Το Πομπιντού της Κομοτηνής βρίσκεται στην Αγησιλάου 1

Η εικαστικός Άννα Παπαλεξάνδρου και οι μαθητές της χρωματίζουν τα όνειρά μας

Η Κομοτηνή μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει το δικό της Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, το οποίο δεν βρίσκεται στην Μπομπούρ (Beaubourg) αλλά στο πάρκο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και συγκεκριμένα στην Αγησιλάου 1. Εκεί συναντάμε το εργαστήρι ζωγραφικής της εικαστικού Άννας Παπαλεξάνδρου, ένας υπέροχος χώρος που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις γκαλερί και τους εκθεσιακούς χώρους του εξωτερικού,  όπου η τέχνη λαμβάνει την έννοια της πρωτοτυπίας στην ιδέα.

Το εργαστήρι της αποτελεί μια κυψέλη ταλέντων χάρη στην αγάπη, τη φαντασία, την έμπνευση και την κατάθεση ψυχής της πολυτάλαντης εικαστικού. Με το πάθος της και τη δουλειά της αποδεικνύει καθημερινά στην πόλη της Κομοτηνής πως η τέχνη, η έμπνευση και η δημιουργία αποτελεί κινητήριο δύναμη και σ’ ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς αποτελεί τόσο εκείνη όσο και οι μαθητές του εργαστηρίου της, σταθερή ελπίδα για το μέλλον.

Αυτές τις μέρες το εργαστήρι της Άννας άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό της πόλης για να θαυμάσει τα έργα των μαθητών της,  όπου παρουσιάζεται η δουλειά που έγινε κατά τη διάρκεια της χρονιάς.  Εκτός  από πίνακες ζωγραφικής υπάρχουν και δημιουργίες-κατασκευές όπως κάποια μικρά γλυπτά με γουρουνάκια, τα οποία είναι φτιαγμένα από μπαλόνια και χαρτοταινία βαμμένη με τέμπερες και φωτιστικά από χαρτόνια.

Εκεί θα συναντήσετε μέσα από τη ματιά των μαθητών της Άννας Παπαλεξάνδρου, τον  Πικάσο, τον Ματίς, τον Σαγκάλ, τον Καντίνσκι και άλλους πολλούς ζωγράφους. Όμορφες δημιουργίες που φωτίζουν με τα έντονα και ζωηρά τους χρώματα τις καρδιές μας.  Εκπληκτικές δημιουργίες,  κυρίως από  μικρούς ταλαντούχους ζωγράφους, που επιχειρούν να σχεδιάσουν με τα πολύχρωμα πινέλα τους το μέλλον.

Οι μαθητευόμενοι ζωγράφοι με τα πολύχρωμα πινέλα σχεδιάζουν το μέλλον

Η ίδια νιώθει ανακούφιση και χαρά καθώς άλλη μια δημιουργική χρονιά τελειώνει με τη διοργάνωση της έκθεσης, «τα παιδιά δουλέψανε πάρα πολύ, ορισμένες φορές νιώθω ότι γίνομαι πιεστική μαζί τους και φωνάζω, ωστόσο νομίζω ότι αξίζει τον κόπο γιατί το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Είναι δουλειά που πρέπει να φαίνεται. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά περιμένουν με αγωνία και ανυπομονησία την έκθεση. Χαίρονται πολύ που εκθέτουν ως μικροί ζωγράφοι»,  καθώς όπως μας εξομολογείται η δασκάλα τους, «όλη τη χρονιά δεν υπάρχει μάθημα που να μην με ρωτάνε, για το κάθε έργο που κάνουν: “κυρία αυτό θα το βάλετε στην έκθεση;”

Στο εργαστήρι της υπάρχουν μαθητές από 5 έως 60 ετών ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης είναι με έργα παιδιών ηλικίας μέχρι 15 ετών. Πίνακες με έντονα και φωτεινά χρώματα ενώ σε περιορισμένο βαθμό βλέπουμε σκούρες αποχρώσεις στα έργα των μαθητών, δείγμα του ότι υπάρχει μια ξεκάθαρη προτίμηση στον κίνημα του Ιμπρεσιονισμού.   Άλλωστε και η Άννα αγαπά τα χρώματα και είναι λάτρης του Ιμπρεσιονισμού, ο όποιος αποφεύγει τη χρήση του μαύρου χρώματος και ενθαρρύνει τα έντονα και ζωηρά χρώματα. «Δουλεύουμε κυρίως με βάση τον Ιμπρεσιονισμό και διαλέγουμε καλλιτέχνες αυτής της σχολή. Το έχουμε και ανάγκη διότι η καθημερινότητα μας δεν έχει και τόσο πολύ χρώμα οπότε μέσα από τα έργα των παιδιών μπορούμε να φωτίσουμε κι εμείς λίγο τη ζωή μας» μας λέει.

Είναι η τρίτη έκθεση που διοργανώνεται και δεύτερη κατά σειρά-μετά την περσινή- μέσα στο εργαστήριο της, που λειτουργεί και ως εκθεσιακός χώρος, κάτι για το οποίο φρόντισε ο πατέρας της και η ίδια νιώθει τυχερή και ευγνώμων στο πρόσωπο του.

Για την Άννα, τα παιδιά αποτελούν όχι τόσο πηγή έμπνευσης όσο ενέργειας. «Χαίρεσαι να τα βλέπεις να δημιουργούν, έχουν αστείρευτη φαντασία, έμπνευση και δημιουργικότητα. Μέσα από τα έργα των παιδιών αναγνωρίζω το δικό μου στιλ. Είναι λογικό καθώς με τη καθοδήγηση μου δουλεύουν. Δεν είμαι από τους δασκάλους που κλέβουν λίγο ιδέες από τα παιδιά τους. Υπάρχουν κατά καιρούς  δάσκαλοι και καθηγητές που παίρνουν ιδέες από τους φοιτητές τους.  Σαν δημιουργός δεν μου άρεσε ποτέ αυτό. Νομίζω ότι δε θα το κάνω ποτέ».

«Κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνεις ένας καλλιτέχνης κι όταν μεγαλώσεις» : Πάμπλο Πικάσο

Το εργαστήρι της λειτουργεί εδώ και έξι χρόνια. Η ίδια καμαρώνει για τους μαθητές της, «ήταν πιτσιρίκια όταν πρωτοήρθαν και τώρα έχουν γίνει έφηβοι». Παρατηρεί την εξέλιξη και την πρόοδο τους. Παράλληλα έχει και μαθητές που προετοιμάζει για την αρχιτεκτονική.  «Εγώ απλά τους καθοδηγώ και τους βοηθάω χωρίς να  βάζω το χέρι μου στα έργα τους. Τους συμβουλεύω, τους διορθώνω και προσπαθώ να αναδείξω το δικό τους προσωπικό στιλ και όχι το δικό μου μέσα από τα δικά τους χέρια.  Το  αποτέλεσμα οφείλεται στους μαθητές μου και μόνο».

«Είναι αλήθεια», μας λέει, αυτό που είχε πει ο Πικάσο, ότι του πήρε μια ολόκληρη ζωή για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. «Τα παιδιά βάζουν όλη τους την ψυχή όταν ζωγραφίζουν και το αποτέλεσμα είναι γνήσιο και αυθεντικό. Πολλές φορές έχω μείνει έκπληκτη μπροστά στα έργα τους. Τα παιδιά που έρχονται στο εργαστήρι μου είναι παιδιά με ταλέντο και θέληση να ασχοληθούν με τη ζωγραφική. Έρχονται επειδή το θέλουν εκείνα από μόνα τους. Το αγαπούν αυτό που κάνουν, βάζουν όλη τους τη ψυχή και φυσικά έχουν ταλέντο. Αγαπάνε τη ζωγραφική και το δείχνουν. Ρουφάνε σαν τα σφουγγάρια όλα όσα τους λέω, ανοίγουν από μόνα τους τα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη κι έχουν πολλή όρεξη και δίψα για γνώσεις. Στα πλαίσια του μαθήματος μελετάμε κινήματα καθώς και τη ζωή και το έργο μεγάλων ζωγράφων, ελλήνων και ξένων. Ελάχιστα είναι εκείνα που δε θέλουν και βαριούνται να ακούσουν, τα περισσότερα ενδιαφέρονται να μάθουν». 

Από τις χρωματιστές καραμέλες στο πολύχρωμο δέντρο με τα καπάκια

Η Άννα Παπαλεξάνδρου δηλώνει εικαστικός καθώς δεν ασχολείται μόνο με την τέχνη της ζωγραφικής αλλά καταπιάνεται και με άλλα υλικά. Το έχει αποδείξει άλλωστε με τις εικαστικές παρεμβάσεις της στην πόλη που πάντα κάνουν αίσθηση και προκαλούν ένα ευχάριστο ξάφνιασμα στην καθημερινότητα των πολιτών της.

Οι δημιουργίες της είναι όλες πρωτότυπες και πρωτοποριακές και ξεφεύγουν από την πεπατημένη , από τους πρώτους της πίνακες από καραμέλες, που λιώνουν με ειδικό σεσουάρ σχηματίζοντας πολύχρωμα σχέδια και χρώματα, με τους οποίους συμμετείχε και στη 13^η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου στο Μπάρι της Ιταλίας το 2008, μέχρι το πολύχρωμο δέντρο με τα καπάκια της πλατείας, αλλά και την πρώτη της σκηνογραφική δουλειά στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής με ανακυκλώσιμα υλικά καθώς και την πρόσφατη δράση με τα χρωματιστά παλιά λάστιχα αυτοκινήτων.

Η ίδια κατάφερε να αλλάξει το σημείο που δίνονται τα ραντεβού στην κεντρική πλατεία της πόλης. Ενώ πριν όλοι έδιναν ραντεβού στο σημείο κατατεθέν της πλατείας, το σιντριβάνι της, πλέον αυτά δίνονται στο πολύχρωμο δέντρο με τα καπάκια, κυρίως από τους νέους της πόλης.

Μέσα στο γκρίζο της πλατείας η Άννα έδωσε σ’ ένα πλατάνι μια ξεχωριστή και όμορφη πινελιά από 8000 πολύχρωμα καπάκια που τυλίχτηκαν με σύρμα στο κορμό του. «Αυτός είναι και ο ρόλος του καλλιτέχνη, να βλέπει τα πράγματα με άλλο μάτι, αυτό που δε μπορούν να δουν οι άλλοι και να σου το παρουσιάζει εκεί που δεν το περιμένεις» μας λέει. Για την ίδια αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή στα χρόνια που δημιουργεί στην πόλη της και νιώθει περήφανη που άρεσε στον κόσμο.

Η ζωγραφική ήταν για εκείνη το όνειρο της. «Μάλλον και λόγω γονιδίων», όπως μας εξομολογείται καθώς και ο πατέρας της είναι ζωγράφος-αγιογράφος. «Στην οικογένεια μου υπήρχε το καλλιτεχνικό κλίμα και το ερέθισμα. Μεγάλωσα άλλωστε μέσα σ’ ένα εργαστήρι ζωγραφικής. Ήταν αυτό που πάντα ήθελα και ονειρευόμουν. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα και ασχολούμουν με τα μολύβια και τα πινέλα. Είναι μέρος της ζωής μου. Ήταν και είναι το πάθος μου. Τελειώνοντας το σχολείο ήξερα ότι θα ασχοληθώ μ’ αυτό. Με το που έκλεισαν τα σχολεία, την άλλη μέρα κιόλας, ούτε καν τον Σεπτέμβριο, από τον Ιούνιο πήγα σε εργαστήρι ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη, όπου έκανα σχέδιο. Έπειτα τον Σεπτέμβριο έδωσα για την Καλών Τεχνών.  Δεν υπήρχε χρόνος για να χαθεί».

Στα μέσα των σπουδών της πήρε την απόφαση –κατόπιν παροτρύνσεως καθηγητών της αλλά και της οικογένειάς της- να συνεχίσει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Χάβρης, από όπου και αποφοίτησε το 2006. «Αυτό που διαπίστωσα όταν ήμουν φοιτήτρια στη Γαλλία είναι ότι οι σύγχρονοι εικαστικοί δεν ήξεραν σχέδιο ή ζωγραφική όπως το διδασκόμαστε και το μαθαίνουμε στις σχολές Καλών Τεχνών στην Ελλάδα με τα πολύ αυστηρά ακαδημαϊκά σχέδια, τις προτομές και όλα αυτά, αλλά δημιουργούν με άλλα υλικά. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλλιτέχνες. Το ταλέντο είναι όταν λέμε, να πιάνει το χέρι σου για να σχεδιάσει ή να ζωγραφίσεις. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Μπορεί κάποιος να έχει μόνο αυτό και να μην έχει γνώσεις και άποψη γενικότερα. Θεωρώ ότι χρειάζονται και τα δυο για να είσαι ένας πετυχημένος καλλιτέχνης. Θέλει πολλή δουλειά και διάβασμα».

«Έζησα τρία χρόνια στη Γαλλία και όταν γύρισα, δε γύρισα για να μείνω αλλά για να φύγω!»

Η επιστροφή στην Κομοτηνή ήταν ένα τεστ στην αρχή για εκείνη , «ήρθα να δω εάν μπορώ να τα καταφέρω.  Όταν είδα ότι μπορώ να δουλέψω με τα παιδιά και μου αρέσει, πήρα την απόφαση και  έμεινα. Ήταν μια καθαρά συνειδητή επιλογή. Δεν το μετανιώνω καθόλου. Ευτυχώς μπορώ και κάνω αυτό που θέλω, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και τον τόπο μου». 

Όταν ανακοίνωσε σε μια καθηγήτριά της  ότι επιστρέφει στην Κομοτηνή, εκείνη ήταν αρνητική με την απόφασή της, «μου είπε: “θα θαφτείς εκεί”. Το σκέφτομαι πολλές φορές ότι, ναι μεν βιοπορίζομαι,  έχω το εργαστήρι μου, δουλεύω με τα παιδιά και αυτό μου αρέσει - ούτε καν ήξερα ότι μπορώ να το κάνω- από την άλλη όμως δεν ξεχνάω αυτή την κουβέντα για να τρέχω όσο πιο συχνά μπορώ σε μουσεία και εκθέσεις είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό».

Η Κομοτηνή σαν πόλη, δεν της δίνει αρκετά ερεθίσματα ικανά να ανατροφοδοτήσουν την τέχνη της, όπως μας εκμυστηρεύεται.  «Η αλήθεια είναι ότι δεν αρκεί να είσαι κλεισμένος στο καβούκι σου. Άλλωστε πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης δε μπορεί να δημιουργεί κλεισμένος μέσα στο εργαστήρι του, συμβαίνουν τόσα και τόσα στον κόσμο. Θεωρώ ότι μέσα στο διάβασμα και στη δουλειά, μέρος αυτού είναι και να επισκέπτεσαι εκθέσεις, μουσεία, γκαλερί, παζάρια τεχνών. Δε μπορείς να απέχεις».

Έμπνευση για εκείνη αποτελούν οι εκθέσεις, τα διαβάσματα της, η καθημερινότητα της ακόμη και τα ίδια της τα όνειρα. Όπως στα όνειρα έτσι και η ζωγραφική βγαίνει από το υποσυνείδητο. Από μνήμες, φόβους, αγωνίες, ελπίδες. «Αυτά που οι συγγραφείς γράφουν εμείς τα αποτυπώνουμε στον καμβά με εικόνα. Δε μπορώ να γράψω αυτό που αισθάνομαι αλλά μπορώ να το ζωγραφίσω. Μπορεί να εμπνευστώ από οτιδήποτε, από κάτι που θα δω όταν περπατάω στο δρόμο ακόμα και από μια εικόνα που θα δω στο ίντερνετ. Έχει συμβεί πολλές φορές το όνειρό μου να το αποτυπώσω σ’ έναν πίνακα. Άλλωστε έχω πολύ έντονες εικόνες στα όνειρα μου, δεν έχω ξυπνήσει ποτέ και να πω “δε θυμάμαι τι ονειρεύτηκα”!

Θυμάται κάποια λόγια της  Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, η οποία είχε πει κάποτε: “εάν δε μπορείς να ταξιδέψεις, να φύγεις (εννοούσε με το μυαλό κι όχι στην πραγματικότητα) τότε έχεις γεράσει”. «Αυτό είναι προνόμιο των νέων» υποστηρίζει. «Το να μπορούμε να ταξιδεύουμε και να ονειρευόμαστε είναι σπουδαίο πράγμα. Αλλιώς εάν κάθεσαι όλη μέρα και βαριέσαι ή δεν έχεις τι να κάνεις ή δεν ξέρεις τι μπορείς να κάνεις, τότε νομίζω, ναι, έχεις γεράσει. Και είναι κρίμα».

Η ίδια λατρεύει και την ορειβασία. «Μου δίνει δύναμη και ενέργεια και από εκεί παίρνω η αλήθεια είναι και αρκετά ερεθίσματα. Τη φύση την έχω σαν ψυχοθεραπεία. Μια φορά την εβδομάδα στο βουνό και αδειάζεις. Η Ροδόπη είναι τόσο όμορφη, έχει τέτοια υπέροχα μέρη που κι εγώ δεν τα ήξερα και τα ανακάλυψα με τον Ορειβατικό Σύλλογο τα τελευταία τέσσερα χρόνια που κάνω διαδρομές μαζί τους».

Τον τελευταίο καιρό, δεν προλαβαίνει να εξελίξει τη δική της προσωπική τέχνη, να εργαστεί σε ατομικό επίπεδο. «Μένει πολύ πίσω η προσωπική μου δουλειά. Τα μαθήματα μπορεί να είναι μόνο τα απογεύματα αλλά έχουν προετοιμασία από πίσω και επίσης τρέχουν και άλλες δουλειές μέσα στη μέρα. Η αλήθεια είναι ότι εκμεταλλεύομαι μεγάλα διαστήματα των διακοπών όπως το καλοκαίρι για να δημιουργήσω. Περιμένω κι εγώ πως και πώς να τελειώσω με την έκθεση του εργαστηρίου για να βγάλω όλη μου την ενέργεια στα έργα μου. Έχει συσσωρευτεί μπόλικη ενέργεια και έχω στα σκαριά και την επόμενη ατομική μου έκθεση. Το θέλω πολύ, είναι σαν να έχει εγκλωβιστεί κάτι μέσα μου που πρέπει να βγει και να αποτυπωθεί στον καμβά. Τώρα από εκεί και πέρα τι θα την κάνω μετά τη δουλειά, εάν θα την εκθέσω ή όχι, δεν ξέρω. Πάντως η έμπνευση θα έρθει δουλεύοντας, κάτι που έλεγε και ο Πικάσο που είναι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Η έμπνευση, έλεγε,  υπάρχει αρκεί να σε βρει να δουλεύεις.  Θα σε βρει την ώρα που δουλεύεις όχι όταν απλά κάθεσαι και κοιτάς το ταβάνι».

Επανάχρηση αντικειμένων και ανακύκλωση υλικών

Η ίδια έχοντας οικολογική συνείδηση προσπαθεί μέσα από το έργο της και κάνει πράξη την ανακύκλωση και την επανάχρηση υλικών, κάτι που αποτυπώθηκε και στη συμμετοχή της το περασμένο φθινόπωρο, στη σκηνογραφία της παιδικής παράστασης του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, «Ο Σκουποξυλένιος Μάγειρας» της Λίλας Σταμπούλογλου.

«Επαναχρησιμοποιήσαμε υλικά και κάναμε μετατροπές επίπλων, που ήδη υπήρχαν στο θέατρο. Όλα ήταν ανακυκλώσιμα, και δεν δαπανήσαμε σχεδόν καθόλου χρήματα. Το θέατρο της πόλης έχει έναν κρυμμένο θησαυρό στην αποθήκη του, θα ήταν αμαρτία να μην χρησιμοποιήσω και να μην αξιοποιήσω αυτό το υλικό. Άλλωστε  σήμερα δεν υπάρχουν χρήματα για σπατάλη. Όπως και να έχει, στην καθημερινότητα μου λειτουργώ έτσι, δεν το κάνω μόνο στη δουλειά μου. Κάνω ανακύκλωση, προσπαθώ να επαναχρησιμοποιώ υλικά. Μακάρι αυτό να συμβαίνει και αλλού, θέλω να πιστεύω ότι γίνονται τέτοιες δράσεις και στα σχολεία».

Επαναχρησιμοποιημένα υλικά περιλάμβανε και η τελευταία δράση της στην πόλη σε συνεργασία με τα ΚΕΣΠΕΜ (Kέντρα Στήριξης του Προγράμματος «Eκπαίδευση Mουσουλμανοπαίδων»). Μαζί με παιδιά από το εργαστήριο της αλλά των δημιουργικών εργαστηρίων των ΚΕΣΠΕΜ, χρωμάτισαν παλιά λάστιχα αυτοκινήτων μετατρέποντάς τα σε περίτεχνα έργα τέχνης με στόχο να επενδύσουν μ’ αυτά κολόνες φωτισμού μπροστά από το κτίριο, που έχει έδρα το ΚΕΣΠΕΜ επί της Νικολάου Ζωίδη.  

Η εικαστική αυτή παρέμβαση είχε στόχο να προσδώσει μέσα από ζωντανά χρώματα μια θετική και αισιόδοξη προοπτική στην καθημερινότητα, αλλά και να προβάλει το ρόλο που η επανάχρηση υλικών πρέπει να έχει στη ζωή μας. «Περιμέναμε το τελευταίο διάστημα από το Δήμο Κομοτηνής να μας ειδοποιήσουν για να τα τοποθετήσουμε. Τελικά μας είπαν ότι δε μπορούμε να τα βάλουμε γιατί είναι επικίνδυνο και εύφλεκτο υλικό και ότι εάν γίνει κάτι θα πάρει πιο εύκολα φωτιά με τα λάστιχα που θα είναι τριγύρω. Το άφησα ωστόσο λόγω της έκθεσης, μόλις όμως τελειώσει, θα τους προτείνω να τα τοποθετήσουμε σε δέντρα στο πάρκο του αρχαιολογικού μουσείου».

Δε θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε τέλος και στα υπέροχα χριστουγεννιάτικα στολίδια της που κοσμούσαν την κεντρική πλατεία της Κομοτηνής , στα οποία δυστυχώς οι υπεύθυνοι του δήμου δεν  επέδειξαν την ανάλογη φροντίδα και προσοχή, κι έτσι φέτος δεν στολίστηκαν.

Όλες βεβαίως οι παρεμβάσεις που έχει κάνει κατά καιρούς, αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν προσφερθεί αφιλοκερδώς από την εικαστικό στην πόλη αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η τέχνη για εκείνη αποτελεί άξονα ζωής και της δίνει δύναμη και αισιοδοξία να συνεχίσει να δημιουργεί σε μία κατά τ’ άλλα άγονη πολιτιστικά περιοχή. Είναι γνωστό πως από την αρχαιότητα η ιδιωτική πρωτοβουλία στην Ελλάδα έκανε θαύματα. Απέναντι λοιπόν σε τέτοιου είδους ενέργειες και κινήσεις που προέρχονται από το περίσσευμα ψυχής τέτοιων λαμπρών παραδειγμάτων, αξίζει να επιδεικνύουμε και τον πρέποντα σεβασμό. 

Η εικαστικός Άννα Παπαλεξάνδρου

Η Άννα Παπαλεξάνδρου γεννήθηκε στις 17 Μαΐου 1981 στην Κομοτηνή. Σπούδασε σχέδιο στο εργαστήρι του Σάββα Πουρσανίδη στη Θεσσαλονίκη και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Γαλλικού Ινστιτούτου ενώ στα μέσα των σπουδών της αποφασίζει να συνεχίσει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Χάβρης από όπου και αποφοίτησε το 2006. Σαν εικαστικός έχει συμμετάσχει στην 3η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Βοurges το 2006 (Biennale d’art contemporain de Bourges_Panorama de la jeune création), ενώ το 2008 έλαβε μέρος στην 13η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου στο Μπάρι της Ιταλίας. Έχει ήδη στο βιογραφικό της μία ατομική έκθεση τον Ιούλιου του 2008 στην Παροικιά της Πάρου και μία στα πλαίσια του Εικαστικού Περιπάτου στην Παλιά Πόλη της Ξάνθης (Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης(ΦΕΞ), Απρίλιος 2009, και πολλές ομαδικές εκθέσεις όπως συμμετοχή στο 8ο Πεδίο Δράσης Κόδρα, RoomsToLet, Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος 2008, , ομαδική έκθεση στο 2ο ARTogether Festival, Ιούλιος του 2009 και συμμετοχή στο art4all τον Νοέμβριο του 2009. Το φθινόπωρο του 2012 συμμετείχε ως σκηνογράφος στην κατασκευή σκηνικών και κοστουμιών του παιδικού θεατρικού έργου «Σκουποξυλένιος Μάγειρας» της Λίλας Σταμπούλογλου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής. Από το 2007 διατηρεί το δικό της εργαστήρι ζωγραφικής στην πόλη της Κομοτηνής, το οποίο βρίσκεται στην οδό Αγησιλάου 1, στην πλατεία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης.

Info:

Η έκθεση ζωγραφικής των μαθητών της Άννας Παπαλεξάνδρου διαρκεί έως και τις 8 Ιουνίου στο χώρο του εργαστηρίου (Αγησιλάου 1-Κομοτηνή).

Ώρες λειτουργίας: 10:00-14:00 & 18:00-21:00. Τηλ. 6942 512 897

Μπάμπης Καλπάνης

Δημοσιεύτηκε στην Kulturosupa