Το 2014 περπατά ήδη κι
εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν
Σύννεφα.
Καταχνιά –υγρή κι ασπριδερή σαν σε ταινία θρίλερ. Φιγούρες μακρουλές και άυλες.
Σκέψεις θολές. Καράβια οι μνήμες που μας ταξιδεύουν. Γλυκό λιμάνι το χτες.
Γνωστός κατάπλους. Καθήκοντα τελειωμένα; Το μπροστά τρομάζει. Μέλλον γεμάτο από αστέρια
που δείχνουν το δρόμο προς τον άνθρωπο και τη ψυχή του, φάρο στον αχανή χρόνο που μετρά έτη και έτη σε
καιρούς και κόσμους χαλεπούς…
Μετά
από τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες πορείας, άλλη μια χρονιά φεύγει μέσα σε
μαύρα σύννεφα αιθαλομίχλης και αποπνιχτικές αναθυμιάσεις σκανδάλων. Κι ενώ τα
καρκινογόνα σωματίδια συνεχίζονται να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια μας,
προχωράμε στη νέα χρονιά πάνω στην
καθημερινή ιστοριογραφία της ονειροπόλησης. Μάθαμε να πορευόμαστε χωρίς εισαγόμενους
«Μεσσίες» και εγχώριους μιζαδόρους μεγαλοκαρχαρίες. Κόντρα στους καιρούς που
επιμένουν να μας μπολιάζουν με το μικρόβιο της ευκολίας…
Το
2014 περπατά ήδη… Μανία με τους αριθμούς τις πρώτες μέρες κάθε νέου έτους. Ίσως
γιατί τότε είναι που κάνουμε τον μεγάλο απολογισμό
της χρονιάς που πέρασε, τον προγραμματισμό, τα όνειρα και τους στόχους για
την καινούργια που έρχεται. Η αλλαγή στους αριθμούς δε σηματοδοτεί από μόνη της
«αλλαγή πλεύσης», δε δημιουργεί προϋποθέσεις, δεν «φτιάχνει» προοπτικές… Το
χθες, είτε το επιθυμούμε είτε όχι, είναι πάντα εδώ. Κάνει «σκαλοπατάκι»
για να κοιτάξουμε προς το αύριο.
Τέλος και αρχή. Κάθε στιγμή είμαστε σε τέλος και σε
αρχή, αλλά κάποια στιγμές τις έχουμε κάνει σημαδιακές, όρια που χαρτογραφούν
την αόρατη ήπειρο του χρόνου.
Το
2014 ξεκινά, το 2013 μένει πίσω μας. Κι εμείς συνεχίζουμε να σκοτώνουμε τους χρόνους πριν προλάβουν να γεράσουν-πρέπει
να είναι μάλλον η εκδίκησή μας επειδή μας γερνάνε αυτοί! Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση! Άλλωστε, πως γίνεται
να αποκαλούμε τον χρόνο γέρο και να τραγουδάμε «γέρε χρόνε φύγε τώρα», που
έγινε μόλις ενός έτους, ένα μωρό στα
σπάργανα;
Το
αληθινό σύμπαν μοιάζει με μια ερώτηση που συμπίπτει με την ίδια της την
απάντηση. Το αληθινό σύμπαν είναι αυτό που εσύ κι ο ποιητής ονειρευόσαστε μαζί
στην ανεμόσκαλα του Τώρα ( Ποτέ του Πριν ή του Μετά). Ο σωστός
χρόνος ίσως τελικά είναι αυτός που εμείς θα ορίσουμε και είναι πάντα το τώρα.
Δεν
είναι ευθεία ο χρόνος. Ο χρόνος είναι κύκλος. Κύκλος είναι ο αδυσώπητος. Που
κλείνει ασφυκτικά. Κύκλος… Όπως τα ρόδια
που κλείνουν τον κύκλο. Έτσι κι ο χρόνος κλείνει και ξανοίγεται και πάλι
μπροστά μας…. Έτσι, τηρώντας το έθιμο, για
άλλη μια φορά ρίξαμε με την έλευση της
νέας χρονιάς το ρόδι στο πλατύσκαλο για να σκορπίσουμε το μπερεκέτι μέσα στο
σπιτικό μας. Καρπός της αιωνιότητας, της αφθονίας, της γονιμότητας, της
καλοτυχίας.
Ευγνωμονώ
τον χρόνο που αποχαιρετίσαμε πριν λίγες μέρες. Για τα ανεμοπείσματα που μου έμαθαν να εκτιμώ τις καλοσυνάτες μέρες.
Γι’ αυτούς που μ’ έμαθαν ότι ο άνθρωπος μπορεί να μεγαλώνει χωρίς να γερνάει.
Για όσους άντεξαν να πάνε αντίθετα στο ρεύμα των καιρών αλλά ίσα στο ρεύμα της
συνείδησής τους. Για όλους εκείνους που
σκορπάνε χαμόγελα, που μοιράζουν καλημέρες εκεί που δεν τις περιμένεις. Που δε
γκρινιάζουν για τη δουλειά που έχουν ή για κείνη που έχασαν. Που κρύβουν
καραμέλες στις τσέπες. Για τους φίλους και τους αγαπημένους που πέρασαν
ακάλεστοι αλλά και για τα γέλια που εκτινάχθηκαν από βλέμματα που συναντήθηκαν…
Στις
μέρες της χρονιάς που πέρασε αγωνιστήκαμε να σπάσουμε τα δεσμά του ατομικισμού,
της απληστίας και της ευτέλειας των αισθημάτων. Βιώσαμε το τέλος των
ψευδαισθήσεων. Ανακαλύψαμε ξανά τις έννοιες της συμπόρευσης και της
αλληλεγγύης. Η χρονιά που φεύγει μας
έμαθε και κάτι πολύ σπουδαίο: την αξία των απλών πραγμάτων. Πως η ομορφιά
της ζωής κρύβεται κυρίως σε μεγάλες πανανθρώπινες αξίες, αλλά και σε μικρές
καθημερινές, ανέξοδες απολαύσεις. Είμαι ευτυχής ακόμα και με τα ελάχιστα. Μου
αρκεί να μοιράζομαι ένα μπουκάλι κρασί από το χωριό, μια ζεστή αγκαλιά, μια
αληθινή κουβέντα…
Προσπαθώ
να μην κάνω απολογισμούς. Δίνω μόνο υποσχέσεις και θέτω νέους στόχους. Να
συνεχίσω την εξερεύνηση . Από την αρχή. Να
ξαναπιάσουμε το νήμα της ζωής. Μαζί. Να συμπορευτούμε από κοινού. Να μειώσω την «απόσταση» που μας χωρίζει. Να
μάθω να μη ξοδεύομαι σε ασήμαντα, να μη ξεχάσω όσα χρωστάω «σ’ αγαπώ», να μην
αναβάλλω τη ζωή μου για αύριο, να μάθω να φεύγω επιτέλους απ’ ότι με χαλά.
Καμιά
φορά είναι ωραίο τελικά να μην περιμένεις τίποτα. Μπορεί έτσι να είσαι ανοιχτός
στο οτιδήποτε. Ο Νίτσε έχει πει «από
τότε που σταμάτησα να ψάχνω, άρχισα να βρίσκω» ή όπως γράφει μια από τις
κορυφαίες μας ποιήτριες, η Κατερίνα Αγγελάκη –Ρουκ, εκείνο το υπέροχο: «Στον ουρανό του τίποτα,
με ελάχιστα»….
«να
φεύγουν τα περιττά λέω/να μπω στον ουρανό τού τίποτα/με ελάχιστα».
Κι ύστερα τα Φώτα, τα
Ολόφωτα και οι Φωτισμοί…
λίγο πριν τελειώσει το δωδεκαήμερο και φύγουν μια και καλή οι καλλικάντζαροι.
«
Φεύγετε να φεύγουμε γιατί έρχεται ο τρελόπαπας, με την αγιαστούρα του και με τη
βρεχτούρα του και θα μας ραντίσει και θα μας μαγαρίσει!» Κλαψουρίζοντας τα
στιχάκια αυτά, οι καλλικάντζαροι (με δύο λάμδα) εξαφανίζονται σήμερα, παραμονή
των Θεοφανίων, από το πρόσωπο της γης και επιστρέφουν στα έγκατα της, για να
συνεχίσουν υπομονετικά το πριόνισμα του τεράστιου κορμού που στηρίζει τον
κόσμο, τις επόμενες 353 ημέρες του χρόνου. Θα ξανανέβουν στη γη ανήμερα τα
Χριστούγεννα για ένα δωδεκαήμερο όργιο πειραγμάτων και μικροζημιών προς τους
ανθρώπους, που καταφεύγουν σε ξόρκια κι άλλα κόλπα για να εξουδετερώσουν τους
μικρούς δαίμονες και να φυλαχτούν από τις φάρσες τους.
Οι
καλλικάντζαροι συνεχίζουν να ζουν στις επαρχίες της οικουμένης. Μάλιστα οι
νοικοκυρές των σπιτιών κάθε βράδυ μάζευαν τα ρούχα που είχα απλώσει έξω για να
μην τους τα κατουρήσουν! Κάτι θα ξέρουν… Μπορεί όλα αυτά τελικά να ήσανε και παραμύθια!
Αλλά μήπως και αυτά δεν αντιπροσωπεύουνε ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής ψυχής,
το οποίο η μνήμη ποτέ δεν τολμάει να ξεγράψει …. ;
υ.γ. Με την έλευση του νέου έτους
πληροφορηθήκαμε ότι επελέγησαν οι πρώτοι 1.058 "φιναλίστ" που θα αποικήσουν τον
Άρη! Συνολικά 200 χιλιάδες άτομα ανά τον κόσμο θέλησαν να πάνε στον αγύριστο! Εκεί θα
΄πρεπε μάλλον να στείλουμε τους πολιτικούς μας, να ξεμπερδεύαμε μια και καλή. Μαθημένοι άλλωστε από τεχνικές και κόλπα θα
δημιουργούσαν «απορροφητικότητα» στον κόκκινο πλανήτη και σίγουρα θα την
έβγαζαν καθαροί.
Μπάμπης
Καλπάνης
Δημοσιεύτηκε στην Κ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου