Balkanatolia: με δύναμη από τη Θράκη

Ένα ιδιαίτερο μουσικό σχήμα από την Κομοτηνή με ήχους ελληνικούς και ανατολίτικους

Οι Balkanatolia είναι μια παρέα χριστιανών- μουσουλμάνων, Τούρκων- Ελλήνων μουσικών, με πορεία 10 ετών στις μουσικές της Ελλάδας, Τουρκίας, Ανατολής και όχι μόνο.

Με σημείο εξόρμησης την Θράκη, τραγουδάνε ένα όνειρο, στοχεύοντας σε μια περιπλάνηση στις παραδοσιακές μουσικές και τα ηχοχρώματα της Ελλάδας, της Ανατολής και των Ανατολικών Βαλκανίων από μια σύγχρονη ματιά. Στην αναζήτηση αυτή ανακαλύπτουν τις κοινές ρίζες της Ελληνικής-Τούρκικης-Ανατολικής-Δυτικής μουσικής, που μπορεί να ενώσει τα αισθήματα των ανθρώπων με την κοινή γλώσσα της μουσικής.

Από τον μελαγχολικό ήχο του καβάλ καταλήγοντας στον εκστασιασμό του ακούσματος της θρακιώτικης γκάιντας και από τη σαζιάρικη Σμύρνη φτάνουν στα δυνατά και ξεσηκωτικά κρουστά, μπεντίρ και καχόν. Παρέα με ούτι, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, βιολί, κλαρίνο και το ηλεκτρικό μπάσο του Βαγγέλη Κοντόπουλου. Κάθε συναυλία τους είναι μια σπουδαία εμπειρία, ένα “άναρχο” ταξίδι που εκτείνεται από τους παραδοσιακούς ήχους των απλών ανθρώπων έως τους σύγχρονους δυτικούς ήχους. Μια ethnic περιπλάνηση όπου τα ελληνικά  δημοτικά συναντούν τα ασίκικα και σαμάνικα της ανατολής και οι μελωδίες των Ελλήνων της Σμύρνης, τα Τούρκικα “αιρετικά”, μυστικιστικά αλεβίτικα. Ο σύγχρονος ήχος των πόλεων σμίγει με το πηγαίο συναίσθημα των φιλοσόφων της Ανατολής.

Έχουν πάρει μέρος σε πολλά μουσικά φεστιβάλ και έχουν μοιραστεί την σκηνή με πολλά γνωστά ονόματα της Ελληνικής μουσικής σκηνής (Μίλτος Πασχαλίδης, Λάκης Χαλκιάς, Χρήστος Θηβαίος κλπ), με κορυφαία στιγμή την μεγάλη συναυλία που έδωσαν για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας στο στάδιο της Ξάνθης με τον Θανάση Γκαϊφύλλια και τον Γιώργο Νταλάρα. Οι Βαlkanatolia έχουν περιοδεύσει και σε αρκετές μεγάλες πόλεις της Τουρκίας όπως Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα κ.ά. και έχουν μοιραστεί τη σκηνή και με γνωστούς Τούρκους μουσικούς όπως ο Haluk Levent (ροκ), Sevval Sam (έντεχνη), Gayda İstanbul (balkans-gypsie).

Οι Balkanatolia επιστρέφουν μετά από ένα χρόνο και πάλι στο γνωστό μουσικό στέκι τζαζ της Αθήνας, Half Note,  για να επαναλάβουν τις περσινές πετυχημένες εμφανίσεις τους. Οι  νέο- παραδοσιακοί Balkanatolia σμίγουν με τους φίλους τους και συναντάνε τη συνεργασία του Halil Moustafa με  τον Γιώργο Νταλάρα, τραγούδια από τη δισκογραφική δουλειά του Βαγγέλη Κοντόπουλου “Όλα είναι αλλού”,  και καταλήγουν στα μικτά  τραγούδια Ελλάδας και Τουρκίας αλλά και της “Βαλκανατολίας”.

Όποιος, πάντως, είχε την τύχη να βρεθεί σε κάποια από τις συναυλίες τους, σίγουρα την συγκαταλέγει στις απολαυστικότερες μουσικές εμπειρίες της ζωής του.

Από τους Deishim στον Γκαϊφύλλια

Μια παρέα τριών παιδικών φίλων, του Χαλήλ, του Μεχμέτ και του Ισμαήλ αποφασίζει κάπου στο 1995 να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα. Ως τριμελές μουσικό σχήμα (με το όνομα Deishim), καταθέτει την δική του μουσική αντίληψη πάνω στην παραδοσιακή μουσική των πολιτιστικών ομάδων που ζουν στην Θράκη. Το 1996 ο δρόμος τους συναντήθηκε με τον Θρακιώτη τραγουδοποιό Θανάση Γκαϊφύλλια, με τον οποίο ξεκίνησαν μια συνεργασία που κράτησε μέχρι το 2001. Έδωσαν μαζί συναυλίες σε πάρα πολλά σημεία της Ελλάδας και της Τουρκίας, παρουσιάζοντας στους ανθρώπους την φωτεινή πλευρά της συνύπαρξης των διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμών που ζουν στην Θράκη. Μαζί κυκλοφόρησαν και το δίγλωσσο  CD single "Το τραγούδι της τιμής".

«Η συνεργασία με τον Γκαϊφύλλια υπήρξε κομβικό σημείο για εμάς» σημειώνει ο Χαλήλ Μουσταφά, μέλος του συγκροτήματος “Balkanatolia”, ο οποίος παίζει ούτι, σάζι και τραγουδά.

Μιλώντας γι’ αυτήν την κοινή σύμπραξη υποστηρίζει ότι «μας βοήθησε  να δημιουργήσουμε μια άποψη πάνω στη μουσική,  να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που κάνουμε μπορούμε ή πρέπει να το δείξουμε και σε άλλο κόσμο γιατί η μουσική έχει τη δυνατότητα να περνάει μηνύματα που δεν πληγώνουν, δεν ενοχλούν. Ουσιαστικά η μουσική είναι μια πρόταση και έχει μια ελαστικότητα. δεν είναι καταναγκασμός και εξαναγκασμός. Επομένως όταν κάνεις μια πρόταση εκείνος που ευχαριστιέται και την αποδέχεται παραμένει ενώ φεύγει εκείνος που δεν την αποδέχεται. Με τη μουσική μπορείς να περάσεις τα πιο σκληρά και τα πιο γλυκά μηνύματα μ’ έναν τρόπο που δε θα ενοχλήσει αλλά θα είναι άμεσος και η διάθεση εκείνου που κάνει την πρόταση δε θα αμφισβητείται πολύ εύκολα από τον ακροατή».

«Αυτό που κρατάμε και μας έμαθε η συνεργασία μας με τον Θανάση Γκαϊφύλλια είναι ότι οι άνθρωποι για να εκφράσουν τις θέσεις και τις απόψεις τους, οι άνθρωποι που πιστεύουν στη συνύπαρξη, τη φιλία και την κοινή δημιουργία συναισθημάτων και πολιτισμού, πρέπει να μην είναι αμέτοχοι αλλά να συμμετέχουν και να κάνουν τις προτάσεις τους. Θεωρούμε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ότι προσπαθούμε να συμβάλουμε στους φίλους μας, τον τόπο μας και τη χώρα μας. Ο άνθρωπος που είναι αμέτοχος σε όλα τα πράγματα γύρω του είναι σα να μην υπάρχει. Μ΄ αυτές τις ιδέες γαλουχηθήκαμε όταν ήμασταν με τον Θανάση και θεωρώ σημαντική τη συνεργασία που είχαμε μαζί του» τονίζει ο Χαλήλ.

Ωστόσο ο κύκλος της συμπόρευσης με τον Θρακιώτη τραγουδοποιό έκλεισε και τα τελευταία δέκα χρόνια οι Balkanatolia συνεχίζουν ανεξάρτητοι.«Πλέον είμαστε σε πολύ διαφορετικό σημείο από αυτό που κάναμε τότε με τον Γκαϊφύλλια. Με τον Θανάση θα μπορούσα να πω ότι ήταν μια πολιτική πρόταση αυτό που κάναμε. Σήμερα δεν κάνουμε πολιτική πρόταση. Θεωρούμε ότι αυτό που κάνουμε αγκαλιάζει πολύ περισσότερους μέσα χωρίς όλο αυτό να είναι αιχμηρό».

«Όσων φίλων ο δρόμος συναντήθηκε με τον δικό μας, δε χώρισε μέχρι σήμερα».

Οι τρεις παιδικοί φίλοι, που είναι και ο βασικός πυρήνας, παραμένουν μέχρι σήμερα, ωστόσο με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν και άλλα άτομα.  Έτσι πέραν του Χαλήλ, του Μεχμέτ Μουσταφά και του Ισμαήλ Αχμέτ, τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είναι ο Μάριος Βλάχος, ο Βεΐσελ Αχμέτ, ο Δημήτρης Μπρέντας, ο Αλέξανδρος Πισκιούλης και αρκετές φορές συνεργάζονται με τον Βαγγέλη Κοντόπουλο.

«Οι μουσικοί-φίλοι που είχαμε συνεργαστεί τότε για τις ανάγκες της συνύπαρξης αυτής, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την ομάδα μας, διαμορφώνοντας το δικό μας ήχο και την δική μας μουσική πρόταση. Αν και τα  άτομα που αποτελούν, ας πούμε, τον "πυρήνα" των Balkanatolia παραμένουν ίδιοι εδώ και χρόνια, οι μουσικοί που συνεργαζόμαστε αυξάνονται ή μειώνονται, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εμφάνισης. Το γεγονός  είναι  πως όποιος μπαίνει στην παρέα μας μετά δεν βγαίνει, ίσως κάποιες φορές περιοδικά, αλλά η συνεργασία μας συνεχίζεται. Αυτή τη στιγμή ως Balkanatolia δεν έχουμε μια συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα. Όλοι μας προερχόμαστε από διάφορες πολιτικές πεποιθήσεις. Το σίγουρο είναι ότι όλοι μας πιστεύουμε στην ελευθερία και την φιλελευθερία με τη γενικότερη άποψη. Εμείς δεν παίζουμε πολιτικά τραγούδια, κάποια κοινωνικά ναι, αλλά πολιτικοποιημένα δεν παίζουμε. Η ύπαρξη μας από μόνη της είναι μια πολιτική θέση».

Γιατί Balkanatolia ;

«Υπάρχει μια παρεξήγηση με το όνομα του συγκροτήματος μας και τη μουσική μας».

«Σκεφτήκαμε να ονομάσουμε έτσι το συγκρότημά μας επειδή έτσι νιώθαμε ως άτομα που ζούσαμε στη Θράκη και την Ελλάδα. Βεβαίως, επειδή νιώθαμε ως άτομα βαλκανατολίτες, εννοείται ότι και η μουσική μας βγαίνει έτσι από μέσα μας» εξηγεί ο Χαλήλ για το όνομα που έδωσαν στο συγκρότημα.

«Όταν έρχονται να μας ακούσουν, κάποιοι περιμένουν να δουν χάλκινα στο σχήμα μας και να ακούσουν το γνωστό βαλκανικό ήχο με τα πνευστά. Κάποιοι νομίζουν ότι θα ακούσουν εντελώς βαλκανικό ήχο, κάτι που είναι και της μόδας. Ο ήχος μας δεν έχει καμία σχέση μ ‘ αυτό. Ναι, λέμε τραγούδια και από τα βαλκάνια αλλά ο ήχος μας είναι περισσότερο ελληνικός και ανατολίτικος παρά βαλκανικός. Εμείς εκφράζουμε αυτό που είμαστε, μπόλικοι ανατολίτικοι ήχοι στα Ελληνικά, Τουρκικά κυρίως,  αλλά και στα Αρμένικα ή Βουλγάρικα».

«Βαλκανατολίτες: Είμαστε περισσότερο Βαλκάνιοι και Ανατολίτες παρά Ευρωπαίοι»

Ο Χαλήλ θεωρεί ότι είμαστε περισσότερο Βαλκάνιοι και Ανατολίτες παρά Ευρωπαίοι, κάτι το οποίο είναι ταυτόχρονα κατάρα αλλά και ευτύχημα. «Ευτύχημα γιατί είμαστε πολύ πιο άμεσοι άνθρωποι, εκφράζουμε πολύ πιο εύκολα τα συναισθήματα μας και ο άνθρωπος που εκφράζει τα συναισθήματά του είναι πάντοτε πιο προσιτός και πιο γνήσιος. Από την άλλη είναι κατάρα γιατί αυτός ο αυθορμητισμός μας, η τάση μας να μην εξισορροπούμε τα συναισθήματά μας και αυτά που εκφράζουμε μερικές φορές μας οδηγεί σε δρόμους που δεν είναι και οι καλύτεροι.  Εγώ πάντως, είμαι ευτυχισμένος ως άτομο καταρχήν που ζούμε σε μια περιοχή, που είναι τελείως Βαλκανατόλια αλλά και σε μια χώρα, που είναι λίγο Βαλκανατόλια γιατί υπάρχει αυτό το χρώμα στη ζωή μας, αλλιώς θα ήμασταν μονόχνοτοι και μονόχρωμοι».

Τα περισσότερα μέλη του συγκροτήματος δεν είναι επαγγελματίες μουσικοί και δε βιοπορίζονται από τη μουσική,  ο Χαλήλ είναι δικηγόρος. «Για εμάς όλο αυτό είναι εντελώς παρεϊστικο. Όσοι μας ακούν είναι και φίλοι μας ή γίνονται στην πορεία φίλοι μας.  Είναι εξωτερίκευση και μιας εσωτερικής μας ανάγκης να παίζουμε μουσική μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν καιγόμαστε να γίνουμε “οι πασίγνωστοι από τη Θράκη”. Δεν έχουμε τέτοιον καημό! Πέραν της λογικής να γίνεις διάσημος και γνωστός υπάρχουν και πρακτικές δυσκολίες και λόγω της απόστασης από την Αθήνα. Είναι δύσκολο να κινείσαι από την μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Όλοι οι μουσικοί, που είναι έξω από το μόνιμο σχήμα, έχουν βρεθεί τυχαία μαζί μας και βασιζόμαστε και στην καλή τους διάθεση. Οι μισοί που συμμετέχουν στο σχήμα μας δεν έχουμε καμία σχέση με τον επαγγελματισμό μ’ όλες τις έννοιες που μπορεί να περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη λέξη. Οι άλλοι μισοί είναι επαγγελματίες μουσικοί που ζουν απ’ αυτό. Εμείς που ζούμε στη Θράκη έχουμε τις δουλειές μας και ζούμε απ’ αυτές και όχι από τη μουσική».

«Η φιλία μας χρωστάει και στη μουσική που παίζουμε μαζί»

Αυτό που τους ενώνει είναι η μεγάλη τους αγάπη για τη μουσική. «Είναι ένας απίθανος συνδετικός κρίκος που κρατάει τις σχέσεις μας και τις φρεσκάρει. Μ’ έναν έμμεσο τρόπο αναγκαζόμαστε να επικοινωνούμε πολύ συχνά μεταξύ μας και αυτό κρατάει τη σχέση μας ζωντανή. Επομένως η φιλία μας χρωστάει και στη μουσική που παίζουμε μαζί. Είναι αφορμή να συναντιόμαστε με τους φίλους. Αυτό στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό γεγονός, το να μη χάνονται οι άνθρωποι. Διότι πολλές φορές οι άνθρωποι χάνονται όχι μόνο στην ίδια τους την πόλη αλλά ακόμα και όταν μένουν στην ίδια πολυκατοικία. Δεν επικοινωνούν, δε χαιρετιούνται, δε πηγαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου. Αν μη τι άλλο εμείς το χρωστάμε στη μουσική αυτό, μια και σε κάθε περίπτωση, μία φορά την εβδομάδα συναντιόμαστε. Είναι αφορμή να μοιραζόμαστε σκέψεις, συναισθήματα και το πιο σημαντικό γνωρίζουμε πολύ κόσμο, που με το 70 % των οποίων γινόμαστε φίλοι και έχουμε μια μόνιμη επικοινωνία.  Αυτοί που έρχονται και μας βλέπουν συνήθως είναι άτομα που έχουν ξαναέρθει και τους θυμόμαστε.  Όταν παίζουμε έχουμε μια αμεσότητα με τους ανθρώπους. Έχουμε έναν ζωντανό και διαρκή διάλογο και στη σκηνή και εκτός αυτής».

«Η παραδοσιακή μουσική παραμένει όσο ποτέ άλλοτε ζωντανή στις μέρες μας»

«Υπάρχει μια έθνικ στροφή σ’ όλα τα είδη της μουσικής. Άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο αναμειγνύουν παραδοσιακά στοιχεία με τη σύγχρονη μουσική» υποστηρίζει ο Χαλήλ, ενώ δε θεωρεί ότι είναι δύσκολο για κάποιον Αθηναίο να ακούσει και να δεχτεί μια διαφορετική μουσική πρόταση. «Αντιθέτως στην Αθήνα υπάρχουν πολλά και αξιόλογα συγκροτήματα αν και άγνωστα που ασχολούνται μ ‘ αυτό το είδος της μουσικής. Δε μπορώ να πω ότι παίζουμε αμιγώς παραδοσιακή μουσική. Δηλαδή αν κάποιος έρθει για να ακούσει αμιγή παραδοσιακή μουσική μπορεί να ξινιστεί και να ξινίσει! Μερικές φορές αλλάζουμε τους ρυθμούς και βάζουμε δυτικούς ρυθμούς και άλλες φορές απλοποιούμε κάποιους ρυθμούς. Ειλικρινά δε μπορώ να κατατάξω τη μουσική μας. Εμείς απλά κάνουμε μια μουσική, οι άλλοι ας τη χαρακτηρίσουν».

Ο ίδιος ωστόσο, θεωρεί ότι η παραδοσιακή μουσική παραμένει ζωντανή στις μέρες μας. «Πιστεύω ότι είναι δυνατή όσο ποτέ άλλοτε. Νιώθω ότι είναι τόσο δυνατή  όσο και  σύγχρονη παράλληλα, τόσο ενταγμένη στη σύγχρονη ζωή. Είναι αποτέλεσμα θεωρώ διάφορων παραμέτρων. Ίσως η γενικότερη αναζήτηση του ανθρώπου μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, την οικονομική κρίση και την ανισότητα κατανομής πλούτου. Υπάρχει η ανάγκη στις δυσκολίες να γυρνά στις ρίζες του ή να αγκαλιάζει κάτι, το οποίο του είναι γνωστό και οικείο. Επομένως και στη μουσική προκύπτει αυτή η ανάγκη, να αγκαλιάσουν κάτι που έχει σχέση με τις ρίζες τους, είναι ευκολοάκουστο ή έχουν μεγαλώσει με κάποιες μελωδίες. Η ανατολίτικη μουσική με την ελληνική είτε την τούρκικη είτε την αρμένικη πέρα από τα κοινά τραγούδια έχουν κοινούς μουσικούς δρόμους. Ακόμα και διαφορετικά τραγούδια να είναι έχουν κοινά στοιχεία. Το ίδιο και η βαλκανική μουσική. Αν δεν υπάρχει ο στίχος, κάποιος δύσκολα μπορεί να διαχωρίσει εάν ένα κομμάτι είναι αλβανικό ή ηπειρώτικο. Το ίδιο συμβαίνει και σ’ ένα θρακιώτικο κι ένα πολίτικο τραγούδι. Πολλές φορές αυτά μπερδεύονται».

«Πολύ απλή και ταυτόχρονα αληθινή μουσική» χαρακτηρίζει την παραδοσιακή μουσική. «Ταυτόχρονα είναι συναισθηματικά φορτωμένη μουσική. Αυτό που μας ξαφνιάζει ευχάριστα είναι το πώς αυτοί οι άνθρωποι που συνέλαβαν και βοήθησαν να δημιουργηθούν αυτές οι μελωδίες και μουσικές πόσο απλά και ταυτόχρονα βαθιά εξέφραζαν τα συναισθήματά τους, τα οποία τα νιώθουμε κι εμείς πολύ άμεσα. Αυτή είναι και η επιτυχία της παραδοσιακής μουσικής. Μου θυμίζει κάποιους ποιητές. Γιατί  και στην ποίηση υπάρχουν φανφάρες που δεν καταλαβαίνεις τίποτα και νιώθεις ότι δεν σε αγγίζει καθόλου ένα ποίημα αλλά υπάρχουν και ποιητές που με πολύ απλές λέξεις λένε μεγάλες αλήθειες. Έτσι είναι και η παραδοσιακή μουσική. Έχει έναν μαγικό τρόπο  να μεταθέτει τόσο όμορφες μελωδίες και αλήθειες με τόσο απλές μουσικές και λόγια. Είναι αυθεντική και δεν προσποιείται, δεν έχει φτιαχτεί κατά παραγγελία».

«Στην παραδοσιακή μουσική βρήκαμε αυτό που ψάχναμε χρόνια στη δυτική ροκ»

«Όλη η παραδοσιακή μουσική είναι ροκ με τη γενικότερη έννοια της λέξης ροκ και όχι μόνο με την έννοια της μουσικής των ρυθμών που γνωρίζουμε εμείς, δηλαδή όχι με τη δυτικόφερτη άποψη της ροκ» επισημαίνει ο Χαλήλ, εξηγώντας «ροκ από τον τρόπο που δημιουργήθηκαν αυτά τα τραγούδια, ροκ από τις ζωές των ανθρώπων που ακούνε αυτά τα τραγούδια. Είναι τραγούδια πολλές φορές επαναστατικά και άλλες κοινωνικά αλλά ροκ. Στο σχήμα οι περισσότεροι έχουμε ροκ καταβολές. Αυτό που ψάχναμε χρόνια στη δυτική ροκ μουσική θεωρώ ότι το βρήκαμε και ανακαλύψαμε στην παραδοσιακή μουσική».

Για τον Χαλήλ άλλωστε η μουσική δεν έχει σύνορα, είναι μια παγκόσμια καθολική γλώσσα. «Δε χρειάζεται να ξέρεις τι λέει το κομμάτι, η μελωδία σε οδηγεί σε ανάλογες σκέψεις και όνειρα. Κάποιος συνήθως μένει στο τελευταίο τραγούδι που άκουσε, δε μπορεί να διακρίνει τη γλώσσα και να καταλάβει αν είναι τούρκικο τραγούδι. Ούτως ή άλλως τι σημασία έχει η γλώσσα;  Έστω και εάν δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι λένε οι στίχοι, ο άνθρωπος μπορεί να υποθέσει και να ταξιδέψει από τη μελωδία και μόνο».

«Η δεινή οικονομική κατάσταση έχει μειώσει την ανεκτικότητα των ανθρώπων»

Οι Balkanatolia πέτυχαν με τις μουσικές τους την υπέρβαση κάνοντας πράξη τη συνεργασία, την συνύπαρξη, τη συμφιλίωση, την ενότητα, έννοιες που ήταν ταμπού τα χρόνια που ξεκινούσαν την μουσική περιπέτεια τους στην κοινωνία της Θράκης.

Σύμφωνα με τον Χαλήλ, «για τη Θράκη, εάν εξαιρέσουμε τα τελευταία δυο χρόνια, θεωρώ ότι τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά κι αυτό με τον μόχθο και τον κόπο των ανθρώπων της περιοχής. Κάποιος που δεν το ζει δεν το αντιλαμβάνεται. Η συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων, όσο καλή διάθεση και εάν υπάρχει, είναι δύσκολη και θέλει πολύ κόπο. Δυστυχώς τα τελευταία δυο χρόνια  ίσως η οικονομική κατάσταση έχει μειώσει την ανεκτικότητα των ανθρώπων. Ίσως η κρίση έχει συντηρητικοποιήσει τους ανθρώπους, αμφιβάλουν περισσότερο για τον συνάνθρωπό τους και δημιουργεί τείχη μεταξύ τους. Φαντάσου ότι δημιουργεί τείχη μεταξύ ανθρώπων που ζουν στην ίδια πόλη και στην ίδια πολυκατοικία πόσω μάλλον μπορεί εύκολα να δημιουργήσει τείχη μεταξύ ανθρώπων που έχουν και διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο και ρίζες. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει οι άνθρωποι να προσπαθούν. Στους δύσκολους καιρούς τα στοιχήματα είναι πιο δύσκολα αλλά και ο λεβέντης πρέπει να φαίνεται σε δύσκολους καιρούς».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι εξωγενείς παράγοντες υπήρχαν πάντοτε, «στο χέρι μας είναι κατά πόσο αφήνουμε αυτούς να καθορίζουν τη δική μας ζωή. Αυτό δεν ισχύει μόνο για την περιοχή μας αλλά και γενικότερα. Εξωγενείς άλλωστε δεν είναι και παράγοντες που καθορίζουν το μέλλον της Ελλάδας αυτή τη στιγμή; Έχουμε την τύχη της χώρας μας στα χέρια μας ως Έλληνες πολίτες; Δυστυχώς δεν το πιστεύω αν και θα το ήθελα. Περνάμε μια δύσκολη περίοδο, δεν ελέγχουμε σχεδόν τίποτα στη ζωή μας, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε την προσπάθεια για να ανακτήσουμε τον έλεγχο των ζωών μας».

«Σε δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους» τονίζει ο Χαλήλ για να εξηγήσει ότι «όταν κλείνεσαι στον εαυτό σου προσπαθείς πρώτα να σώσεις το σπίτι σου και μετά να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι για το σπίτι του διπλανού σου και του γείτονά σου. Αν πάρουμε από το πιο μικρό στοιχείο και διευρύνουμε σιγά-σιγά τον κύκλο, κάποιος πρώτα ενδιαφέρεται για το σπίτι του, έπειτα για την πολυκατοικία του και τη γειτονιά του και εν τέλει για τον τόπο του και για την χώρα του. Επομένως δε μπορούμε να κατηγορήσουμε τους ανθρώπους που έχουν συντηρητικοποιηθεί και ασχολούνται μόνο με τη ζωή τους. Δυστυχώς αυτός είναι και ο νόμος της φύσης. Απλά θεωρώ ότι πρέπει να αφήνουμε πάντοτε τα παράθυρα και τις πόρτες μας ανοιχτές, να αφουγκραζόμαστε τι μας συμβαίνει και το κυριότερο να μην τρώμε κουτόχορτο. Να ψάχνουμε όντως τι συμβαίνει, πρέπει να ακούμε όλες τις απόψεις μας, το έχουμε ανάγκη κυρίως για τη δική μας επιβίωση. Πρέπει να σεβόμαστε το διαφορετικό, κυρίως για τη δική μας επιβίωση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι σαν καθρέφτης. Το ίδιο συντηρητικά μπορεί να σκέφτεται και αυτός που είναι απέναντί μας».

«δεν έχει σημασία το να είσαι αιχμάλωτος / σημασία έχει να μην πέσεις αιχμάλωτος»

«Οι άνθρωποι και τα συστήματα έχουν πάντοτε την τάση να παρεμβαίνουν στις ζωές των άλλων. Έτσι είναι δομημένος αυτός ο κόσμος» αναφέρει, τονίζοντας παράλληλα ότι «ειλικρινά θα τολμούσα να πω ότι δεν εξαιρώ κανένα πολιτικό σύστημα έξω απ’ αυτό, είτε αυτό λέγεται φιλελεύθερο σύστημα είτε λέγεται καπιταλιστικό του άκρα καπιταλισμού είτε σοσιαλιστικό και κομουνιστικό. Πιστεύω ότι το κάθε σύστημα προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό του καθεστώς και όταν μιλάμε για καθεστώτα μιλάμε πάντοτε για καταπίεση αυτού που δεν συμπεριλαμβάνεται στο σύστημα που έχει δημιουργηθεί».

Κάποτε ο Ναζίμ Χικμέτ σ’ ένα ποίημα του είπε «δεν έχει σημασία το να είσαι αιχμάλωτος σημασία έχει να μην πέσεις αιχμάλωτος», εννοώντας, σύμφωνα με τον Χαλήλ «ότι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να το παινευτείς, ότι αιχμαλωτίστηκες για τις ιδέες σου αλλά σημασία έχει να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια και όχι αν πετυχαίνεις πάντοτε τον σκοπό σου. Έτσι πιστεύω κι εγώ, ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Εμείς προσπαθούμε και καταθέτουμε μια πρόταση και εάν γίνεται αποδεκτή έχει καλώς. Δε σημαίνει απαραίτητα ότι εμείς έχουμε δίκιο. Το σίγουρο είναι πως πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να είμαστε αμέτοχοι και κλεισμένοι στα καβούκια μας».

Info:

Balkanatolia:

Χαλήλ Μουσταφά – σάζι, ούτι, τζιουμπούς, τραγούδι

Δημήτρης Μπρέντας – καβάλι, γκάιντα, κλαρίνο

Βεϊσέλ Αχμέτ – καχόν, κρουστά

Μεχμέτ Μουσταφά – βιολί

Μάριος Βλάχος – κιθάρα

και ο Βαγγέλης Κοντόπουλος – μπάσο

*Πέμπτη 21 – Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 22:30 (Πεμ./ Παρ./ Σαβ.), 21:30 (Κυρ.)

ΕΙΣΟΔΟΣ: 10€ στο bar/ τραπέζι: 10, 15€

Half Note Jazz Club

Τριβωνιανού 17, Μετς

Κρατήσεις: 210 9213310

* Παρασκευή 29.03.2013 / Ώρα 19:00 στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» στη Σταδίου

Το πρόγραμμα για την Εκπαίδευση των Παιδιών της Μουσουλμανικής Μειονότητας και ο IANOS διοργανώνουν συζήτηση με θέμα "Η Θράκη όπως δεν την ξέρετε - Αφηγήσεις μιας εκπαιδευτικής αλλαγής με λέξεις και νότες", με αφορμή τα 15 χρόνια λειτουργίας του Προγράμματος. Με τη συμμετοχή των «Balkanatolia».

IANOS, ΑΘΗΝΑ (ΣΤΑΔΙΟΥ 24)

Περισσότερες πληροφορίες για τους Balkanatolia στον παρακάτω σύνδεσμο: 

http://www.myspace.com/balkanatolia

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Kulturosupa