Χριστούγεννα: Ανάγκη για ανάταση

Βαραίνουν τέτοιες μέρες οι αναμνήσεις. Αθώα, σκανταλιάρικα σαν παιδιά που δεν μεγάλωσαν ή δε θέλουν να μεγαλώσουν, για να μας πουν τις πιο σκληρές αλήθειες –και πικρές- κάνοντάς μας να χαμογελάσουμε, μας αλαφραίνουν…

Ο γρίφος του χρόνου παραμένει άλυτος. Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα τι είναι χρόνος. Το 2012 θα αρχίσει να απομακρύνεται σιγά-σιγά, ώσπου να καταλήξει μια μικρή τελεία στο βάθος του χρονικού ορίζοντα.

Πανικόβλητες τρέχουν οι βδομάδες, σε προσπερνούν οι μήνες. Τρέχει σαν διαολεμένος ο χρόνος, μπροστά οι επίπλαστες ανάγκες που δημιουργήσαμε και πίσω εμείς.

Ενώ τα αστέρια γυρίζουν και ξαναγυρίζουν στη θέση τους, ενώ οι εποχές και τα φεγγάρια πραγματοποιούν συνεχώς κύκλους αδιατάρακτους, η ζωή μας εξελίσσεται γραμμικά, έχει τέλος και αρχή.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Τέτοιες μέρες ο χρόνος τρέχει αντίστροφα. Στη μνήμη.

Εκεί όπου σκαλίζοντας το μπαούλο της, ανακαλύπτεις ακόμη θησαυρούς. Σαν εκείνους των παιδικών χρόνων, όπου η ατμόσφαιρα των γιορτών ήταν η θαλπωρή της ξυλόσομπας, η μυρωδιά της κανέλας και η γλύκα του μελιού. Ακόμη και τώρα οι μυρωδιές, οι γεύσεις και τα χρώματα είναι τόσα ζωντανά! Ή μήπως ξέφτισαν; Να’ ταν έτσι όλα τα παιδικά όνειρα. Για όλα τα παιδιά του κόσμου.

Δύσκολες «γιορτές» οι φετινές. Το καράβι που λέγεται «Ελλάδα» έχει μπατάρει.  Με την ανεργία να ανεβαίνει σταθερά, τον δημόσιο τομέα να βουλιάζει συνεχώς στη διαφθορά και τα χρέη. Με τους μισθούς να μειώνονται, να συνεχίζουν να πλήττονται οι μικρομεσαίοι και ο ιδιωτικός τομέας. Με χιλιάδες επιχειρήσεις να έχουν κατεβάσει ρολά γονατισμένες.  Συντάξεις πείνας, χρέη, φόροι βουνό και τη νεολαία στην ουρά για «διαβατήριο». Τα φορολογικά νομοσχέδια αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο, σαν ανεμοδείκτες. Με τους περισσότερους οικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες να επιδεινώνονται. Το ελληνικό κράτος συνεχίζει να επιβιώνει με δανεικά. Μέχρι πότε; Ανασφάλεια, κατήφεια και απαισιοδοξία κυριαρχεί παντού. Δεν αξίζουμε τέτοια καθημερινότητα.

Είναι όλα γνωστά. Έχουν ειπωθεί δεκαετίες πριν. Στο ίδιο έργο θεατές. Εδώ οδηγεί ο κυνισμός της μεταμοντέρνας Ελλάδας. Μια ελεεινή γενιά, με πολιτικούς μαριονέτες,  που δίχως πίστη και δίχως ιδεολογία, έκανε την εικόνα ισχυρότερη από το περιεχόμενο και το χρήμα ισχυρότερο από τις ανθρώπινες ιδιότητες.

Μέσα σ’ όλα αυτά, για άλλη μια χρονιά –εν μέσω κρίσης- τα Χριστούγεννα έρχονται για να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει αγάπη και ελπίδα. Ίσως να είναι πιο αναγκαία από ποτέ αυτή τη χρονιά, ακόμα και ας γνωρίζουμε ενδόμυχα ότι είναι ακόμη μια αγοραία γιορτή με όλο αυτό το όργιο  της κατανάλωσης.  Δεν χρειάζονται μεγάλες προσδοκίες, ούτε όμως και γκρίνια αντι-εορταστική. Το πρώτο μπορεί να δημιουργήσει απογοήτευση, το δεύτερο μπορεί να αποκλείσει οτιδήποτε καλό μπορεί να προκύψει…

Οι γιορτές είναι μια αφορμή για συνεύρεση. Να νιώσουμε τη ζεστασιά της συντροφικότητας, της συνύπαρξης, της αμοιβαιότητας. Μια καλή ευκαιρία να ξεχαστούμε. Τα Χριστούγεννα είναι και μια πρόταση ειρήνης, έστω και εκεχειρίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι την επομένη όλα θα είναι όπως τα αφήσαμε.  Στην αρχαιότητα την ημέρα των Χριστουγέννων ήταν η γιορτή του ήλιου. Επειδή ο ήλιος μέσα στο καταχείμωνο είναι η ελπίδα. Είναι η αχτίδα στο σκοτάδι. Η θέρμη στην παγωνιά.

Τις μέρες αυτές ο καθένας πασχίζει γι’ αυτό που άθελα του προσδοκά: να καταδυθεί στην παιδικότητα του. Στο κάτω-κάτω το μέλλον κουβαλάει τόση αβεβαιότητα, που μόνον ο παιδικός νους μπορεί να αντέξει… γιατί το παιδί βρίσκει πάντα έναν τρόπο να ονειρευτεί.

Νιώθω πως θα ξαναβρώ κι εγώ το πνεύμα των Χριστουγέννων- ή κάτι απ’ αυτό έστω, στα μυρωδάτα μελομακάρονα της μαμάς, σε μια όμορφη χειμωνιάτικη βόλτα παρέα με τους δικούς μου ανθρώπους, σε σπίτια φίλων κοιτάζοντας τις φλόγες να χορεύουν στη ξυλόσομπα, πίνοντας κρασί και λικέρ, θα το ξαναβρώ σε μια απέραντη-ζεστή αγκαλιά που καιρό τώρα περιμένει να με κλείσει μέσα της.

Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 1.13 το μεσημέρι. Το τέλος του κόσμου, όπως το είχαν προβλέψει οι Μάγιας, δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Άλλωστε εάν δεν υπήρχε το 2012, θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί. Ο θηριώδης κόκκινος πλανήτης, ο Νιμπίρου κατά τους Σουμέριους αλλάζει τελικά κατεύθυνση και δεν πλησιάζει τη Γη. Γίνεται καπνός όπως και η φωτιά που διώχνει τους Καλικάντζαρους μακριά στην επαρχία της Λήθης.

Τρίτη, 1 Ιανουαρίου 2013, ώρα 0.01 μετά τα μεσάνυχτα. Απολογισμοί, προσδοκίες, επιθυμίες, ευχές και ευχολόγια κυριαρχούν παντού. Δεν είναι τελικά όλα «μαύρα και άραχνα» σε περιόδους κρίσης.  Ξαφνικά ενεργοποιούνται ξεχασμένα αντανακλαστικά, αξίες ζωής αποκαθίστανται και η ουσία των πραγμάτων γίνεται πιο ευδιάκριτη. Το «εγώ» γίνεται «εμείς». Κύμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, συμπόνιας και αγάπης απλώνεται σ’ όλη την οικουμένη.

Η νέα μέρα του χρόνου φαντάζει διαφορετική από τις υπόλοιπες. Δε θα είναι κανείς θλιμμένος ή δήθεν μελαγχολικός, δε θα αποφεύγει κανείς το βλέμμα του άλλου, ούτε και θα χαμογελάει «πλαστικά». Τα φιλιά θα ακουμπούν στα μάγουλα, οι ευχές θα λέγονται με βλέμματα που συναντιούνται (δε θα είναι sms σταλμένα μαζικά), τα τραγούδια θα έχουν στίχους που κάτι λένε. Θα είναι γιορτή κανονική.

Όλα τελικά είναι στο χέρι του καθενός μας. Απλώς το χέρι μας καλό είναι να το απλώνουμε μόνο στα αληθινά πράγματα. Σε τίποτε ψεύτικο… Με καθαρή σκέψη και αυθεντικά συναισθήματα.

Κάθε έτος έχει 31.536.000 δευτερόλεπτα, κάθε ημέρα 86.000 και κάθε ώρα 3600. Να δώσουμε την υπόσχεση στον εαυτό μας ότι δε θα αφήσουμε το χρόνο να μας παρασύρει στην τρελή του κούρσα.

Να ζήσουμε την κάθε στιγμή. Ανεπανάληπτα.

Να ζούμε το παρόν σε αργή κίνηση και να ρουφήξουμε ό,τι μας ξέφυγε από τη ζωή.

Η αιωνιότητα είναι το σήμερα. Το μέλλον είναι τώρα!

«Την κάθε μέρα της ζωής που σου δόθηκε να ζεις». 

Καλπάνης Μπάμπης