“Μια ιπτάμενη φυγή προς τ’ άστρα” με την πένα της Μαρίας Νικολάου

Παρουσίαση των βιβλίων της πολυβραβευμένης δημοσιογράφου

Τα δυο βιβλία της πολυβραβευμένης Κομοτηναίας δημοσιογράφου, Μαρίας Νικολάου, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει το αναγνωστικό κοινό της Θράκης στο πλαίσιο εκδήλωσης  που διοργάνωσε το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης. Στο ζεστό και φιλόξενο χώρο της καπναποθήκης «Π» στην Ξάνθη παρουσιάστηκε η ιστορική της έρευνα «Όψεις του δωσιλογισμού στη Θράκη» και η αφιερωμένη στη μνήμη του αδελφού της νουβέλα με τίτλο «Ο κύριος Γιάννης».

Για τα δύο της βιβλία μίλησαν η φιλόλογος και πρόεδρος του δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής, Σοφία Μενεσελίδου, ο φιλόλογος-ποιητής Γιάννης Στρούμπας και ο καθηγητής του Δ.Π.Θ. Θωμάς Βουγιουκλής.

Όταν η δημοσιογραφία συναντά την Ιστορία και τη Λογοτεχνία

Τα βιβλία της διαθέτουν νηφάλια ματιά, σφαιρικότητα, τεκμηρίωση βάσει μαρτυριών και ντοκουμέντων καθώς και φιλολογική ευαισθησία ενώ καταδεικνύουν και πτυχές όπως η συνέπεια, η σταθερότητα και κυρίως η εγκυρότητα που την διακρίνει στη δημοσιογραφική δουλειά της.

Η Μαρία Νικολάου αρθρώνει στοιχειοθετημένο, αξιόπιστο δημοσιογραφικό λόγο. Μια έμπειρη δημοσιογράφος που ορθώνει τους προβληματισμούς της, με τη ζηλευτή χάρη ενός δοκιμασμένου συγγραφέα. Στα δυο βιβλία της δεν διασταυρώνει απλά τις πληροφορίες για να ελέγξει την εγκυρότητα τους. Διασταυρώνει, με τη ματιά της συγγραφέως, τις μοίρες των χαρακτήρων της, για να μας ξεναγήσει στην εντελώς ανθρώπινη πλευρά της μεγάλης Ιστορίας. Άλλωστε τα ρεπορτάζ της, για όσους παρακολουθούν τη δημοσιογραφική της πορεία, αποτελούν σπουδή στον άνθρωπο. Με τη πένα της φωτίζει τα πάθη των πολλών και απλών άρα ανθρώπων και τις τάσεις τους, αυτές που διαμορφώνουν την εποχή και ανοίγουν το παρόν στην ιστορία.

Η ίδια συνεχίζει να αναμετράται καθημερινά με τα μέτρα του ήθους, της μάχιμης γενναιότητας , της δημοσιογραφικής και συγγραφικής δεινότητας.

Ρώτησαν κάποτε την Ελένη Βλάχου :"Ποια είναι τα ατομικά γνωρίσματα που συνθέτουν τον καλό δημοσιογράφο;" και εκείνη απάντησε :"Το ήθος, βέβαια, η ευφυΐα, η μόρφωση, οι καλοί τρόποι, η γενναιότης. Ξέχασα την εντιμότητα, την απαραίτητη αρχή που χωρίς αυτήν χάνεται η προσωπικότητα. Θα υπάρχουν και άλλα απαραίτητα, λεπτομέρειες, ίσως, όπως το χιούμορ, η καλή μνήμη, το κέφι η φιλοξενία.»

Μ’ αυτές  τις σημειολογικές επισημάνσεις της αείμνηστης Ελένης Βλάχου που σκιαγραφούν αδρά και με επάρκεια τα χαρακτηριστικά, που πρέπει να έχει όποιος ασκεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα, ξεκίνησε την ομιλία της η Σοφία Μενεσελίδου, φιλόλογος - πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κομοτηνής.

Αυτά ακριβώς, όπως σημείωσε η ίδια «είναι και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της Μαρίας Νικολάου που χρόνια τώρα αναζητεί πίσω από την καταγραφή της επικαιρότητας και της ειδησεογραφίας την πεμπτουσία των αξιών και τις διαδρομές των ιδεών».

Η κ. Μενεσελίδου παρουσιάζοντας την προσωπικότητα της Μαρίας Νικολάου κυρίως μέσα από τη δημοσιογραφική της πτυχή, ανέφερε πως «στέκεται με αξιοσύνη στις επάλξεις των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και υπηρετεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα τις αρχές της έντιμης, αμερόληπτης και αδέσμευτης δημοσιογραφίας. Αυτής που εμφυσά πνοή ζωής στον έντυπο λόγο και στους ραδιοφωνικούς ήχους και προσφέρει παρηγορητική συντροφιά στις αγωνίες και στους προβληματισμούς μας. Αυτής που παρέχει “κατάλυμα” τρυφερότητας, έγνοιας και στοργής σε όλους τους ανήμπορους και κατατρεγμένους αυτού του τόπου. Αυτής που παλεύει εναγώνια να σπρώξει τους ορίζοντες των σκέψεων και γνώσεών μας λίγο πιο κει, λίγο πιο μπροστά. Αυτής που αντιστέκεται με πείσμονα τρόπο στην κατευθυνόμενη πληροφόρηση και στις θορυβώδεις ιαχές των εξουσιών».

«Ο κύριος Γιάννης»

Το πρώτο βιβλίο πρόκειται για μια νουβέλα με πρωταγωνιστή έναν νεαρό δάσκαλο, τον κύριο Γιάννη,  ο οποίος καλείται να διδάξει σε ένα ορεινό χωριό της Θράκης, το οποίο κατοικείται από μουσουλμάνους Έλληνες. Η Μελέκ, ο παππούς της, η γιαγιά της και τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού ανοίγουν την αγκαλιά τους και με την σειρά του εκείνος ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο για τους αγαπημένους του μαθητές και όχι μόνο. «Μπορεί κανείς να ζήσει σε ένα κόσμο χωρίς ιστορίες;» αναρωτιέται η μικρή Μελέκ και παραδέχεται ότι ακριβώς αυτό ήταν για εκείνη ο κύριος Γιάννης. «Κάθε μέρα εκείνος, οι λέξεις του, τα μαθήματα του έρχονταν όσο πιο κοντά γίνεται στη θέση της καρδιάς μας, όσο πιο μακριά γίνεται από τα μικρά και τα μεγάλα λάθη του παρελθόντος που κρατούσαν παιδιά σαν κι εμένα μακριά από την γνώση».  Στο πεζογράφημα της Μαρίας Νικολάου ο δάσκαλος προσπαθεί να κερδίσει τους μαθητές μέσα από ένα πρωτότυπο τρόπο διδασκαλίας. Το μήνυμα που περνάει το βιβλίο είναι ότι η παιδεία και η γνώση μπορούν να ρίξουν τους τοίχους, να αμβλύνουν τις διαφορές και να στήσουν γέφυρες επικοινωνίας.

Ο Γιάννης Στρούμπας, φιλόλογος – ποιητής έκανε μια αναλυτική και μεστή, διανθισμένη με ανάγνωση αποσπασμάτων από το βιβλίο, ανάλυση για τα θέματα που πραγματεύεται στο πόνημά της η Μαρία Νικολάου επισημαίνοντας πως «όλα όσα θίγει προκαλούν τη σκέψη του αναγνώστη να ενεργοποιηθεί».

Χωρίς ηλεκτρικό και δίκτυο ύδρευσης, με την άσφαλτο να σταματά στο προηγούμενο χωριό, με μαθητές που δεν έχουν απομακρυνθεί ποτέ από το χωριό τους, που δεν έχουν γνωρίσει καν τη θάλασσα ούτε άλλα βασικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού, υπό αντίξοες συνθήκες, ο δάσκαλος, στο πεζογράφημα «Ο κύριος Γιάννης» της Μαρίας Νικολάου, επιχειρεί σύμφωνα με τον κ. Στρούμπα «να διαπλατύνει τους ορίζοντες της τοπικής κοινωνίας, διευρύνοντας ταυτόχρονα και τους δικούς του, σε μια διαδικασία αμφίδρομου δοσίματος».

Μπορεί λοιπόν το χωριό της Μελέκ να 'ναι αποκομμένο από τον «πολιτισμό», προσφέρει ωστόσο σαν αντιστάθμισμα τον δικό του πολιτισμό, την αυθεντικότητα, την αγνότητα, τα αρώματα και τις γεύσεις του.  Κατά τον κ. Στρούμπα «ο αποκομμένος τόπος συναντά τον πολιτισμό χάρη στον κύριο Γιάννη. Ο δάσκαλος μεριμνά για την οργάνωση σχολικής βιβλιοθήκης, φέρνει τους μαθητές του σε γνωριμία με τον ηλεκτρονικό του υπολογιστή και, μέσω αυτού και για όσο χρόνο το επιτρέπει η μπαταρία του, με τον κινηματογράφο, τα κινούμενα σχέδια, τα κλασικά έργα της παιδικής λογοτεχνίας».

Ο ίδιος τόπος ωστόσο συναντά δυστυχώς και τις ρυπογόνες συνήθειες του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η προστασία της φύσης προτείνεται στην ανάληψη πρωτοβουλίας για τον καθαρισμό από τους μαθητές της κοίτης του τοπικού ποταμού. «Το αφήγημα της Νικολάου αποκτά διαστάσεις οικολογικού παραμυθιού χάρη στην ευαισθησία που καλλιεργεί απέναντι στις ανθρώπινες καταχρήσεις, όπως στην περίπτωση της ρίγανης που συλλέγεται απρόσεκτα με ξερίζωμα, με αποτέλεσμα τη σταδιακή της εξαφάνιση. Η εκ νέου ρύπανση του ποταμού από τους ενήλικες συνιστά πηγή προβληματισμού, ενώ παράλληλα αποτρέπει τις ωραιοποιήσεις που απέχουν από την πραγματικότητα» σημείωσε στην εξαιρετική φιλολογική ανάλυση του ο κ. Στρούμπας για να συνεχίσει λέγοντας πως «η Νικολάου δεν επιδιώκει σε καμία περίπτωση να εξωραΐσει καταστάσεις. Με επίγνωση των δύσκολων συνθηκών και των χρόνιων προβλημάτων θίγει τα κακώς κείμενα, αγγίζοντας ακόμη και τις πολιτικές τους ρίζες. Η χρόνια απομόνωση του τόπου από την ελληνική πολιτεία με τη μπάρα στον επαρχιακό δρόμο θίγεται από τον παππού της Μελέκ και γίνεται κατανοητή από τον δάσκαλο. Ωστόσο, ζητούμενο για τη Νικολάου δεν είναι η ωμή καταγγελία. Αντικρίζοντας τις υποθέσεις μέσα από τα μάτια ενός εξάχρονου κοριτσιού, προτείνει την όποια αμφισβήτηση των δύσκαμπτων, πεπαλαιωμένων απόψεων με κομψότητα. Η σκληρή πραγματικότητα λοιπόν δεν αγνοείται από τη Νικολάου, ούτε όμως υπερτονίζεται, καθώς η τρυφερότητα της Μελέκ είναι αντίστοιχη της συγγραφικής θέασης. Η Νικολάου συνθέτει το πεζογράφημά της με εμφανή στόχο να χτίσει γέφυρες ανάμεσα στους αποκομμένους μεταξύ τους κόσμους του δυτικοθρακιώτικου τοπίου, κι όχι να τις γκρεμίσει αναδεικνύοντας ανυπέρβλητες διαφορές. Η επιχειρούμενη επανάσταση της γνώσης, επανατοποθετώντας τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, είναι βελούδινη, όχι συγκρουσιακή, ταιριάζοντας με την τρυφερότητα της μικρής ηρωίδας. Έτσι αποκτά και προοπτικές μακροπρόθεσμης αποτελεσματικότητας, εφόσον, στηριζόμενη στην πειθώ κι όχι στη μετωπική απόρριψη, χαρίζει ελπίδες για ένα δικαιότερο αύριο».

"Όψεις του δωσιλογισμού στη Θράκη"

Στο δεύτερο  βιβλίο της, «Όψεις του δωσιλογισμού στη Θράκη», η Μαρία Νικολάου- χρησιμοποιώντας τόσο προφορικές όσο και γραπτές πηγές, με μαρτυρίες (συνεντεύξεις, καταγραφές, εφημερίδες και δημοσιεύματα εκείνης της εποχής) και αναφορές σε δικαστικές αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου Κομοτηνής- ρίχνει φως σε μια από τις πλέον σκοτεινές περιόδους της τοπικής ιστορίας.

Το βιβλίο της αποτελεί έναν «άθλο» όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήρισε και ο κ. Θανάσης Μουσούπολος, φιλόλογος-συγγραφέας καθώς κατάφερε να «σπάσει» ένα θέμα ταμπού στον χώρο της Θράκης. Ένα βιβλίο θησαυρός ιστορικών πληροφοριών και μαρτυριών για τη Θράκη. Οι μνήμες της Κατοχής, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, αν και διατηρούνται ζωντανές σε αρκετούς Έλληνες, παύουν προοδευτικά να αποτελούν σημείο τριβής ή πεδίο πολιτικής επιρροής. Σε μια προσπάθεια προσέγγισης αυτής της περιόδου η Μαρία Νικολάου διαπιστώνει ότι το φαινόμενο του δωσιλογισμού εξακολουθεί στον τόπο μας να παραμένει στο περιθώριο της ιστορικής γραφίδας, αποτελεί πρόκληση και δύναται να διεγείρει συναισθηματικές φορτίσεις και αναμνησιακές διεγέρσεις.

Όπως στην υπόλοιπη χώρα, έτσι και στη Θράκη, το θέμα του δωσιλογισμού υπήρξε «ευαίσθητο», αφού πολλοί συνεργάτες του κατακτητή ουδέποτε λογοδότησαν για τις πράξεις τους. Αντίθετα, ενσωματώθηκαν στον «εθνικό κορμό», καθώς πολύ νωρίς ο πολιτικός κόσμος εγκατέλειψε τις όποιες προθέσεις του για παραδειγματική τιμωρία τους. Η επίσημη, θεσμοποιημένη και καταγεγραμμένη μνήμη, στο ζήτημα του δωσιλογισμού είχε επιλέξει την αποσιώπηση, είχε παραγκωνίσει το θέμα προς όφελος πιο «λαμπρών» σελίδων της ιστορίας τα οποία διήγειραν συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και συνάμα πατριωτισμού. Η αρνητική χροιά του φαινομένου του δωσιλογισμού σε συνδυασμό με την έντονη συναισθηματική διέγερση που προκαλούσε, λειτούργησε καταλυτικά στην αποσιώπησή του από τον τοπικό Τύπο.

Αναφερόμενος στο βιβλίο ο μαθηματικός, καθηγητής στο Δ.Π.Θ., Θωμάς Βουγιουκλής, σημείωσε: «Οι περισσότεροι δε γνωρίζουν την περίοδο εκείνη, του δωσιλογισμού, υπάρχει αλλά είναι εν υπνώσει. Η αποτύπωση του φαινομένου είναι δύσκολη διαδικασία, αν όχι αδύνατη. Γι’ αυτό η Μαρία Νικολάου σωστά αναφέρει ότι κάνει απόπειρα ερμηνείας της κατάστασης, κάτι που δείχνει σεβασμό σ’ αυτό που κάνει και σ’ αυτό που θέλει να πει. Είναι ένα δύσκολο θέμα στο οποίο δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μια γνώμη, ωστόσο –γνωρίζοντας από παλιά την Μαρία Νικολάου- μπορώ να πω ότι οι συνεντεύξεις που παίρνει έχουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Δεν έχει τον ερωτώμενο απέναντι αλλά δίπλα, τον σκουντάει με τον αγκώνα ενθαρρύνοντας τον να πει αυτά που ξέρει και μπορεί να βγάλει πράγματα που ούτε καν φανταζόταν κανείς».

Ο κ. Βουγιουκλής τόνισε πως η αξία των συνεντεύξεων είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του βιβλίου. «Των συνεντεύξεων όπως τις κατέγραψε και τις αποκάλυψε η Μαρία Νικολάου. Τα συμπεράσματα και η ερευνητική πτυχή του πονήματος απογειώνονται, έχουν τεράστια αξία όταν στηρίζονται κυρίως σ’ αυτές τις συνεντεύξεις, οι οποίες για οποιονδήποτε μελετητή της περιοχής θα αποτελέσουν ένα πολύ καλό εργαλείο».

Ο ίδιος, παρομοίωσε τη Μαρία Νικολάου μ’  έναν αρχαιολόγο που «με μια σκαπάνη “σκαλίζει” αυτόν που ρωτά και αναδεικνύει πράγματα που πιθανόν δεν είχε σκοπό να τα πει, που νόμιζε ότι δεν τα ήξερε και που δεν τα θεωρούσε σημαντικά. Πράγματα όμως που βίωσε. Το βιβλίο περιέχει μια ανάλυση και μια πρώτη άποψη, το παράπονο της μη απόδοσης δικαιοσύνης. Ένα βιβλίο δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, πρόκειται όμως για ένα πολύ μεγάλο βήμα. Η έρευνα της αφήνει «παράθυρα» για επιμέρους αναγνώσεις».

Μαρία Νικολάου:

«Η παιδεία και η γνώση μπορούν να αλλάξουν πάρα πολλά και να αποτελέσουν μια ιπτάμενη φυγή προς τα άστρα»

«Το να είσαι δημοσιογράφος σημαίνει πάνω απ' όλα να τιμάς τον άλλον, να σέβεσαι την ιδιωτικότητά του, την προσωπικότητα ή τις αξίες που εκείνος αναγνωρίζει». Αυτό προσπάθησε να κάνει και στις δύο εκδόσεις της, όπως σημείωσε η Μαρία Νικολάου. Μιλώντας για τα βιβλία της τόνισε ιδιαίτερα το νόημα των εννοιών της παιδείας, της ιστορίας και της πατρίδας ενώ υπογράμμισε πως «σήμερα ειδικά κάθε άνθρωπος, ξεχωριστά, οφείλει να ενεργεί σαν να αποτελεί θετικό κανόνα συμπεριφοράς για τους άλλους. Κι αυτό αρκετοί, το έχουμε λησμονήσει».

«Αν πράγματι θέλουμε να αποφύγουμε τη φρίκη της ιστορίας, πρέπει διαρκώς να θυμίζουμε την Ιστορία. Δεν τη ρίχνουμε στη λήθη, αλλά ανακαλούμε διαρκώς στη μνήμη το ιστορικό παρελθόν, είτε για να επαναλάβουμε το μεγαλείο του, είτε για να αποφύγουμε τον όλεθρό του. Άρα, θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η παιδεία και η πολύπαθη Ιστορία».

Σύμφωνα με την Μαρία Νικολάου, λέγοντας παιδεία «εννοούμε αυτό που κάνει ο “Κύριος Γιάννης”, χαρίζει στους μαθητές του «μια ιπτάμενη φυγή προς τ΄ άστρα», όπως έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις.  Κι όμως  αυτή την παιδεία, τις περισσότερες φορές  την αποσιωπούν και δεν την δίνουν δωρεάν ή δημιουργούν προσκόμματα στην υλοποίησή της. Γιατί δεν συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα, τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τ' αποδυναμώνει. Αυτή την παιδεία έχουμε ανάγκη. Φτάσανε οι νέοι σήμερα να αγνοούν τους ήρωες, να μην γνωρίζουν τους ποιητές, ούτε  το κάθε τι που πάει να μετρήσει την καταγωγή απ’ τη ρίζα, απ’ την πηγή της. Κι, όμως, κοιτώντας τους μαθητές του κ. Γιάννη νομίζω ότι θα τους  ταίριαζε να ‘ναι  «παιδιά καπεταναίων  απ’ τα Ψαρά/ Κι όχι των Προεστών εγγόνια». Με μια τέτοια παιδεία, οι μουσουλμάνοι  μαθητές της Θράκης, όπως η  Μελέκ και η παρέα της, μπορούν να αντιμετωπίσουν το βάρος της Ιστορίας, την εμπεδωμένη δυσπιστία, τα εμπόδια που δημιουργούν οι τοπικές πολιτικές αντιπαραθέσεις, και κυρίως η αναπόφευκτη διαπλοκή της μουσουλμανικής μειονότητας  με το ευρύτερο πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων».

Κατά την ίδια η πατρίδα μας είναι «ό,τι τη φτιάχνουμε, ο καθένας στο μικρό ή το μεγάλο πόστο του και όλοι μαζί, ομονοώντας ή και αντιδικώντας. Δυστυχώς στην ιστορία μας είναι πολλά τα παραδείγματα της αντιδικίας. “ Έθιμο” από τα γνησιότερα ελληνικά  είναι ο «Εμφύλιος». Αν η αναπαράσταση της πατρίδας που έχουμε μέσα μας, περιέχει περισσότερα στοιχεία μύθου, παρά τεκμηριωμένης ιστορίας , τότε το πιο πιθανό είναι ότι θα σπάσουμε κάποια στιγμή τα μούτρα μας πάνω στον τοίχο της πραγματικότητας. Καλός ο μύθος αλλά δε βγάζει πάντα σε σίγουρα μονοπάτια».

Το φαινόμενο του δωσιλογισμού υπήρξε ένα θέμα ταμπού κι αυτό όπως ομολόγησε την “κέντρισε” καθώς την ενδιέφερε να δει πώς οι απλοί άνθρωποι έδρασαν μέσα στη δίνη των γεγονότων. «Στη Θράκη θέλαμε να εξακολουθούμε να ζούμε για χρόνια στο μύθος μας.  Η επίσημη μνήμη που καλλιεργήθηκε  μετά τον πόλεμο  έδωσε έμφαση στην περιορισμένη απήχηση των λίγων προδοτών που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές και στην ηθική και πρακτική  αξία της αντίστασης που επέδειξε ο λαός».

Βιογραφικά στοιχεία

Η Μαρία Νικολάου γεννήθηκε στις Σέρρες. Αποφοίτησε από τον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Τμήματος του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού του Ανοιχτού Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακό στη Νομική Σχολή Κομοτηνής και έχει δίπλωμα δημοσιογραφίας από το Δημόσιο ΙΕΚ Κομοτηνής. Ξεκίνησε την δημοσιογραφική της καριέρα το 1996 αρθρογραφώντας στην εβδομαδιαία εφημερίδα: «Θρακική Αγορά» και ταυτοχρόνως έχοντας την επιμέλεια και παρουσίαση καθημερινής δημοσιογραφικής εκπομπής στο ιδιωτικό ραδιόφωνο «Δίαυλος Ροδόπη». Το 1997 ξεκίνησε η συνεργασία της με την ΕΡΑ Κομοτηνής , όπου και εργάζεται μέχρι σήμερα, έχοντας την παραγωγή, επιμέλεια και παρουσίαση δημοσιογραφικής πρωινής εκπομπής. Είναι μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Μ.Θ.

Διακρίσεις:

•2005: 1ο Βραβείο του ΑΠΕ για τον ηλεκτρονικό τύπο για σειρά εκπομπών με τίτλο «Εμείς οι άλλοι» στο ραδιοφωνικό σταθμό ΕΡΑ Κομοτηνής, οι οποίες σχετίζονταν με οικονομικούς μετανάστες και ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού (ROM κ.λπ).

•2007: Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης- Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας, 1ο Βραβείο Καλύτερου Ρεπορτάζ στον Περιφερειακό Τύπο.

•2009: Δέκα ιστορίες, ανάμεσα σε 155 που υποβλήθηκαν, διακρίθηκαν στον διαγωνισμό διηγήματος του Βρετανικού Συμβουλίου που διοργανώθηκε σε συνεργασία με την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και τις εκδόσεις «Ιανός»- με τίτλο «Φανταστείτε το μέλλον σας σε μια πόλη που αλλάζει». Ανάμεσά τους και το διήγημά της «Το μπλουζ της Κομοτηνής».

•2009: Η Ελληνική κριτική επιτροπή για το δημοσιογραφικό βραβείο 2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιλέγει ραδιοφωνικό ρεπορτάζ της (ΕΡΑ Κομοτηνής) για το Βραβείο Δημοσιογραφίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

•2009: Της απονέμεται το ελληνογερμανικό δημοσιογραφικό βραβείο «Ελένη Βλάχου». Το βραβείο απονέμεται για πρώτη φορά σε γυναίκα δημοσιογράφο και επίσης για πρώτη φορά σε δημοσιογράφο του τύπου της περιφέρειας.

•2010: Η Ελληνική κριτική επιτροπή για το δημοσιογραφικό βραβείο 2010 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επιλέγει ρεπορτάζ της στον περιοδικό τύπο (ΒΟΡΕΑΣ) με θέμα την συμπλήρωση των 20 χρόνων από την πτώση του Τείχους.

•2011: Η Ελληνική κριτική επιτροπή για το δημοσιογραφικό βραβείο 2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πρότεινε για τον τομέα του ραδιοφώνου το ρεπορτάζ της με τίτλο «Στις γειτονιές των Ρομά».

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Kulturosupa:

http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9478:antapokrimpampis&catid=115&Itemid=213