Έχει
πραγματικά κάτι το … αλλοπρόσαλλο ο Φλεβάρης, που σε έναν βαθμό του το
κληροδότησε ο Γενάρης. Ρευστότητα, μια περίεργη ατμόσφαιρα -κάτι να…
κουφοβράζει που δεν ξέρεις τι θα βγάλει- και μια συνεχή ανησυχία…
Άνοιξε
το Τριώδιο και κλείνει κιόλας πριν καλά-καλά το πάρουμε είδηση! Πιθανότατα, η
επίθεση της καλοκαιρίας μας πήρε τα μυαλά και όχι μόνο! Οι ειδήσεις ανά τον
κόσμο βρίθουν από καταιγιστικά γεγονότα. Το ένα κράτος μετά το άλλο μπαίνει σε
τέτοιον κυκεώνα ακόμη και στην ευημερούσα (sic) Ευρώπη. Ο βίαιος 20ος αιώνας
εισβάλει στον 21ο , αλλά και η βία στις ανθρώπινες υπάρξεις που διαιωνίζεται
μετατρέποντας την ιστορία σε φριχτή φάρσα...Τις τελευταίες εβδομάδες η Oυκρανία
βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς τεντώνεται ανάμεσα στις δύο ηγεμονίες με το κόστος
τελικά να το πληρώνει ο λαός της καθώς ελπίζει στο «ξεθωριασμένο» δυτικό
όνειρο.
Στην
Ελλαδίτσα-μπανανία, ο κλοιός σφίγγει γύρω από τις μικρές καθημερινές μας
ιστορίες όπου τα πάντα έχουν καταντήσει ένα σικέ παιχνίδι… Με τον κυρίαρχο λαό
να καταναλώνει καθημερινά φαστ-φουντ δελτία ειδήσεων από καινούργια σκάνδαλα-σερπαντίνες
(πάντα σε καρναβαλικούς ρυθμούς) που σκάνε συνεχώς αλλά και τάλεντσοου-τηλεπαγίδες που δυστυχώς συνεχίζουν να τρέφουν τα
όνειρα των νέων για δόξα και χρήμα (;) Στον
αντίποδα σοκαριστικά είναι τα συμπεράσματα έκθεσης του Συμβουλίου της Ευρώπης
για τους νέους στην Ελλάδα, η οποία διαπιστώνει πλήρη απουσία ολοκληρωμένης
πολιτικής για αυτούς.
Ο
Φλεβάρης καλπάζει προς το τέλος του και κούτσα κούτσα κλείνει και ο δεύτερος
μήνας της ένδοξης ελληνικής προεδρίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης ενώ παρελθόν
αποτελούν και οι Αγώνες της 22ης Χειμερινής Ολυμπιάδας στο Σότσι της Ρωσίας.
Λίγο
πριν μας αποχαιρετίσει ο Κουτσοφλέβαρος
ή Φλιάρης (γιατί είναι ο τελευταίος μήνας του χειμώνα "φλιά =
κατώφλι"), υποδεχτήκαμε κιόλας την άνοιξη μιας και ήρθε από πολύ νωρίς
φέτος η πλήρης ανθοφορία! Μαζί με όλους μας φαίνεται ότι τρελάθηκε κι ο καιρός
κι έτσι τα δέντρα έξω είναι έτοιμα να βγάλουν φύλλα και άνθη και εάν δεν κάμει
παγωνιές θα έρθουν νωρίς φέτος οι πρώτοι καρποί…
Μαζί με τις αμυγδαλιές
που άνθισαν με επισκέφτηκαν για άλλη μια φορά και οι δικές μου αμυγδαλές.
Στο
κρεβάτι του πόνου για ημέρες, έρχονταν
εικόνες από το παρελθόν, όταν στα μικράτα μου με πρωτοεπισκέφτηκαν και υπέφερα
από το πρήξιμο και η γιαγιά στην προσπάθεια της να γίνω καλά πάντα έβρισκε να
μου δώσει κάτι να καταλαγιάσει ο πόνος… Εκείνη άλλωστε γνώριζε πολλές πρακτικές
εφαρμογές για να απαλύνουν τον πόνο, χρησιμοποιώντας συνήθως υλικά που είχε
μέσα στα «θαυματουργά» ντουλάπια της ή στον… κήπο της. Τα γνωστά σε όλους μας
«γιατροσόφια», τα οποία μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά με σκοπό να μας
βοηθήσουν να ξεπεράσουμε έναν πόνο, πριν πάμε στο γιατρό. Η γιαγιά όταν έβλεπε
ότι δε γινόταν τίποτα, έσπευδε κάθε φορά να με πάει στη θεία Καλούδα που ήταν η
μαμή του χωριού και ήξερε τα καλύτερα γιατροσόφια!
Τη
θεία Καλούδα, την εξαδάχτυλη! Εγώ μικρός καθώς ήμουν τρόμαζα στη θέα ενός ακόμη
δάχτυλου να προεξέχει στην άκρη του αντίχειρα της. Ωστόσο η παρέμβαση της ήταν
άκρως ιαματική, καθώς μου έμπηγε μια σκόνη και μου πατούσε τις αμυγδαλές και
γινόμουν περδίκι!
Μικρός
υπέφερα πολύ από τα λαιμά μου. Γαργάρες με αλατόνερο ήταν πάντα στη
ιατροφαρμακευτική ατζέντα καθώς και πολλά μπάνια τα καλοκαίρια! Ωστόσο, λίγο να
μην πρόσεχα, αυτές μ’ επισκέπτονταν με μανία ρίχνοντας με κάτω από τον υψηλό
πυρετό και από τον πόνο που μου προκαλούσαν δε μπορούσα για μέρες ούτε να
μιλήσω ούτε να καταπιώ. Ο γιατρός που επισκέφτηκα όντας έφηβος, απεφάνθη πως θα
μου περάσουν οι αμυγδαλές μεγαλώνοντας και πως το σωστό είναι να μείνουν εκεί
που βρίσκονται!
Η
αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας, για κάποια χρόνια με ξέχασαν , βέβαια επειδή
είχα ταλαιπωρηθεί αρκετά φρόντιζα ώστε να προσέχω κι εγώ, ωστόσο δεν ήθελε και
πολύ, λίγο να ξεχνιόμουν αμέσως μ΄έπιαναν… Τα τελευταία τρία χρόνια είναι όλο
και πιο τακτικές οι επισκέψεις τους και πάντα φέρνω στο μυαλό μου εκείνα τα
χρόνια της «ομοιοπαθητικής» καθώς με ευκολία πλέον κατεβάζω τις αντιβιώσεις
λόγω του ότι ο πόνος είναι ανυπόφορος και δεν αντέχεται…
Ακόμη
και σήμερα που τόσο μ’ έχουν ταλαιπωρήσει και κάθε φορά που με πιάνουν λέω
«αυτή είναι και η τελευταία φορά, να τις βγάλω να ησυχάσω», όλοι σπεύδουν να
μου το απαγορεύσουν. Με πρώτον και καλύτερο τον παππού! «Είναι φίλτρο αυτό δε
γίνεται να το αφαιρέσεις»… Τώρα αν έχει δίκιο ο χρόνος θα δείξει, προς το παρόν
ακολουθώ τις συμβουλές του...
Φλεβάρης και οι γάτες
ζευγαρώνουν...
Οι
γάτες έχουν οίστρο αυτήν την εποχή, ζητάνε επίμονα γαμπρό, δεν ησυχάζουν και
όλη την ώρα κλαίνε! Τις ακούω κάθε βράδυ στη γειτονιά που σέρνουν και μαλώνουν με
τ' αρσενικά! Τα δυνατά καλέσματα τους μ’ έχουν ξαγρυπνήσει ολόκληρες νύχτες… Οι
γατοκαυγάδες των αρσενικών πολλές φορές καταλήγουν τραυματικοί έως και
θανατηφόροι για διεκδίκηση των θηλυκών. Τα γατιά δείχνουν τρελαμένα στην εποχή
του οίστρου τους, καθώς θα κάνουν τα πάντα να βγουν, να πηδήξουν μπαλκόνια, να
περάσουν βιαστικά δρόμους, να κάνουν τα πάντα σε έντονο στρες για να
ζευγαρώσουν!
Φλεβάρης, μήνας χορευταράς και ξένοιαστος, με
μεταμφιέσεις και γλέντια…
Λένε
πως «η φτώχεια θέλει καλοπέραση» και κόντρα στην οικονομική κρίση της εποχής
πολλές είναι οι εκδηλώσεις που διοργανώνονται αυτές τις ημέρες σε διάφορες
γωνιές της Ελλάδας. Η Κομοτηνή τίμησε πέραν του δέοντος την Τσικνοπέμπτη, καθώς
την ημέρα εκείνη η πόλη μετατράπηκε σ’ ένα τεράστιο μαγκάλι! Στην κεντρική πλατεία, στην οδό
Βενιζέλου αλλά και από άκρη σε άκρη της πόλης μικρές και μεγάλες παρέες έστησαν
αυτοσχέδιες ψησταριές, ήπιαν, έφαγαν, και γλέντησαν ξεχνώντας την κρίση, τους
φόρους και την τρόικα!
Ωστόσο,
στη Βόρεια Ελλάδα τα σκήπτρα του Καρναβαλιού κρατά και φέτος η γειτονική Ξάνθη.
Ο θεσμός του ξανθιώτικου καρναβαλιού ξεκίνησε το 1966 και η πόλη της Θράκης
αυτές τις μέρες προσφέρει στους επισκέπτες της στιγμές ξεγνοιασιάς και
ξεφαντώματος! Το Ξανθιώτικο καρναβάλι έχει φέτος θέμα του το μουντιάλ! Με την
μεγάλη καρναβαλική παρέλαση της Κυριακής καθώς και με το ξανθιώτικο έθιμο το
κάψιμο του «Τζάρου», σε μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα με πυροτεχνήματα,
ολοκληρώνονται οι εορταστικές εκδηλώσεις της Αποκριάς.
Καθαρά Δευτέρα , αμόλα
καλούμπα και Καλή Σαρακοστή…
«Όποιος δεν έπαιξε ποτέ
του με χαρταετό, μας
λέει ο μεγάλος μας λαογράφος Δημήτρης Λουκάτος, δεν κοίταξε ποτέ του όσο χρειάζεται ψηλά. Όποιος δεν ένιωσε την
αντίσταση της καλούμπας, δεν κατάλαβε τη δύναμη του αέρα. Και όποιος δε φώναξε
με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό
μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με
τη Φύση». Γι’ αυτό, όπως λένε οι… μάστορες του χαρταετού, στη δική τους
γλώσσα, αμόλα καλούμπα, βάστα κεφάλι και πιάσε τον ήλιο!
Μπάμπης
Καλπάνης
Δημοσιεύτηκε στην Κ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου