..Και εκεί που το στερητικό μας χτυπούσε την πόρτα, επανήλθαν οι ειδήσεις από την Αμφίπολη πως : "Βγάζουν άμμο ακόμα και με κουταλάκια του γλυκού"!
Διαβάζοντας την είδηση, θυμήθηκα την κυρία Γιολάντα. Την συνάντησα στο τρένο. Ανεβήκαμε μαζί από την Αθήνα. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου και δε σταμάτησε λεπτό να μουρμουρίζει, να γκρινιάζει και να κάνει παρατηρήσεις στους τριγύρω συνεπιβάτες.
Είχε στο πρόσωπο της τυλιγμένο ένα μαντήλι για να την προφυλάσσει όπως είπε από τα μικρόβια! «Όταν με το καλό φτάσουμε στα σπίτια μας πρέπει να πλένουμε τα ρούχα στον κλίβανο για να τα απολυμάνουμε και να τριφτούμε με μπενταντίν»!
Η ίδια προσπαθούσε να μην αγγίζει τίποτα, είχε στην τσάντα της κάθε λογής φάρμακο και φυσικά αντισηπτικό υγρό που κάθε που σηκωνόταν και επέστρεφε στη θέση της, έβγαζε με ευλάβεια είτε το υγρό είτε μαντηλάκια και φρόντιζε να λούζει τα χέρια της και να τα τρίβει με επιμέλεια «για να καθαρίσουν από τη λέρα», όπως έλεγε.
Όταν δε κάποιος σηκωνόταν να πάει για τσιγάρο και τον μύριζε καθώς περνούσε, τον μάλωνε για την κακή αυτή συνήθεια και του αράδιαζε ένα σωρό λόγους για να τον αποτρέψει από τις βλαβερές συνέπειες του καπνού. Μάταια όμως.
Αν άκουγε κάποιον να βήχει , τον παρακαλούσε να βάζει το χέρι του μπροστά για να μη διασπείρει τα μικρόβια στο βαγόνι! Πρότεινε μάλιστα να του δώσει και κάποιο χάπι που είχε σε ετοιμότητα στην τσάντα-φαρμακείο της.
Κατάλαβα αργότερα ότι η υποχονδρίαση αυτή της κυρίας Γιολάντας οφειλόταν στο ότι η ίδια ήταν ιατρός. Όπως μου εξομολογήθηκε αργότερα ήταν συνταξιούχος τώρα πια και μόνο της έγνοια ήταν τα τρία παιδιά της, τα οποία τα έκανε κι αυτά γιατρούς!
Στη διαδρομή δε σταμάτησε να μου μιλά. Δεν μ’ άφησε να κοιμηθώ καθόλου. Στις πέντε ώρες που διήρκησε το ταξίδι μας μέχρι και τη Θεσσαλονίκη, όπου και θα κατέβαινε, μίλαγε ακατάπαυστα για το κακό χάλι των τρένων και που έκανε το λάθος να μην πάρει αεροπλάνο και ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή της που έμπαινε στο τρένο. Μου είπε για την εμπειρία της στο Σαν Φρανσίσκο, όπου μένει ο μεγάλος της γιος. Μου μίλησε για τις κόρες της και τον πρόσφατο χαμό του άνδρα της από ανακοπή καρδιάς.
Για να έρθω στα περί Αμφίπολης, όταν με είδε να διαβάζω στην εφημερίδα σχετικό ρεπορτάζ, έσπευσε με χαρά μικρού παιδιού να με διαβεβαιώσει πως αυτό που συνέβη στον λόφο Καστά είναι «ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα του σύγχρονου κόσμου που αγγίζει και ίσως να ξεπερνάει και τα εφτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου»!
Όταν δε ανακοινώθηκε η ανακάλυψη του τάφου μου είπε πως πανηγύριζε από τη χαρά της. Τα μάτια της έλαμπαν και στο πρόσωπο της σχηματιζόταν ένα ανεξήγητο χαμόγελο καθώς μου εξηγούσε πως πρόκειται για τον μεγαλύτερο τάφο που έχει βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα και γενικότερα στο έδαφος της ευρωπαϊκής ηπείρου και ένας από τους μεγαλύτερους που έχουν ποτέ βρεθεί παγκοσμίως, συγκρινόμενος στο επίπεδο των Αιγυπτιακών πυραμίδων!
Η ίδια μου εκμυστηρεύτηκε πως στον τάφο βρήκαν διαμάντια και χρυσό! Όταν δε τη ρώτησα «πως ήταν τόσο σίγουρη γι’ αυτό», μου απάντησε αποστομωτικά ότι η ίδια τα είχε δει από κοντά! Μάλιστα για να ενισχύσει τα επιχειρήματα της έσπευσε να μου πει: «Είδες εσύ στο παρελθόν επίσκεψη πρωθυπουργού σε τέτοια ανακάλυψη; Εδώ στη Βεργίνα δεν πήγε πρωθυπουργός!» Συμπλήρωσε τα επιχειρήματά της λέγοντάς μου πως την χώρα μας εκεί που την είχαν τελευταία, τώρα με την Αμφίπολη, το παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει αρχίσει να στρέφεται και πάλι στην Ελλάδα.
«Σωθήκαμε αγόρι μου! Θα δεις! Δε λένε τίποτα ακόμα! Αλλά σε 4 μήνες η Ελλάδα θα επιστρέψει στα παλιά της μεγαλεία. Στις δόξες της! Θα ξεχρεώσουμε και θα γυρίσουμε επιτέλους σελίδα», μου έλεγε όλο χαμόγελο και τη χαρά του νικητή και με παρότρυνε να κάνω υπομονή!
Ένα παιδιάστικο, τρανταχτό, πνιχτό άντε και σαρδόνιο γέλιο ξεπρόβαλε τότε σκεπτόμενος τα λόγια της κυρίας Γιολάντας και καθώς διάβαζα και τις τελευταίες ειδήσεις της Αμφίπολης με κορυφαία όλων τη συνταρακτική ανακάλυψη της Παναγιωταρέα για το δεύτερο δάκτυλο του γνήσιου Ελληνικού ποδιού!
Το εθνικό μας αφήγημα συνεχίζεται ή όταν ένα αναπάντεχο μπεστ σέλερ με μυστήριο, ιστορικές αναφορές, εθνικές φαντασιώσεις, είναι ικανό να μας αποσπάσει από την σκληρή και βίαιη καθημερινότητα μας…
Για πόσο άραγε ακόμη;
Ο νους του κόσμου σίγουρα μπορεί να πλάσει τα καλύτερα σενάρια αλλά μάλλον δε βλέπουμε ότι είμαστε περιτριγυρισμένοι από χάρτινους πύργους κι εμείς τους αντιμετωπίζουμε σαν το Σινικό Τείχος!
Μπάμπης Καλπάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου