Μάης ανατροπέας ή τα μαγικά μυ του Μάη που γεννούν τα μη

Τον μήνα αυτόν τον σημάδεψαν ένα μπαράζ τηλεοπτικής προπαγάνδας, τρομοκρατίας και παροχολογίας, δημοσκοπήσεις και exit polls και διακαναλικές. Για άλλη μια φορά στις τηλεοπτικές οθόνες μας κυρίαρχη κουβέντα ήταν για το «ποιος νίκησε», «ποιος έχασε» και αν θα πάμε σε εθνικές εκλογές! Κι αφού μάθαμε (;) το διακύβευμα των εκλογών και λάβαμε (;) το μήνυμα της κάλπης, ο λαός των «πατρικίων» από τη Δευτέρα επέστρεψε στη σταθερότητα του και εμείς οι πληβείοι στην αστάθειά μας…

Στην εκπνοή του Μάη, με εκλογές και σεισμούς στο προσκήνιο. Ένα γεγονός μερικών δευτερολέπτων μας πέταξε απ’ τα σπίτια μας όλους σαν τα μυρμήγκια. Σ' όλη την Ελλάδα και τη γείτονα Τουρκία…  Ένας σεισμός που για άλλη μια φορά μας έκανε να αναρωτηθούμε για το τι είναι ο άνθρωπος μπροστά στο δέος του μεγαλείου της φύσης;  Ο άνθρωπος … «έρμαιο ενός φταρνίσματος της φύσης»,  όπως εύστοχα είπε και ο φίλος Παναγιώτης.

Στην εκπνοή του Μάη, του πρώτου μήνα του χρόνου χωρίς ρω… Από τον Σεπτέμβρη, όλο το φθινόπωρο, όλο τον χειμώνα και την άνοιξη, ως τον Απρίλιο, οι μήνες έχουν τον γαργαρισμό, την επομβρία του ρω.  Μάη μήνα χωρίς ρω αλλά με τα ελεγειακά μυ του Μάη της Ρωμιοσύνης. Ο μήνας με τα μάγια… τα μαγικά μυ που γεννούν τα μη… σε μια εποχή και σε ένα μήνα μαγικό όπου όλοι μισεύουν, αποδημούν και ταξιδεύουν.

Μάης, ο μήνας που σημάδεψε την Ιστορία και συνεχίζει να τη γράφει. Λες και μαζί με την ανοιξιάτικη δόξα της ανθοφορίας, ξυπνάνε και τα θαμμένα, καταπιεσμένα πάθη και επιθυμίες των ανθρώπων, οι καταχωνιασμένοι σπόροι του σκληρού χειμώνα ξεπηδούν δυναμικά, η μέρα καταλύει τη νύχτα, κάνει «όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν».

Σκέφτομαι τους Μάηδες που άλλαξαν τον κόσμο και σφράγισαν την ιστορία των λαών, άλλους με πένθος και ήττες, άλλους με δόξες και νίκες… Από την άλωση της Πόλης και το τέλος μιας χιλιόχρονης αυτοκρατορίας (29 Μάιου 1453) στον Μάη του 1871 και "Ματωμένη Βδομάδα" της παρισινής Κομμούνας.  Από την απόβαση Κεμάλ στη Σαμψούντα (19 Μάιου 1919) και το τελειωτικό χτύπημα στην -ήδη από το 1915- γενοκτονία των Ποντίων.

Μάης ήταν πάλι όταν το 1936 στα καπνομάγαζα της Θεσσαλονίκης ξεκινούσε μια από τις σημαντικότερες ιστορίες του ελληνικού εργατικού κινήματος. Ο ξεσηκωμός των εργατών βάφεται στο αίμα: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/ Μέρα Μαγιού σε χάνω» («Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου).

Από εκεί στον Μάη του 1941, Αθήνα. Γερμανική κατοχή. Δυο παλικάρια, Μανώλης Γλέζος, Λάκης Σαντάς, σκαρφαλώνουν στον βράχο της Ακρόπολης, κατεβάζουν τη γερμανική σημαία, γράφοντας μια λαμπρή σελίδα ιστορίας της Αντίστασης.  Ο  Μάης του 1968 στο Παρίσι. Χιλιάδες φοιτητές, νεολαίοι, λαός στους δρόμους, καταλήψεις στα πανεπιστήμια «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

Έως πρόσφατα… στον Μάη του 2011 όταν ο καταπιεσμένος, υπόδουλος από δικτατορίες αραβικός κόσμος, σηκώνει περήφανα κεφάλι, διεκδικεί, αγωνίζεται, σκοτώνεται, επιμένει… αλλά και τους «Αγανακτισμένους» ευρωπαίους πολίτες - Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα- που γεμίζουν πλατείες, διεκδικούν αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, αληθινή δημοκρατία… μέχρι και τον Μάη του 2013 με την αντίσταση του πάρκου Γκεζί (Gezi), όπως έμειναν γνωστές οι μαζικές κινητοποιήσεις στην Τουρκία.

Μαγιάτικες ημερομηνίες του παρελθόντος όπου οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν να καταγράψουν μαζί και το αποτύπωμα του Μάη που διανύουμε και αποχαιρετούμε σιγά-σιγά. Ενός Μάη που περιείχε εκτός από τον σεισμό και το ρήγμα της Ανατολίας κι ένα άλλο ρήγμα που μας ταρακούνησε, πιο δυνατό και πιο βουερό, αυτό του: ευρω-φασ(ε)ισμού.  Ενός Μάη που η ενισχυμένη ψήφος των ακροδεξιών κομμάτων απέδειξε πως ήταν και μια ψήφος αμφισβήτησης στις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες που συνδέονται με τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό. Ενός Μάη όπου η μεγάλη αποχή που καταγράφηκε στις ευρωεκλογές απέδειξε περίτρανα την απαξίωση του θεσμού του ευρωκοινοβουλίου σε μια ήπειρο που γέννησε τα κινήματα, την αμφισβήτηση και κατοχύρωσε δημοκρατικά δικαιώματα στους πολίτες της.

Από την άλλη και ερχόμενοι στα καθ’ ημάς, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών για την περιοχή της Θράκης με την πρωτιά του μειονοτικού κόμματος, θα πρέπει να μας προβληματίσουν για το μέλλον της περιοχής μας. Ξύπνησαν φαντάσματα του παρελθόντος; Το παρελθόν κινδυνεύει ή τουλάχιστον διεκδικεί να γίνει μέλλον; Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα που μας ξενίζει και μας γυρίζει πίσω σε παλιές εποχές. Θα πρέπει να το δούμε όμως στις σωστές του διαστάσεις.  Στην περιοχή μας φαίνεται πως οι Έλληνες Μειονοτικοί πολίτες θέλησαν να στείλουν τα δικά τους μηνύματα. Μήπως και οι ίδιοι να μην νιώθουν την ασφάλεια του «ανήκειν» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ζήτησαν ομπρέλα προστασίας από την Τουρκία;

Ας σκεφτούμε πρώτα από πού προκύπτουν τα προβλήματα στη Θράκη, τα οποία πολλές φορές οφείλονται σε φανατισμό, συσσωρευμένη αδιαφορία του ελληνικού κράτους αλλά και παρεμβατικότητα από εξωγενείς παράγοντες. Στη Θράκη υπάρχει ένας επιπλέον λόγος για την επιβάρυνση του ορίζοντα. Είναι η γειτνίαση αλλά και η ιστορική μνήμη που βαραίνει την ατμόσφαιρα. Μια περιοχή όπου τα κληροδοτήματα της «αμαρτωλής» μας ιστορίας βαραίνουν απελπιστικά τις πλάτες μας.

Ένα αποτέλεσμα που χτυπά καμπανάκι τόσο για τις προθέσεις του τουρκικού προξενείου όσο και για αστοχίες της πολιτείας σε μειονοτικά θέματα τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι παρ' όλο που το μειονοτικό κόμμα αναδείχτηκε πρώτο στη Ροδόπη (42%) και στην Ξάνθη (25%), σε δήμους και σε χωριά όπου υπήρξαν παρεμβάσεις της πολιτείας τα ποσοστά του ήταν πολύ χαμηλότερα.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κομοτηνή, σε μια πόλη όπου έχουμε κάνει πράξη τη συμβίωση στην καθημερινότητα μας, νιώθω πως δε μας ταιριάζουν οι φανατισμοί. Στο χέρι το δικό μας, πρωτίστως των ανθρώπων, που ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό και αναπνέουνε τον ίδιο αέρα, να συνεχίσουμε τη συμπόρευση καθώς οι αγωνίες είναι κοινές. Θα συνεχίσουμε την αναζήτηση του κοινού μας βηματισμού ή θα επιμένουμε από φόβο να ζούμε σαν φαντάσματα και να τρέμουμε «τόσο αξιοθρήνητα το φως»;

Μη σας πλανά όμως ο Μάης που φεύγει… γιατί αφού κυριάρχησαν για άλλη μια φορά όλοι οι ειδήμονες: από σεισμολόγους, δημοσκόπους, εξιτπολλάδες, γυρολόγους και τσαρλατανολόγους, πλέον και με βεβαιότητα ισχύουν όπως πάντα οι νόμοι της οικονομίας, της πραγματικότητας , της φύσης , της ζωής χωρίς καθόλου να έχουν επηρεαστεί από ελληνικίστικες φαντασιώσεις...

Κι επειδή τώρα που διαβάζεις όλα αυτά θα μου γκρινιάζεις και θα παραπονιέσαι πάλι που δεν έγραψα κάτι αισιόδοξο που να γεννά ελπίδα αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική και τους πολιτικούς, αποφάσισα να κλείσω με λίγα λόγια του σπουδαίου συγγραφέα και αληθινού Αριστερού, Χρόνη Μίσσιου. Τον τελευταίο καιρό της προεκλογικής και μετεκλογικής βαβούρας  μου έρχονταν συνεχώς στο νου τα λόγια του, θυμίζοντας παράλληλα και τα δικά σου λόγια. Είχες δίκιο τελικά! Τα παρακάτω σοφά λόγια, το επιβεβαιώνουν…

«Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δε γίνεται. Καταρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους.

Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δε ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;

Όταν σταμάτησα να είμαι επαγγελματίας επαναστάτης, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό.

Αγωνίζομαι να μείνω Άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.

Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο».

Μπάμπης Καλπάνης