Ξεκίνησε την καριέρα του με την πρώτη φουρνιά των ελληνικών συγκροτημάτων στη δεκαετία του '60. Ένας καλλιτέχνης, που χρόνια τώρα κυλάει μέσα στη μουσική, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η μουσική είναι μία και δεν έχει είδη ή ταμπέλες. Διάχυτο μέσα στη δουλειά του το χιούμορ, διακριτικό, καυστικό κι έξυπνο, προκαλεί αβίαστα το γέλιο. Ένας άνθρωπος χωρίς κόμπλεξ και ταμπού. Ένας άνθρωπος ελεύθερος. Μπορεί να έχει περάσει καιρός από τότε που ο Λάκης σήκωσε για πρώτη φορά τα ρεβέρ ψηλά και την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά η μουσική του είναι πάντα επίκαιρη. Ο λόγος, φυσικά, για τον Λάκη Παπαδόπουλο, τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ, όπως τον γνωρίζουν οι περισσότεροι. Τον συναντήσαμε κατά τη διάρκεια του 28ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - Οδηγητή, λίγο πριν δώσει τη συναυλία συμμετέχοντας με τον δικό του τρόπο σε αυτό. Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ όμως…
ΠτΘ: Ποια είναι η «ιστορία» σας σε σχέση με τη δημιουργία τραγουδιών;
Λ.Π.: Μέσα από περίπου 20 cd και δίσκους έχει προκύψει μια προσωπική «γραφή», όσον αφορά στα ελληνικά πράγματα. Δεν έχει καμία σχέση με λαϊκισμούς, επιδιώκει πάντα τη διαφορετικότητα και την πρωτοτυπία και αυτό φυσικά έχει και το αντίτιμό του. Το αντίτιμο είναι ότι κάθε φορά δεν επαναπαύομαι κι επιδιώκω κάτι διαφορετικό. Κάθε δίσκος, λοιπόν, είναι ένα καινούριο σταυρόλεξο. Επιχειρώ διαφορετικά πράγματα, πρώτα απ΄ όλα για να μην πλήττω εγώ ο ίδιος. Τελευταία είναι γεγονός ότι έχω καλή σχέση με το δυτικό τραγούδι, το ανατολικό δεν μου έλεγε, εξάλλου, ποτέ τίποτα.
ΠτΘ: Είναι δύσκολος ο χώρος της δισκογραφίας;
Λ.Π.: Όχι. Η Ελλάδα είναι μία χώρα μέτριων ταλέντων, τα μεγάλα ταλέντα ή αποχώρησαν βιολογικά ή αποστασιοποιήθηκαν από τους κρατούντες. Δεν υπάρχει φυτώριο αντικαταστατών, αλλά το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό, είναι και παγκόσμιο. Τα απόνερα της παγκόσμιας κρίσης στη μουσική πνίγουν κι εμάς.
ΠτΘ: Εσείς θεωρείτε ότι η επιτυχία του δίσκου ενός καλλιτέχνη είναι απόρροια συμβιβασμών που επιβάλλεται να γίνουν;
Λ.Π.: Είναι αλήθεια ότι, για να έχεις επιτυχία, πρέπει να επαναλάβεις την ίδια συνταγή. Συμβιβασμοί πάντα γίνονται από τους περισσότερους Έλληνες συνθέτες. Βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, λοξά, ανφάς, προφίλ, αλλά πάντα γύρω από τη γραφή του εαυτού τους. Η δική μου χαρά και μανία είναι να μην αντιγράφω τον εαυτό μου - πόσο μάλλον τους άλλους – διότι απαξιώ και δεν έχω και κάτι να ζηλέψω, με την καλή έννοια, από τη μουσική παραγωγή.
ΠτΘ: Θεωρείτε τον εαυτό σας συνθέτη, στιχουργό, τραγουδοποιό, οργανοπαίχτη ή όλα μαζί;
Λ.Π.: Είμαι κυρίως τραγουδοποιός, μετά είμαι τραγουδιστής αλλά η ειδικότητά μου είναι ακροατής μουσικής. Μου αρέσει να ακούω μουσική από την ελαφριά όχθη.
ΠτΘ: Και η θεματολογία των τραγουδιών σας πού περίπου κινείται;
Λ.Π.: Στον κοινωνικό κι ερωτικό χώρο, αλλά τώρα τελευταία έχει και πολιτικά θέματα.
ΠτΘ: Πιστεύετε ότι στη δεκαετία του ΄60 έγινε η αρχή για τη μεγάλη αναγνώριση του ροκ στην Ελλάδα; Τι σημαίνει για σας η ενασχόλησή σας με το ροκ;
Λ.Π.: Η εποχή εκείνη ήταν η πρώτη φάση, αλλά όλα τότε ήταν παιδιάστικα πειράματα κι ανησυχίες. Το ροκ, ωστόσο, διαιρείται σε τρεις εποχές. Είναι το ξενόφερτο στην περίοδο ΄61 με ΄64 με τους Φόρμιγξ, τους Ντράγκονς, ακόμα και τους Ολύμπιανς. Η δεύτερη περίοδος του ελληνικού ροκ ήταν το ΄67 με ΄70 με τους Socrates, τη Λερναία Ύδρα. Η τρίτη περίοδος ήταν με τον «Κουρσάρο» και τον Παπακωνσταντίνου. Εκεί βγήκα κι εγώ, σαν Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ, και υπάρχω εδώ και μια δεκαετία. Από τους νέους καλλιτέχνες κανείς δεν έκανε μια εμφάνιση με την οποία να δηλώνει δύναμη και παρουσία, αλλά, αντίθετα,όλα κάπου σταματούν.
Εγώ, ωστόσο, δεν είμαι ρόκερ, είμαι παθιασμένος με τη μουσική, την ελαφριά μουσική, που πολλές φορές μου βγαίνει ροκ εκτός από μπαλάντα.
ΠτΘ: Ο τίτλος «Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ» υποδηλώνει κάτι;
Λ.Π.: Ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο, αλλά σκέφτηκα να το κρατήσω διότι μου άρεσε.
ΠτΘ: Σας τιμά ο τίτλος «τραγουδοποιός» που σας έχουν αποδώσει;
Λ.Π.: Αυτή είναι η δουλειά μου. Είμαι ράφτης της μουσικής, μόδιστρος της μουσικής, γράφω και σκαρώνω μοτίβα.
ΠτΘ: Έχετε δώσει δουλειά σε πολλούς νέους και καταξιωμένους καλλιτέχνες από διάφορα είδη μουσικής…
Λ.Π.: Υπάρχουν πολλοί που καταξίωσα εγώ και άλλοι στους οποίους έφτιαξα μια δεύτερη καριέρα μετά την πτώση τους. Διακρίνω, βέβαια, έπαρση σε κάποιους που με απομάκρυναν, αλλά εγώ τη δουλειά μου την έκανα.
ΠτΘ: Όσον αφορά στη συμμετοχή σας στο 28ο Φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή;
Λ.Π.: Με τιμά ιδιαίτερα αυτή η συμμετοχή μου στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και ήρθα εδώ με πολύ καλές προθέσεις. Γενικά είμαι ανένταχτος κομματικά. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να είναι ανένταχτοι, γιατί η πειθώς πλέον είναι θέμα ρητορείας. Μου αρέσουν, ωστόσο, οι χαμηλοί τόνοι του ΚΚΕ και η σταθερή του στάση.
ΠτΘ: Ποιο κοινωνικό γεγονός θα μπορούσε να σας εμπνεύσει;
Λ.Π.: Το τραγούδι έρχεται κάποια στιγμή που δεν το περιμένεις. Πολλά κοινωνικά γεγονότα θα μπορούσαν να με εμπνεύσουν. Δεν μου αρέσουν, ωστόσο, τα πολύ χτυπητά θέματα, γιατί θεωρώ ότι κάτι τέτοιο γίνεται εκ του πονηρού. Είμαι πολύ εγωιστής και υπερήφανος γύρω από την τέχνη και τη μουσική ειδικότερα.
ΠτΘ: Τελικά τα τραγούδια βγαίνουν από τη λύπη ή από τη χαρά;
Λ.Π.: Από τη λύπη, από το στρίμωγμα της ζωής.
ΠτΘ: Ποια είναι τα όριά σας ως προς την αποδοχή ενός τραγουδιού;
Λ.Π.: Τα δικά μου όρια είναι πολύ δύσκολα και στρυφνά, ελιτίστικα θα έλεγα, δεν ανταποκρίνονται στο μέσο όρο. Είμαι δύσκολος ακροατής.
ΠτΘ: Ας μιλήσουμε λίγο για τη νέα σας δισκογραφική δουλειά. Επιστρέφετε δύο χρόνια μετά με … «Κάτι Γλυκό»…
Λ.Π.: Το ομότιτλο τραγούδι είναι ένα γλυκό τραγούδι ανάμεσα σε πικρά, είναι ένα ρέγγε με μεταφορική σημασία. Επιστρέφω με άλλα 13 τραγούδια, στα οποία περιλαμβάνονται και τρεις διασκευές παλαιότερων τραγουδιών ευγενικών δημιουργών που έλαμψαν στο ΄60 κι έκτοτε εξαφανίστηκαν. Επιχειρώ, δηλαδή, έναν συνδυασμό μουσικού παρελθόντος με το παρόν μέσα από αυτές τις διασκευές. Είναι μελωδίες, που άλλοτε εκφράζουν κάτι σύγχρονο κι άλλοτε πάλι δημιουργούν νοσταλγία.
ΠτΘ: Τα τραγούδια αυτά εκφράζουν το προσωπικό μουσικό προφίλ σας;
Λ.Π.: Ακριβώς, αν και αυτός, αλλά και όλοι οι δίσκοι μου, ήταν πιο σκοτεινοί, με πολλά ήσυχα κομμάτια. Ο καινούριος δίσκος, το «Κάτι Γλυκό», έχει 14 γρήγορα τραγούδια. Όπως έχω ήδη πει, αυτό είναι και το ζητούμενό μου, να ξεχωρίζει και να διαφοροποιείται καθετί που κάνω.
Στο δίσκο αυτό συμμετέχουν, επίσης, ο Φίλιππος Πλιάτσικας και οι Όναρ. Είναι γνωστοί, συνήθεις συνεργάτες και βοήθησαν πολύ στις διασκευές.
Καλπάνης Μπάμπης
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Παρατηρητής της Θράκης"¨στις 19-09-2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου