκλήρου αυτοχρηματοδοτούμενο, ένα λαμπρό παράδειγμα ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο χώρο του πολιτισμού. Λειτουργεί στην Αλεξανδρούπολη με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπική εταιρείας και στεγάζεται σε ένα μισθωμένο πέτρινο νεοκλασικό κτίριο του 1899.

Το Μουσείο ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2002, από την Αγγέλα Γιαννακίδου, για να διατηρήσει την ιστορική μνήμη του ευρύτερου ιστορικού χώρου της Θράκης. Μάλιστα, είχε προταθεί για το Πανευρωπαϊκό βραβείο των Μουσείων το 2005, ενώ είναι μέλος του ICOM και του δικτύου ΝΑ Ευρώπης και Unesco για την προστασία της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

“Ένα μουσείο που δεν ενδιαφέρεται για «μουσειακή σκόνη» ,όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Αλεξανδρουπολίτης συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, αλλά παραμένει επίκαιρο, ζωντανό και αποτελεσματικό. Αποτελεί ένα μικρό θαύμα σε εποχές που αυτά σπανίζουν”.

Ένας πυρήνας ζωής που δεν περιορίζεται στην παρελθοντολογία και στο ντεκόρ αλλά στα πλαίσια της ρηξικέλευθης του προσέγγισης, θέλησε να εισάγει μια άλλη σχέση με τα εκθέματα, έσπασε το πλεξιγκλάς που παραδοσιακά απομόνωνε τα μουσειακά αντικείμενα και αποπειράθηκε να συστήσει ένα ζωντανό κύτταρο επαφής της σύγχρονης κοινωνίας με την παράδοση.

Η συλλογή του Μουσείου αριθμεί 3.500 αντικείμενα, 4.500 φωτογραφίες, 3.500 έγγραφα και 3.000 βιβλία που είναι στη διάθεση της εκπαιδευτικής και φοιτητικής κοινότητας. Μέρος της συλλογής του Μουσείου, 500 αντικείμενα, εκτίθενται στις αίθουσες του και είναι οργανωμένα σε θεματικές ενότητες (ενδυματολογία, λατρευτικός κύκλος, πήλινα και χάλκινα αντικείμενα, χάρτες, διατροφή και προβιομηχανική ζαχαροπλαστική, παραδοσιακές καλλιέργειες, σουσαμετριβείο και βαφείο), μέσα από τις οποίες προβάλλονται και φωτίζονται διαδρομές και εκφάνσεις του εν πολλοίς άγνωστου πολιτισμού της Θράκης, από τον 16ο αιώνα έως τις αρχές του 20ού.

Στη διάρκεια της 10χρονης λειτουργίας του Μουσείου έχουν εκπονηθεί και υλοποιούνται ευρωπαϊκά προγράμματα, έχουν εκδοθεί 11 βιβλία, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί και πολλές έρευνες-καταγραφές στον ευρύτερο χώρο της Θράκης. Από το υλικό των καταγραφών, το οποίο είναι πολύ σημαντικό για την εκπαιδευτική και την ερευνητική του διάσταση αλλά και την προβολή της Θράκης, προέκυψαν 24 ψηφιακές ταινίες, υποτιτλισμένες στα αγγλικά, συνολικής διάρκειας 14 ωρών.

Εικόνες και μυρωδιές, αξίες και αναμνήσεις παιδικές που θυμίζουν μια άλλη εποχή μακρινή μα και τόσο κοντινή χάρη στα βιώματα των κατοίκων της περιοχής και στην αξιόλογη προσπάθεια χρόνων της Αγγέλας Γιαννακίδου. Εκείνο που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη είναι ο σεβασμός και η υπέρμετρη αγάπη με τα οποία συλλέχθηκε όλος αυτός ο πλούτος και ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκε και παρουσιάζεται μέσα σε αυτό το πέτρινο νεοκλασικό, πραγματικό στολίδι για την πόλη. 

Μετά την περιήγηση στους εκθεσιακούς χώρους, ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τον καφέ του στο πολύ μοντέρνο αρχιτεκτονικά καφέ, στη στεγασμένη εσωτερική αυλή του μουσείου, ένας πολυμορφικός χώρος, στον οποίο γίνονται ημερίδες και σεμινάρια για τους εκπαιδευτικούς εκθέσεις, εργαστήρια, μουσικές εκδηλώσεις, διαλέξεις.

Στον ίδιο χώρο λειτουργεί και το πωλητήριο που αποτελεί ένα σημαντικό τομέα δράσης του Μουσείου, καθώς ενισχύει οικονομικά τις εκπαιδευτικές δράσεις του, συμβάλλει στη μικροοικονομία του τόπου και προβάλλει τον πολιτισμό και την αισθητική της Θράκης.

Αγγέλα Γιαννακίδου: Η Ψυχή του Μουσείου

Γεννημένη στη Χαλκιδική και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, στα 18 της η Αγγέλα Γιαννακίδου μετακομίζει το 1967 με τον σύζυγό της στη Θράκη. Το 2002 τάραξε τα νερά της μικροαστικής πόλης και χάρισε απλόχερα στην Αλεξανδρούπολη το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης. Ένα πρότυπο μουσείο στο οποίο έδωσε τη ψυχή της, «επιστρέφοντας» έτσι στον τόπο που έζησε και εργάστηκε, μέρος της κληρονομιάς του.

Εκείνο που έχει στερηθεί τα τελευταία δέκα χρόνια είναι το ότι δεν έχει τον χρόνο να επισκεφτεί τα χωριά, τα οποία στην κυριολεξία είχε «οργώσει» αμέτρητες φορές στη Βουλγαρία (βόρεια Θράκη) και στην Τουρκία (ανατολική Θράκη) κάνοντας έρευνα και καταγραφή, πριν ακόμη τη λειτουργία του μουσείου. «Έχω στερηθεί αυτήν την επαφή, να βγω έξω στη γη. Τα χωριά μου τροφοδοτούν τη ψυχή μου. Λειτουργούν σαν “κολυμβήθρα του Σιλωάμ”. Παρόλο που, έχει χαλάσει σ’ ένα μεγάλο βαθμό το κομμάτι του αγροτικού κόσμου, υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο κομμάτι που έχει αυτή την υγιή σχέση με τη γη και που είναι πολύ σημαντικό. Ξεφύγαμε από τη γη και πώς να θρέψεις τη ψυχή σου με το τσιμέντο;»

Η ίδια είναι ένας σπάνιος άνθρωπος με αρχές, γνώσεις, όραμα, όνειρα και ευαισθησία. Χαίρεσαι να συνομιλείς μαζί της.  Κόντρα σε οποιαδήποτε αντιξοότητα και παρά τα όποια οικονομικά προβλήματα συνεχίζει με θετική διάθεση και χαμόγελο αλλά και με το ίδιο πάθος και μεράκι τον αγώνα της.

«Δεν κατάλαβα πως πέρασαν τα δέκα χρόνια» μας λέει και συμπληρώνει «πέρασαν σαν νερό, όπως έτσι και αλλιώς περνάει η ζωή, τόσο γρήγορα όχι όμως και εύκολα. Πέρασαν μέσα από τον στόχο του ότι πιστεύουμε σ’ αυτό που κάνουμε. Τα παιδιά που δουλεύουν εδώ, δουλεύουν μέσα σ’ ένα ομαδικό πνεύμα και πιστεύουν και τα ίδια στον στόχο. Το αναφέρω όχι μόνο για να τα ευχαριστήσω, αλλά γιατί δε μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς ένα μουσείο. Δεν είναι μια οποιαδήποτε επιχείρηση, δεν παράγεις μακαρόνια και βάζεις στη μηχανή κάποιον άλλον, δε γίνεται. Το ίδιο το Μουσείο έχει να κάνει με τα αποτυπώματα της ψυχής των ανθρώπων, άρα δε μπορείς να τα διαχειριστείς έτσι απλώς μηχανικά. Χρειάζεται το μάρκετινγκ για πολλά πράγματα αλλά εάν δεν έχεις πρώτα και μια άλλου είδους προσέγγιση και αγάπη γι’ αυτό το πράγμα δε μπορείς να ανταπεξέλθεις».

Πως προσδιορίζει η ίδια τον λαϊκό πολιτισμό; «Δεν είναι φολκλόρ, είναι τρόπος ζωής. Είναι η γνώση που έχει συλλέξει ο άνθρωπος στο διάβα της ζωής του. Είναι το σύνολο της συμπεριφοράς, ως προϊόν που προκύπτει από τη διαδικασία της παράδοσης των ανθρώπων στην πολιτική, θρησκευτική, οικονομική ιδεολογία. Δε λέω ότι πρέπει να επιστρέψουμε να μαγειρεύουμε με τις φουφούδες ή να ράβουμε και να φοράμε τις τσούκνες! Παράδοση δεν είναι μόνο αυτό. Παράδοση είναι η εργατικότητα, ο σεβασμός, το να μην προκαλείς τον άλλο για κάτι που έχεις, είναι το να προσφέρεις στον άλλον όταν έχεις, η αλληλεγγύη. Είναι οι αξίες – η μεγαλύτερη αξία του παραδοσιακού βίου είναι το κοινοτικό πνεύμα. Μην ξεχνάμε ότι όσα μεγάλα πράγματα αναπτύξαμε ως Έλληνες μέσα από την κοινότητα τα αναπτύξαμε. Αξίες τις οποίες απεμπολήσαμε μπρος σ’ αυτό που λεγόταν εκσυγχρονισμός και lifestyle».

Είναι μια εποχή που σύμφωνα με την κ. Γιαννακίδου, θα μας κάνει να επαναξιολογήσουμε  πολλά πράγματα. «Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι ένας επαναπροσδιορισμός. Το θετικό της κρίσης  είναι ότι θα επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τον τόπο μας και τη γη μας. Κάτι, που το λέγαμε από το 2002, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Μουσείο, που ακόμη τότε ο εκσυγχρονισμός έλαμπε και μπρος σ’ αυτό, ό, τι είχε να κάνει με το παραδοσιακό ακόμη και το 2002 ήταν ταυτισμένο με τη συντήρηση. Τότε το life style ήταν σε μεγάλη δόξα και δεν άντεχαν οι άνθρωποι να είναι και εκτός -ενός out- από ένα προτεινόμενο μοντέλο, που αυτό ήταν το άτομο και η επιτυχία του κι όλο αυτό το φαίνεσθαι. Ένα υποκατάστατο της ουσιαστικής ζωής, μια εικονική πραγματικότητα».

Όπως τονίζει η κ. Γιαννακίδου, είναι βαθιά η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου. «Νιώσαμε μ’ όλη αυτή την κατάσταση ανασφαλείς. Κάποια στιγμή, η παγκοσμιοποίηση έφτασε να ρίξει τα εσωτερικά σύνορα του αυτοπροσδιορισμού που διαμορφώνουν την καθημερινότητά του ανθρώπου, την ταυτότητά του, αυτού που λέμε «παράδοση». Εκεί δημιουργήθηκαν τα εθνικιστικά, εκεί ένιωσαν ανασφάλεια οι άνθρωποι. Όχι στο εάν παίρνω φτηνό το κινέζικο, αλλά στο εάν εσύ μου επιβάλλεις έναν τρόπο ζωής. Καταργήθηκαν τα γεωγραφικά μας σύνορα από την οικονομία κι ενώ αυτό θα διασφάλιζε μια ευτυχέστερη ζωή, έγινε το αντίθετο γιατί μ’ όλα αυτά άλλαξαν οι συνήθειες από τη ζωή μας. Οι συνήθειες που έχουμε και η καθημερινότητά μας έχει οργανωθεί με βάση το πως έχουμε μεγαλώσει, αυτό που λέγεται παράδοση. Αποκοπήκαμε τελείως».

Η ίδια παρά τις δυσκολίες δεν το βάζει κάτω, «δεν με πειράζει καθόλου το  εάν θα ζοριστούμε. Πρώτη θα το πω: ‘ότι ζορίζομαι’, γιατί όλα αυτά δε γίνονται εύκολα. Το μουσείο δεν ήταν ποτέ επιδοτούμενο. Αλλά δεν με πειράζει η δουλειά. Πρέπει να το δούμε μέσα από μια άλλη οπτική. Ναι, θα δουλέψουμε σαν τα σκυλιά και θα βγούμε στο ξέφωτο. Δεν υπάρχει περίπτωση. Η μόνη απάντηση είναι: δουλειά, δουλειά, δουλειά».

Διεθνές Συνέδριο για την Γεωπολιτική των Πολιτισμών

Το Μουσείο θα γιορτάσει τα δεκάχρονά του προσφέροντας στην πόλη της Αλεξανδρούπολης και στην περιοχή της Θράκης ένα σπουδαίο και μεγάλο συνέδριο.

Σε συνεργασία με το Περιοδικό «Ανατολή» (Εκδόσεις  CNRS -Γαλλικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών) συνδιοργανώνει ένα διήμερο διεθνές συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη στις 29 & 30 Οκτωβρίου 2012 με τίτλο: Γεωπολιτική των Πολιτισμών - «Η Σύγκρουση των πολιτισμών» του Samuel Huntington: είκοσι χρόνια μετά. Απολογισμοί και προεκτάσεις.

Η έκδοση των συμπερασμάτων του Συνεδρίου θα γίνει τον Σεπτέμβριο του 2013, στο τέταρτο τεύχος του γαλλόφωνου περιοδικού «Ανατολή» (“Anatoli ’’, CNRS Editions) και θα συμπέσει με την εικοστή επέτειο από τη δημοσίευση του άρθρου του Huntington στο περιοδικό «Foreign Affairs».

Το συνέδριο αυτό θα συγκεντρώσει επιστήμονες από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Γαλλία, την Αγγλία, την Ελλάδα, την Τουρκία και άλλες χώρες, είκοσι χρόνια μετά από την ομιλία του Samuel Huntington για την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», προκειμένου να διερευνηθεί ένα ζήτημα που απασχολεί το σύνολο σχεδόν της διανοούμενης ανθρωπότητας, αφού καθημερινά σχεδόν οι θρησκευτικές οξύνσεις παρουσιάζονται ως επικυρίαρχες.

Για την κ. Γιαννακίδου, η έλευση των επιστημόνων στη Θράκη μπορεί να αποτελέσει αφορμή ώστε «να τους δώσει βιωμένες εμπειρίες και διδάγματα από την περιοχή καθώς όλα αυτά που επεξεργάζονται θεωρητικά, ιδεολογίες και έννοιες, έχουν να κάνουν με τις κουλτούρες, τον πολιτισμό και τη ζωή μας, τα οποία πολλές φορές χρησιμοποιούνται και ως άλλοθι».

 «Τα σύνορα οριστικοποιήθηκαν κάποτε, αλλά οι μνήμες παρέμειναν ζωντανές»

Η ίδια συλλέγοντας μνήμες περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, έχει ακούσει ατέλειωτες ιστορίες ανθρώπων, που η ιστορία τους τοποθέτησε στη μια ή στην άλλη πλευρά των συνόρων.

«Η Θράκη παρόλο που τριχοτομήθηκε και τα κράτη κλείστηκαν στα σύνορα τους και ζητούσαν μια ιστορική επιλεκτική μνήμη, ξεκόβοντας την από τη βιωμένη εμπειρία που είχε ο άνθρωπος , μέσα δηλαδή από τα δίκτυα επικοινωνίας -τα κοινά παζάρια, το γεγονός ότι δεν υπήρχαν σύνορα και υπήρχαν ανταλλαγές προϊόντων και ιδεών- τώρα πια μετά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το ρίξιμο των συνόρων με το πέσιμο του ανατολικού μπλοκ, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν άλλη στροφή. Ο καθένας αναζητά τον γενέθλιο τόπο του από την Ανατολή στη Δύση και από τη Δύση στην Ανατολή. Ξαναρχίσαμε λοιπόν να βρίσκουμε μέσα από προσωπική αναζήτηση όλα αυτά τα δίκτυα επικοινωνίας που έχει η Θράκη. Αλλά και μέχρι σήμερα, ο καθημερινός βίος με τα κουρμπάνια και οι συμπεριφορές των ανθρώπων δείχνουν ότι οι νέοι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν έξω από τις κατασκευασμένες πολιτικές ιδεολογίες. Ο δρόμος του πολιτισμού είναι ο μόνος που μπορεί να μετατρέψει την απόσταση από τους γενέθλιους τόπους σε γέφυρες επικοινωνίας και όχι σε βάραθρα εχθρότητας. Σίγουρα όμως η θρησκεία και το δόγμα είναι κάτι που θα επιστρατευτεί για να κινητοποιήσει ομάδες και ανθρώπους για να επιτευχθούν οι όποιες σκοπιμότητες».

Μουσειακή αγωγή και εκπαίδευση

Ο κύριος άξονας των δράσεων του Μουσείου πέρα από την έρευνα, είναι η Μουσειακή αγωγή.  Από το 2002 για την εκπαιδευτική κοινότητα υλοποιούνται σεμινάρια με θέματα: όπως η διδακτική της ιστορίας, ιστορική μνήμη και εκπαίδευση.

Ειδικότερα, κάθε χρόνο, πολλές εκατοντάδες παιδιά υλοποιούν εκπαιδευτικά προγράμματα στο Μουσείο αλλά και σε μνημεία του Ν. Έβρου με στόχο να γνωρίσουν οι μαθητές την γεωγραφία την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία της Θράκης.

Παράλληλα, το ΕΜΘ, συνυπολογίζοντας την παράδοση και τη γνώση που εμπεριέχεται σε αυτήν στους προβληματισμούς της σύγχρονης κοινωνίας, μέσα από παράλληλες δραστηριότητες, εκπαιδευτικού κυρίως χαρακτήρα, υλοποιεί, σεμινάρια– εργαστήρια που ενέχουν κι έναν επαγγελματικό προσανατολισμό για νέους κι ενήλικες.

Μαγική χρονοκάψουλα από το Δημιουργικό Εργαστήρι του ΕΜΘ

Το "Δημιουργικό εργαστήριο του Σαββάτου" στο οποίο συμμετέχουν γύρω στα 70 παιδιά της Α/θμιας εκπαίδευσης, τη φετινή σχολική χρονιά έχει ως κεντρικό θέμα του τη δημιουργία μιας Χρονοκάψουλας.

Τα παιδιά μέσα από συνεντεύξεις, έρευνα, κυνήγι θησαυρών και κατασκευές θα συλλέξουν υλικό που θα μπορεί να μπει μέσα στη μαγική χρονοκάψουλα και να παραμείνει αναλλοίωτο στο χρόνο για να ανοιχτεί ξανά ύστερα από χρόνια. Από τα ίδια τα παιδιά όταν μεγαλώσουν ή από της μελλοντικές γενιές αφήνοντας έτσι το δικό τους σημάδι στην ιστορία.

«Συνήθως ασχολούμαστε με το παρελθόν,  έτσι φέτος στο δημιουργικό εργαστήρι αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το παρόν και με την έννοια του χρόνου στο μέλλον. Μιας και το ίδιο το μουσείο είναι μια χρονοκάψουλα, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να δούμε πως τα ίδια τα παιδιά βλέπουν τη ζωή τους στο ΄σήμερα΄» μας αναφέρει η Βαλεντίνα Σωκράτους, υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου, η οποία σχεδίασε και επιμελήθηκε το πρόγραμμα του εργαστηρίου.

Κατά τη διάρκεια του θα δημιουργηθούν δυο χρονοκάψουλες, η ατομική των παιδιών που θα αφορά τη δική τους καθημερινότητα και μια μεγάλη ομαδική όπου θα υπάρχουν οι απόψεις των παιδιών για τον κόσμο του 2012.  Στο πλαίσιο του θα υπάρξει και επικοινωνία με  τη NASA! Τα παιδιά θα ετοιμάσουν ένα γράμμα, το οποίο θα το στείλουν στην Αμερική, ζητώντας από τη NASA να συμπεριλάβει τη χρονοκάψουλα τους στην επόμενη αποστολή της στο διάστημα. 

«Είναι ωραίο να βλέπεις απόψεις για τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός 4χρονου παιδιού. Όταν ακούς από παιδιά τέτοιας ηλικίας ότι πρέπει να βάλουμε μέσα στη χρονοκάψουλα για το πως ζούνε οι άνθρωποι σήμερα, τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν ακόμη και χάρτες ώστε να δουν οι επόμενες γενιές πως είναι ο κόσμος σήμερα, σημαίνει ότι τα παιδιά ερμηνεύουν και αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα από όσα εμείς νομίζουμε» σημειώνει η κ. Σωκράτους.

Βιωματικό Εργαστήρι Ιστορίας της Τέχνης

Σε συνεργασία με την εικαστικό Χρυσή Μπεκιάρη, το Μουσείο φέτος υλοποιεί Βιωματικό Εργαστήρι Ιστορίας της Τέχνης για ενήλικες. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων του πρώτου κύκλου (Οκτώβριος 2012 - Ιανουάριος 2013) οι συμμετέχοντες θα μελετήσουν την Ιστορία της Τέχνης από την Προϊστορική έως και την Βυζαντινή εποχή. Στο δεύτερο κύκλο (Φεβρουάριος - Μάρτιος 2013) θα μελετήσουν την Ιστορία της Τέχνης από την Αναγέννηση έως τον 18ο αιώνα και στον τρίτο κύκλο (Απρίλιος - Μάιος 2013) θα μελετήσουν την Ιστορία της Τέχνης του 19ου και 20ου αιώνα.

Σκοπός του συγκεκριμένου προγράμματος είναι να επιτρέψει σε άτομα διαφορετικών ηλικιών να γνωρίσουν την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαφορετικές περιόδους και καλλιτέχνες, τις ειδικές τεχνικές τους, τα θέματα των έργων τους και τη γενικότερη επίδραση τους σε κάθε περίοδο της Ιστορίας της Τέχνης. Επίσης, καλλιεργεί ικανότητες σχεδίου, ζωγραφικής, γλυπτικής, χειροτεχνίας και χαρακτικής, και δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσουν την τέχνη και να γνωρίσουν τον υπέροχο κόσμο της.

Εργαστήρι εκμάθησης της τεχνικής της «δαντέλας με κοπανέλι»

Κάτι διαφορετικό που δημιουργήθηκε φέτος στο ΕΜΘ είναι το εργαστήριο για την εκμάθηση της τεχνικής της δαντέλας με κοπανέλι.  Στο εργαστήριο διδάσκει δωρεάν η κ. Κεραμάρη Μαρία, η οποία είναι παθιασμένη με αυτό το είδος της δαντέλας αλλά και με την μετάγγιση αυτής της γνώσης που κατέχει, δένει με τις κλωστές και τα κοπανέλια της το νήμα αυτής της παραδοσιακής τεχνικής, που κάποτε κατείχαν οι γυναίκες των αστικών κέντρων της Θράκης.

Στο εργαστήριο συμμετέχουν γυναίκες κάθε ηλικίας ενώ αξιοθαύμαστο είναι το ότι υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον και από νέες κοπέλες, οι οποίες αφιερώνουν δυο ώρες για να μάθουν μια αρκετά δύσκολη τεχνική και το κάνουν με μεράκι και υπομονή! «Μια ξεχασμένη τεχνική, μια ποίηση των χεριών που ξέχασαν οι γυναίκες» όπως επισημαίνει η κ. Γιαννακίδου.

Άλλωστε κατά την ίδια, «συμφέρει στις πολυεθνικές να ξεχάσεις να δημιουργείς με τα χέρια σου όπως συμφέρει να ενδιαφέρεσαι μόνο για το άτομό σου, γιατί όταν είσαι μόνος σου φοβάσαι πιο πολύ, καταναλώνεις και ελέγχεσαι περισσότερο. Όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια ομάδα όλα αυτά δε μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά. Εμένα με ενδιαφέρει η δημιουργία με το μυαλό και το χέρι. Είναι κάτι που το φτιάχνεις και το βλέπεις κατευθείαν και σου δίνει τη χαρά της δημιουργίας. Αυτή είναι και η αξία της ζωής. Επειδή αποκοπήκαμε απ’ αυτή τη σχέση και τα χέρια μας έγιναν μεταπρατικά, δεν έχουμε σχέση με το αντικείμενο που παράγεται και που προσφέρουμε στον άλλον, γι’ αυτό το πετάμε κι εύκολα».

Πληροφορίες για το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του: http://www.emthrace.org/

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Kulturosupa:

http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9261:ethonoligikomo&catid=115&Itemid=213